Το νομοσχέδιο για τους γάμους των ομοφυλοφίλων αποτελεί πια νόμο του κράτους. Η συνθήκη αυτή στην πραγματικότητα αποτυπώνει την κατάληξη των διεκδικήσεων ενός μεγάλου κινήματος. Ενός κινήματος δημοκρατικού που ξεκινά από τη δεκαετία του ’80, επιμένει παρά τις απολύτως ορατές αντιξοότητες, διεκδικεί τον χώρο του στη φοβική ελληνική κοινωνία και τελικά καταφέρνει να διαμορφώσει την ηγεμονική άποψη. Η κατοχύρωση των γάμων αποτελεί δημοκρατική κατάκτηση για το σύνολο της κοινωνίας. Δεν είναι απλώς μια ρύθμιση που εξορθολογίζει κάποιες διαδικασίες αλλά μια κίνηση συμπερίληψης και τελικά διεύρυνσης της ίδιας της δημοκρατίας.
Πέρα από την αυτοτέλεια της σημασίας του ίδιου το γεγονότος, τόσο η ψηφοφορία της περασμένης εβδομάδας όσο και η διαδικασία που προηγήθηκε με τον δημόσιο διάλογο είναι ενδεικτικές και απόλυτα χρήσιμες για την εξαγωγή μιας σειράς πολιτικών συμπερασμάτων. Για θεσμούς, κόμματα και τελικά για την ίδια την ελληνική κοινωνία.
Σε μεγάλο βαθμό το νομοσχέδιο περιέγραψε το όριο επιρροής της εκκλησίας. Μιας επιρροής που μπορεί να φαίνεται αποθαρρυντικά ισχυρή για μια σύγχρονη κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα περιορισμένης σε σχέση με παλαιότερες περιόδους. Ταυτόχρονα το νομοσχέδιο και η συζήτηση γύρω από αυτό ανέδειξε τις παθογένειες των ΜΜΕ ως δομικό τους χαρακτηριστικό. Τη δομική τους τάση να σκανδαλίζονται ηθικολογικά και να αποπροσανατολίζουν σχεδόν αντανακλαστικά, χωρίς συγκεκριμένο στόχο προσπαθώντας να μαντέψουν και ταυτόχρονα να κολακέψουν αλλά και να διαμορφώσουν το κοινό γούστο και τις τρέχουσες αντιλήψεις.
Ακόμα περισσότερο η όλη διαδικασία ήταν ενδεικτική για την περιγραφή του συνόλου των ελληνικών πολιτικών κομμάτων.
Το ΚΚΕ απέδειξε για άλλη μια φορά πως στην παρούσα του κατάσταση είναι πρωταρχικά ένα συντηρητικό κόμμα που διεκδικεί τη συνομιλία του με ένα συντηρητικό ακροατήριο. Ένα κόμμα που δεν εξελίσσεται με βάση τα προτάγματα των καιρών αλλά διεκδικεί την εξαίρεσή του από κάθε πολιτικό δίλημμα. Μακριά από την κουλτούρα της χειραφέτησης εφευρίσκει συγκυριακές διαφωνίες ώστε να περιγράψει έναν προοδευτικό σκοταδισμό.
Το ΠΑΣΟΚ -χωρισμένο στα δύο στην ψηφοφορία- στην πραγματικότητα ανέδειξε τη συνολική απουσία ξεκάθαρης ταυτότητας και ανέδειξε αυτή την αίσθηση πως εδώ και καιρό είναι ένα υπό διαμόρφωση κόμμα. Αντίστοιχα οι τρεις απουσίες του ΣΥΡΙΖΑ περιγράφουν το σταδιακά όλο και πιο θολό πολιτικό του στίγμα και μαζί τη μετατόπισή του προς συντηρητικότερες θέσεις.
Το κόμμα που παρουσιάζει όμως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι φυσικά το κυβερνών κόμμα. Όχι μόνο γιατί είναι αυτό που έφερε το νομοσχέδιο στη Βουλή και πέρασε τον συγκεκριμένο νόμο αλλά μαζί για την εικόνα που έδειξε όλο αυτό το διάστημα. Οι περισσότερες αναλύσεις και εκτιμήσεις περιγράφουν τη Νέα Δημοκρατία ως ένα διχασμένο και πολωμένο κόμμα με δύο ξεκάθαρες αντικρουόμενες τάσεις. Ουσιαστικά περιγράφουν ένα κόμμα σε κρίση υπονοώντας ακόμα και διαλυτικές τάσεις. Η δική μου ανάγνωση είναι η ακριβώς αντίθετη. Αυτό δηλαδή που εκτιμώ είναι πως οι όλοι χειρισμοί από το κυβερνών κόμμα ουσιαστικά επιτυγχάνουν μια διπλή διεύρυνση προς δύο διαφορετικά ακροατήρια. Η πολιτική επιλογή της κατοχύρωσης του γάμου των ομοφυλοφίλων στην πραγματικότητα ενισχύει έμπρακτα το φιλελεύθερο προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη και της τάσης που εκπροσωπεί συνομιλώντας και διεκδικώντας έτσι την ηγεμονία στο κεντρώο ακροατήριο. Μετά από μια σειρά καθαρά αυταρχικών πολιτικών καταπάτησης κάθε νομιμότητας (υποκλοπές, παρέμβαση σε ΜΜΕ, πολιτικός υπερσυγκεντρωτισμός κ.ά.) η κίνηση αυτή λειτουργεί ως μια προσπάθεια διεκδίκησης ενός συγκεκριμένου πολιτικού στίγματος. Ταυτόχρονα, η διευρυμένη αντίθεση η οποία δεν πήρε μόνο τον χαρακτήρα μιας διαφωνίας αλλά μιας συντεταγμένης πολιτικής διαφοροποίησης, λειτουργεί καθησυχαστικά προς τα συντηρητικά ακροατήρια ανακόπτοντας τις απώλειες προς μια ακροδεξιά που ακόμα και αν μοιάζει μεγεθυμένη, παραμένει -προς το παρόν- ανοργάνωτη και διασπασμένη, άρα και ανίκανη να πείσει πολιτικά.
Αυτό λοιπόν που βλέπουμε είναι το κεντρικό πολιτικό παιχνίδι να παίζεται όχι ανάμεσα σε κόμματα αλλά μέσα στο εσωτερικό ενός κόμματος. Αυτό που κατάφερε η Νέα Δημοκρατία στη συγκεκριμένη συγκυρία είναι να ενσωματώσει την αντιπολιτευτική διαδικασία ως (προφανώς μειοψηφική) τάση στο εσωτερικό της. Αυτό που μοιάζει με διχασμό είναι στην πραγματικότητα μια ξεκάθαρη επίδειξη ηγεμονίας. Ενδεικτική για τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται το πολιτικό μας σύστημα.