Πέρα από θόρυβο και τις αντιδράσεις που δημιουργήθηκαν με αφορμή την εκδήλωση της Εφημερίδας των Συντακτών και την συμμετοχή στελεχών του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς, γεννιόνται κάποια ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ένα ταυτοτικό και στρατηγικό ερώτημα: η αναζήτηση του μελλοντικού βηματισμού για την Αριστερά, μετά από την υπαρξιακή κρίση που την καθορίζει στην παρούσα συγκυρία, περνά μέσα από την Κεντροαριστερά; Ερώτημα που νομίζω ότι θα πρέπει να απασχολήσει τη Νέα Αριστερά, που βρίσκεται στη φάση της συγκρότησής της ως κόμμα, και ιδιαίτερα την πρώην «Ομπρέλα», που μέχρι στιγμής δεν παίρνει σαφή θέση στα πράγματα και φαίνεται να έχει αφήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων στους εκλεγμένους βουλευτές της πάλαι ποτέ τάσης των 6+6. Αν και η παρουσία του Ευκλείδη Τσακαλώτου, ηγετικού στελέχους της «Ομπρέλας», στην εν λόγω εκδήλωση, σηματοδοτεί τουλάχιστον μια συναίνεση στη στρατηγική κατεύθυνση που υποδηλώνουν εκδηλώσεις τέτοιου περιεχομένου.
Αν θα θέλαμε να συμπληρώσουμε το παραπάνω ταυτοτικό ερώτημα για τη Νέα Αριστερά, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την ανυπαρξία επαφής της με τις υπόλοιπες δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Γιατί είναι γεγονός ότι, ενώ προκρίνονται κοινές παρουσίες στο πλαίσιο της Κεντροαριστεράς, αποκλείεται εκ προοιμίου η επαφή με το ΜέΡΑ25 διά στόματος του επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας Αλέξη Χαρίτση. Τι έχει να πει γι’ αυτό η πρώην «Ομπρέλα» δεν το γνωρίζουμε. Τη στιγμή μάλιστα που το ΜέΡΑ25, μετά το συνέδριό του, εμπλουτίζει τα δέκα σημεία διαλόγου, που είχε θέσει για την ανάγκη ανασυγκρότησης της Αριστεράς, με ακόμα τέσσερα σημεία που αφορούν: τα έμφυλα και ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, τα δικαιώματα προσφύγων, το βασικό εισόδημα ως πρώτο στάδιο εξασφάλισης του δικαιώματος στη στέγη και την τροφή και την ασφάλεια, που δεν είναι η βία και η καταστολή, αλλά η πραγματική πολιτική προστασία, η πρόσβαση στη δημόσια υγεία, τα ασφαλή δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς. Επίσης θέτει την αρχή της εναλλαγής για τους αιρετούς ευρωβουλευτές και μια νέα διαδικασία συγκρότησης ψηφοδελτίων με καθολική εσωκομματική ψηφοφορία όπου θα προβλέπεται και η συμμετοχή των συνεργαζόμενων δυνάμεων και των ανεντάχτων. Όλες αυτές οι ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια βάση διαλόγου και κοινής δράσης, όπου η Νέα Αριστερά θα είχε τη δυνατότητα να συμβάλει συνθετικά και δημιουργικά;
Έχοντας απέναντι μια ασύδοτη, τύπου Όρμπαν, νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, είναι λογικό να σκεφτόμαστε πώς θα απαλλαγούμε από αυτήν. Είναι καταστροφικό, όμως, κυρίως για την ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά να κυριαρχείται από τη μονοκαλλιέργεια του κυβερνητισμού. Ο ρόλος της είναι να επανασυνδεθεί με τα κινήματα, να ανακτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου που έχει τρωθεί σοβαρά από την κυβερνητική-μνημονιακή εμπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ, να εμπνεύσει ξανά με τις ιδέες και τα οράματα της Αριστεράς όσους έχουν απογοητευτεί και έχουν οδηγηθεί στην πολιτική αποστρατεία και να ανακτήσει τη χαμένη ηθική και ιδεολογική της ηγεμονία. Και αν επιστρέψουμε στην εκδήλωση της περασμένης Τρίτης, φοβάμαι ότι η συμμετοχή της Νέας Αριστεράς σ’ αυτήν έχει υποθηκεύσει την ταυτότητα και την εικόνα ενός κόμματος που δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί. Γιατί, ο επικοινωνιακός απόηχος της εκδήλωσης της Εφημερίδας των Συντακτών σε όλα, ανεξαιρέτως, τα σάιτ του διαδικτύου και τα μεγάλα ΜΜΕ είναι καταιγιστικός, κλίνοντας σε όλες τις πτώσεις τη λέξη «Κεντροαριστερά». Αναγκαστικά, λοιπόν, επικοινωνιακά τουλάχιστον, η Νέα Αριστερά συμπεριλαμβάνεται πλέον στην ευρύχωρη Κεντροαριστερά και, αν θελήσει να το προσπαθήσει στις οργανωτικές της διαδικασίες, θα είναι πολύ δύσκολο να ανασκευάσει ένα ήδη παγιωμένο επικοινωνιακό κλίμα.
Πάνος Δημητρούδης