Τον τελευταίο μήνα οι φοιτητές και οι φοιτήτριες κατακλύζουν τους δρόμους σε πόλεις όλης της Ελλάδας ως ένδειξη διαμαρτυρίας κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Το μεγάλο αυτό ρεύμα δεν είναι παρά τα αποτελέσματα των διεργασιών που έχουν προηγηθεί τις προηγούμενες μέρες. Οι Γενικές Συνελεύσεις, οι Συντονιστικές Επιτροπές των Καταλήψεων, ακόμα και οι εκδηλώσεις που γίνονται μέσα στις κλειστές σχολές είναι αυτές που κάθε εβδομάδα κατεβάζουν τον κόσμο στο δρόμο.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση μιλάει για μειοψηφίες που κλείνουν τις σχολές και κάνουν καταλήψεις. Μια πολύ ηχηρή απάντηση σε αυτό έδωσαν η ΠΟΣΔΕΠ και οι εκάστοτε σύλλογοι των διοικητικών υπαλλήλων. Από την μία πλευρά, η ΠΟΣΔΕΠ δήλωσε τη στήριξη της στον αγώνα μας και την άρνηση της να δεχτεί τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Από την άλλη, οι σύλλογοι των διοικητικών υπαλλήλων έμπρακτα στηρίζουν τους αγώνες με τις ενέργειές τους. Πιο συγκεκριμένα, στο ΕΚΠΑ κινητοποιήθηκαν κατά των τηλεξεταστικών με παρεμβασή τους στο Kλειδί, που τελικά οδήγησε και στην απόλυση ενός εργαζομένου.
Τελικά όμως ποιοι είναι οι μειοψηφίες μέσα στις σχολές; Μήπως είναι η κυβερνητική παράταξη που σε όλη την Ελλάδα έχει καταφέρει να πάρει μόνο τρεις Γενικές Συνελεύσεις και επειδή ηττάται αρνείται να αναγνωρίσει τις νόμιμες διαδικασίες των συλλόγων; Παρά τις έντονες ενστάσεις της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, το κλίμα από τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, παρά την αποκλιμάκωση που παρατηρούμε την τελευταία εβδομάδα, εξακολουθεί να είναι πανηγυρικό. Τα αμφιθέατρα είναι γεμάτα κάθε φορά με καινούριους φοιτητές που τάσσονται υπέρ των ενωτικών πλαισίων και που δηλώνουν την αρνητική τους στάση απέναντι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Πλέον, αυτό που πρέπει να κατανοήσουν και οι φοιτητές που μέχρι τώρα απείχαν, είναι πως το πλαίσιο των Γενικών Συνελεύσεων δεν γίνεται πάνω σε ένα ψευτοδίλημμα ανοικτές σχολές ή κατάληψη, αλλά πάνω σε μια επιτακτική ανάγκη για αποφάσεις που θα επηρεάσουν την υπόλοιπη ζωή μας.
Προφανώς, κανένας από εμάς δεν αγωνίζεται για το πανεπιστήμιο του σήμερα. Αναγνωρίζουμε πλήρως τις ελλείψεις του, τις ανάγκες του και τη μειονεκτική του θέση λόγω της χρόνιας υποχρηματοδότησής του. Αυτό για το οποίο παλεύουμε είναι για το πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Για ένα πανεπιστήμιο το οποίο θα έχει τις κατάλληλες δομές για να εξυπηρετήσει όλες τις σχολές, που θα έχει εστίες για τους φοιτητές που έρχονται από άλλες πόλεις για να σπουδάσουν, που θα έχει δωρεάν σίτιση για όλους τους φοιτητές ανεξαιρέτως. Το πανεπιστήμιο αυτό θα μπορεί να διαπεράσει τους ταξικούς φραγμούς και θα προσφέρει ισότητα ευκαιριών για όσους φοιτούν σε αυτό.
Για αυτό τον λόγο, είναι αναγκαίο, πιο πολύ από ποτέ, να κατανοήσουμε πως ο αγώνας αυτός δεν αφορά μόνο τους φοιτητές και τις φοιτήτριες. Αφορά την κοινωνία ολόκληρη από τη στιγμή που το νομοσχέδιο αυτό θα περιορίσει τα επαγγελματικά δικαιώματα και θα δημιουργήσει εργαζομένους δύο ταχυτήτων που θα δουλεύουν για ψίχουλα και τελικά δεν θα μπορούν να διεκδικήσουν αλλαγές στον επαγγελματικό τους χώρο και λόγω της ακρίβειας θα δουλεύουν χωρίς να μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως οι μεγάλες αλλαγές στον τομέα της παιδείας επηρεάζουν και τους εργασιακούς χώρους. Για να φτάσουμε όμως στο σήμερα είχαν προηγηθεί άλλα νομοθετήματα που μας έδειχναν ποια είναι τα σχέδια της κυβέρνησης. Η μεταφορά της έρευνας από το υπουργείο Παιδείας στο υπουργείο Ανάπτυξης, η κατάργηση του ασύλου, η επιβολή του ν+2 και της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής δεν ήταν παρά μόνο ένα δείγμα για αυτό που θα ακολουθούσε κατά τη διάρκεια της δεύτερης τετραετίας. Δηλαδή, με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων σταδιακά θα μειωθεί περεταίρω η χρηματοδότηση των δημοσίων και από ένα σημείο και έπειτα στον κάθε μαθητή που θα είναι έτοιμο να μπει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, το ιδιωτικό θα φαίνεται σαν μονόδρομος μπροστά στις ελλείψεις του δημοσίου.
Για αυτό το λόγο, το τεράστιο συλλαλητήριο της 8ης Φλεβάρη θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη ως το μεγαλύτερο πανελλαδικό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο μετά από αυτά του 2006-2007. Και είναι λογικό. Πάνω από 30.000 άτομα συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα, από όλη την Ελλάδα με μία μοναδική απαίτηση. «Όχι» στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αλλά και για να απαιτήσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους ίδιους και για τα παιδιά τους.
Κλείνοντας, χρειάζεται να κατανοήσουμε κάτι βασικό: Το θέμα δεν είναι απλώς η σταδιακή ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Δεν είναι απλά το ότι η Νέα Δημοκρατία θέλει να ιδιωτικοποιήσει κάθε τι δημόσιο. Το ζήτημα είναι πως το πανεπιστήμιο πάντα ήταν ένα μικρό «γαλατικό χωρίο» για τη νέα γενιά, για να αναζητά, να αμφισβητεί και να δίνει τις μάχες των καιρών μας.