Μετά από την έκκληση ενός από τα νεαρότερα μέλη της συντακτικής ομάδας της «Εποχής» να γράψει κάποιος για τον ρόλο του ΚΚΕ στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία, και επειδή δεν υπήρξε προθυμία ανταπόκρισης στην έκκληση, δράττομαι της ευκαιρίας να προσεγγίσω το απόρθητο φρούριο του «αλάθητου» κόμματος, του οποίου οι μονοφωνικές θέσεις δεν υπηρετούνται αυστηρά μόνο από τα μέλη του αλλά αποκτούν πλέον ευρύ ακροατήριο και στην υπόλοιπη Αριστερά. Σ’ αυτό, βέβαια, συνετέλεσε καθοριστικά η απογοήτευση που προκάλεσε στον αριστερό κόσμο η αυτογελοιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και η παράδοσή του, ως διαλυμένη και ανοχύρωτη πόλη, στα λάιφ-στάιλ, αμερικάνικα κελεύσματα των καιρών.
Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, να δούμε την στάση του ΚΚΕ σε σημαντικά ζητήματα της πολιτικής επικαιρότητας. Αν άκουγε κανείς τον Δημήτρη Κουτσούμπα να μιλά στην βουλή για το θέμα του γάμου και της τεκνοθεσίας, και δεν ήξερε ποιος ήταν, πολύ άνετα θα μπορούσε να τον κατατάξει στον χώρο της θρησκόληπτης ακροδεξιάς. Απόψεις φοβικές, αναχρονιστικές, που θυμίζουν την τραγική πολιτική παράδοση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων και στοχεύουν στην περιχαράκωση του εκλογικού του κοινού. Άλλωστε, το ΚΚΕ το 2017 ήταν αντίθετο και στο σύμφωνο συμβίωσης, πιστό στην καλλιέργεια και στον πλήρη έλεγχο ενός βαθιά συντηρητικού μοντέλου κοινωνίας. Και τότε και τώρα, η διαφοροποίηση στην άνωθεν κομματική αλήθεια είναι κάτι άγνωστο και αποδεικνύει ότι το ΚΚΕ διαπαιδαγωγεί τον κόσμο του σε συντηρητικές κατευθύνσεις και επιβάλει εντός των γραμμών του την κοινωνική οπισθοδρόμηση.
Ό,τι έχει σχέση με δικαιώματα, αντιμετωπίζεται από το Κόμμα ως ζήτημα ήσσονος σημασίας και περιττή πολυτέλεια. Ο «δικαιωματισμός», όπως υποτιμητικά χαρακτηρίζεται, συσκοτίζει την κοινωνία και αποπροσανατολίζει τον λαό από την ταξικότητα και τα πραγματικά του προβλήματα. Γι’ αυτό και τα ποικίλα κινήματα είναι εξοβελισμένα από το ΚΚΕ, και για έναν λόγο παραπάνω, για να μην διαταράξουν την κομματική νιρβάνα και ενσπείρουν καινά δαιμόνια στην βαθιά ριζωμένη συντήρηση εντός των τειχών του. Βέβαια, τον τελευταίο καιρό, έχει συμβεί και ένα ιστορικό παράδοξο. Κυρίως λόγω των διαφορετικών απόψεων που ακούγονται, για ζητήματα όπως η παρένθετη κυοφορία, από τον φεμινιστικό χώρο και την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, κάποιες εμβληματικές μορφές του φεμινιστικού κινήματος συμφωνούν και εκθειάζουν τις απόψεις Κουτσούμπα γι’ αυτά τα θέματα. Απομένει να δούμε και την στήριξη του ΚΚΕ, στις επερχόμενες εκλογές, από στελέχη του φεμινιστικού κινήματος ή, αν η φαντασία μας καλπάζει, την προσχώρηση φεμινιστριών στην Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) του ΚΚΕ. Τότε πια θα μιλάμε για έναν θρίαμβο των απόψεων του Κόμματος και μια ιδιότυπη επιστροφή του υπαρκτού σοσιαλισμού αλά ελληνικά!
Όσον αφορά το θέμα των φοιτητικών κινητοποιήσεων, είναι σημαντικό το γεγονός ότι η Πανσπουδαστική, η φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ, έβαλε στην ατζέντα της τις καταλήψεις των σχολών, ένα μέσο πάλης που αποτελούσε, γι’ αυτή την παράταξη, ταμπού και σημείο τριβής με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος. Το ζητούμενο είναι αν η Πανσπουδαστική, κατά τα ειωθότα του Κόμματος, έχει ως προτεραιότητα να καπελώσει το φοιτητικό κίνημα, να κεφαλαιοποιήσει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις για να αυξήσει τις δυνάμεις της και να ανακρούσει πρύμνα όταν δει άλλες αριστερές παρατάξεις να αποκτούν δυναμική μέσω των καταλήψεων. Με τις οργανωμένες δυνάμεις που διαθέτει, θα αποτελέσει κρίσιμη καμπή στις κινητοποιήσεις αν η Πανσπουδαστική αλλάξει στάση. Ήδη στην μεγάλη πορεία της περασμένης Πέμπτης στην Θεσσαλονίκη, τα μπλοκ της Πανσπουδαστικής και του ΠΑΜΕ ακολούθησαν άλλη διαδρομή από τα υπόλοιπα φοιτητικά σχήματα παρότι ήταν όλοι μαζί στην ίδια συγκέντρωση. Επίδικο ζήτημα ήταν η απαίτηση της Πανσπουδαστικής να ελέγχει πλήρως την περιφρούρηση της πορείας, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό από τις άλλες οργανώσεις. Ας ελπίσουμε ότι αυτό το γεγονός θα αποτελέσει μια επουσιώδη ρωγμή που δεν θα επηρεάσει την απαραίτητη ενότητα του φοιτητικού κινήματος, την στιγμή μάλιστα που το υπουργείο χρησιμοποιεί την παγίδα των ηλεκτρονικών εξετάσεων και οι συμπληρωματικές εξουσίες του μητσοτακικού κράτους, «ανεξάρτητα» ΜΜΕ και δικαιοσύνη, ξεδιπλώνουν τις επιθέσεις τους απέναντι στο δημόσιο πανεπιστήμιο και τους αγωνιζόμενους φοιτητές.
Πάνος Δημητρούδης