Οι πράσινοι συμπληρώνουν 116 χρόνια αθλητικής ζωής
«Τα πράγματα είχαν αλλάξει στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο κι ο Καλαφάτης το καταλάβαινε. Έβλεπε πως το "ειδικό άθλημα" της ποδοσφαιρίσεως δεν υπήρχε περίπτωση να καλλιεργηθεί στον σύλλογο, ενώ κι ο ίδιος ήταν σε δυσμένεια εκείνο το διάστημα. Όποια προσπάθεια και αν κατέβαλε, ήταν αδύνατο να επανέλθει η αρχική κατάσταση. Σε ηλικία 18 χρόνων πλέον, έπρεπε να πάρει κάποιες σοβαρές αποφάσεις, προκειμένου να συνεχίσουν να παίζουν ποδόσφαιρο, αυτός και οι φίλοι του... Η επιθυμία του Καλαφάτη ήταν και επιθυμία όλων των άλλων. Ποια ήταν αυτή; Να δημιουργηθεί ένας σύλλογος, που να καλλιεργεί αποκλειστικά την ποδοσφαίριση. Κάποιος όμως, έπρεπε να κάνει την αρχή. Η παρέα, σε κάθε ευκαιρία έβγαινε στις αλάνες να παίξει μπάλα. Πότε στο Ρουφ, πότε στο Γουδή, οπουδήποτε υπήρχε η δυνατότητα. Ο Καλαφάτης όμως, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Δεν γινόταν να παίζει ποδόσφαιρο στις αλάνες, όταν άλλοι αθλητές έπαιζαν μπάλα στις κονίστρες ή προπονούνταν ακόμη και στο Ποδηλατοδρόμιο, που ήταν το μεγαλύτερο γήπεδο της εποχής. Έτσι, το πήρε απόφαση να προχωρήσει στην υλοποίηση της σκέψης του: στη δημιουργία ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου». Με τα παραπάνω λόγια ο Βαγγέλης Μελέκογλου περιγράφει στο βιβλίο του «Γιώργος Καλαφάτης- Ο ιδρυτής του Παναθηναϊκού» (εκδόσεις Belle Epoque) το όραμα του Γ. Καλαφάτη για έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο που εξελίχθηκε στον Παναθηναϊκό.
«Πρώτος άκουσε τον μικρό Γιώργο ο αδελφός του, που δεν ήθελε και πολύ για να πειστεί. Αμέσως μετά, σειρά πήραν οι φίλοι τους, εκείνοι που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον για το άθλημα και ανήκαν κατά κύριο λόγο στον Πανελλήνιο, με πρώτο και καλύτερο τον Δημήτρη Δουκάκη. Αφού συνεννοήθηκαν, έκλεισαν και το ραντεβού για την πρώτη άτυπη συνέλευση. Ήταν για το πρωί της Κυριακής 3 Φεβρουαρίου του 1908. Ο χώρος συγκέντρωσής τους ήταν το Πολύγωνο, ψηλά, στο Πεδίον του Άρεως. Θα έπαιζαν σίγουρα μπάλα αλλά, το σημαντικότερο, εκείνοι οι δεκατέσσερις νέοι θα συζητούσαν για τον σύλλογο που θα ίδρυαν.
Εκείνη τη μέρα, η συνηθισμένη επίσκεψη στις εκτάσεις της περιοχής του Πολυγώνου, που στα αθώα μάτια των μικρών, κυρίως, φαινόταν σαν ταξίδι ατελείωτων ωρών, έκρυβε κάτι περισσότερο από ένα απλό παιχνίδι. Πάνω απ’ όλα, ήταν ένα «παιχνίδι σκέψης» και αποφάσεων. Εκείνων που θα έπρεπε να πάρουν όλοι οι έφηβοι που συγκεντρώθηκαν εκεί...
Από νωρίς εκείνη την Κυριακή, άρχισε το ανηφόρισμα προς τις αλάνες του Πολυγώνου. Όπως συχνά-πυκνά συνέβαινε. Πολύς δρόμος και κοπιαστικός, όμως τίποτα δεν μετρούσε μπρος στη χαρά του παιχνιδιού, που θα κρατούσε ώρες. Αυτή την Κυριακή μάλιστα, που ένα μεγάλο μυστικό θα ανακοινωνόταν, η αγωνία έβαζε φτερά στα πόδια των νεαρών, που βιάζονταν να είναι όλοι εκεί, συνεπείς στο ραντεβού τους.
Ο Γιώργος είχε εκμυστηρευτεί το μυστικό του σε κάποιους φίλους του. Τους πιο κολλητούς. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Δημήτρης Δουκάκης. Ίσως να το είχε εμπιστευτεί και στον Γιάννη Σταυρόπουλο, που μπήκε λίγο αργότερα στην ομάδα. Μπορεί να το ήξερε και ο Κωστής Τσικλητήρας, ίσως και κάποιοι ακόμη. Φυσικά, πριν από όλους, είχε μοιραστεί τον πόθο του για δημιουργία με τον αδελφό του, τον Αλέξανδρο, που είχε επιστρέψει από το Κάιρο.
Ερωτήματα που προκύπτουν: γιατί τότε; Γιατί εκεί; Και γιατί από εκείνα τα νέα παιδιά; Οι απαντήσεις απλές. Τότε, η ποδοσφαίριση ήταν το σπορ που είχε αρχίσει να κυριαρχεί στο μυαλό των παιδιών, τα οποία αντιμετώπιζαν με απίστευτα θετικό τρόπο το νέο παιχνίδι, βγάζοντας τρομερή ενέργεια. Κλοτσώντας το τόπι πάντα με πάθος, έβγαζαν από μέσα τους τον θυμό, ξεσπούσαν, ενώ μπορούσαν να μετρούν και τις δυνάμεις τους, να διεκδικούν τη νίκη και να υπερηφανεύονται.
Σ’ εκείνη την περιοχή, στις ατέλειωτες αλάνες του Πολυγώνου, υπήρχε η δυνατότητα να τρέξεις, να κρυφτείς, να κλοτσήσεις το τόπι όσο πιο δυνατά γίνεται, χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο να βρεθεί στο... καπέλο κάποιας κυρίας. Εκείνα τα παιδιά είχαν μέσα τους τη δύναμη –αλλά και τα εφόδια, από την οικογένειά τους– να διεκδικήσουν και να δημιουργήσουν. Να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους και να δημιουργήσουν κάτι νέο, που θα ήταν ολότελα δικό τους. Να, όπως έναν όμιλο ποδοσφαιρικό...». Κάπως έτσι κύλησε το νερό στο αυλάκι και στις 3η Φεβρουαρίου του 1908, ο Γιώργος Καλαφάτης και περίπου 35 ακόμα αθλητές του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου ίδρυσαν σωματείο υπό την επωνυμία Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αθηνών (ΠΟΑ), το οποίο θα καλλιεργούσε αποκλειστικά "την παιδιάν της ποδοσφαιρίσεως". Το 1911 ο ΠΟΑ μετονομάσθηκε σε Πανελλήνιος Ποδοσφαιρικός Όμιλος (ΠΠΟ), το 1920 σε Πανελλήνιος Ποδοσφαιρικός και Αγωνιστικός Όμιλος και το 1922 ο σύλλογος πήρε την τελική του ονομασία Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος!