Ελένη Τασοπούλου «Αυτό που κρύβεται στα δέντρα», εκδόσεις Καστανιώτη – Γέφυρες, 2023
«Γίνεται να μην διαλέξεις τους φίλους σου; Εγώ πάντως δεν τους διάλεξα. Όχι από την αρχή. Όχι από μόνη μου».
Καινούργια πράγματα για την Αθηναία. Αλλαγές ζωής στην Τρίτη Γυμνασίου. Μετακόμιση στην επαρχία, νέο σχολείο, άγνωστοι/ες συμμαθητές/τριες. Δεν τρελαίνεται να τους γνωρίσει. Έχει τα δικά της να σκεφτεί. Νταξ. Ευγενικά παιδιά τα πιο πολλά. Αυτή, όμως, τοίχος. Δεν τρελαίνεται να κοινωνικοποιηθεί. Μόνο οι ασκήσεις Φυσικής είναι ικανές να τραβήξουν την προσοχή της. Μέχρι που ένα κορίτσι με κόκκινο παντελόνι, ριγέ πορτοκαλοκόκκινη μπλούζα και τεράστιους κρίκους σκουλαρίκια εισβάλλει στη ζωή της. Κι έπειτα ένα άλλο που τρέχει σαν γαζέλα κι έχει στραβοκομμένες αφέλειες και μαλλιά σαν άχυρο. Ψυχάρες και οι δυο. Διαφορετικές μα μια γροθιά οι τρεις τους. Η Εύα η Αθηναία, η Αγγελική η επίδοξη μοντελίστ, η Παναγιώτα η αθλήτρια. Απώλειες κοινές έχουν να διαχειριστούν, κακότροπους συμμαθητές να βάλουν στη θέση τους, προσωπικά λάθη να γεφυρώσουν. Θα τα καταφέρουν ή θα τα κάνουν SUPA σαν «τα λιγοστά γράμματα που έχουν απομείνει ευανάγνωστα» στο σούπερ μάρκετ του μπαμπά της Αγγελικής; Σούπα δηλαδή, «ξερωγω»;
Η Ελένη Τασοπούλου, που ζει στο Αγρίνιο και έχει σπουδάσει Νομική, μας δίνει ένα ακόμα δείγμα εξαιρετικής γραφής. Η Εύα, η κεντρική ηρωίδα, αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την προσωπική της ιστορία. Γλώσσα απλή, νεανική, ολίγον σοφιστικέ, μα απολύτως γειωμένη στον σημερινό τρόπο επικοινωνίας των εφήβων. Η συγγραφέας διαχειρίζεται άψογα το μέγα θέμα της γονεϊκής απώλειας, δεν ωραιοποιεί τη θλίψη, δεν κρύβει κάτω απ’ το χαλί τις εσωτερικές, και όχι μόνο, συγκρούσεις των ηρωίδων και των ηρώων. ‘Όλα όσα ταλανίζουν την εφηβική ζωή βρίσκονται στο ανάγνωσμα και λαμβάνουν τον χώρο που τους αναλογεί. Μπούλινγκ, ανταγωνισμοί, χωρισμοί και επανασυνδέσεις, αυτονομούνται από τη ζωή των ενηλίκων που βρίσκονται ως φόντο στην ιστορία. Κι έτσι οι νεαρές της διπλανής πόρτας ανακαλύπτουν επώδυνα μα ουσιαστικά και δεν προσέχουν μόνο τον στραβό κορμό αλλά κι αυτό που κρύβεται στα δέντρα. Που το λες και ουσία αυτής της ζήσης.
Ράνια Μπουμπούρη «Ο Αίσωπος και οι μύθοι του», εκδόσεις Ψυχογιός, 2021
Ο Αίσωπος είναι μυθοποιός. Όλοι το ξέρουν αυτό! Ο νους του κατέβαζε ένα σωρό ωραίους μύθους με λαγούς και χελώνες… πτηνά και ζώα πονηρά μα και αθώα, με ανθρώπους και θεούς, με μεγάλους και μικρούς». Και όχι. Ούτε πλούσιος ήταν ούτε μορφωμένος, ούτε όμορφος ούτε καν την ελευθερία του είχε. Δούλος ήταν, που δούλευε διαρκώς και, κυριολεκτικά, δίχως να μιλά! Είχε χάσει τη λαλιά του την οποία, λέει, μια ιέρεια του την βρήκε αργότερα και μαζί μ’ αυτήν εμπνεύσεις, φήμη μα και μια ζωή άνετη που του εξασφάλισαν οι πλούσιοι φίλοι του που εκτιμούσαν και θαύμαζαν το μυαλό του. Μα δεν φαίνεται να θαμπώθηκε από τη χλιδή που έβλεπε. Οι μύθοι του απομυθοποιούν την εξουσία, ενίοτε την χλευάζουν και προτάσσουν άλλες αξίες, αυτές των φαινομενικά αδύναμων. Στην τελική, όπως λέει και το λιοντάρι, δεμένο με τα χοντρά σχοινιά των κυνηγών, «όση δύναμη κι αν έχω, τα σχοινιά αυτά δεν σπάνε». Κι ευτυχώς που παρότι περιγέλασε τον καημενούλη ποντικό, «πώς τα φέρνει η ζωή; Μια βοήθεια μεγάλη την πρόσφεραν και οι μικροί». Αλλά και ο υπερφίαλος λαγός, ο αδιαφιλονίκητος δρομέας, το παίρνει το μαθηματάκι του από κει που δεν το περίμενε: από τη μεθοδική χελώνα. «Όποιος είναι ταλαντούχος μα όλη μέρα τεμπελιάζει, μένει πίσω απ’ τους άλλους που η δουλειά δεν τους τρομάζει!». Το σίγουρο είναι πως με βεβαιότητες κανείς/μια δεν μπορεί να πορεύεται. «Έτσι ο Ήλιος νίκησε με χάρη το Βορρά όπως τη βιαιότητα νικάει η ζεστασιά».
Δεν μένει παρά να αποτυπωθούν στον μάταιο τούτο κόσμο τα κωδικοποιημένα μηνύματα του Αισώπου.
Η Ράνια Μπουμπούρη, πολυγραφότατη συγγραφέας βιβλίων παιδικής λογοτεχνίας και μεταφράστρια επίσης, «γράφει» μύθους του Αισώπου αλλιώτικα. Ο τρόπος της ξεχωριστός και πρωτότυπος. Δεν αφηγείται μα στιχοπλοκεί. Πέντε μύθοι με μορφή ποιήματος, με κάμποσες στροφές, σαν τραγουδάκια παιχνιδιάρικα, γειωμένα στο σήμερα, με σύγχρονη γλώσσα, με εύστοχες ρίμες αξιομνημόνευτες και διαλόγους θεατρικού τύπου, σε προκαλούν να διαβάσεις μπαίνοντας στο πετσί του ρόλου του εξυπνάκια βοσκού μα και του τζαναμπέτη τζίτζικα.
Και ναι. Είναι σαν αν ακούς στ’ αλήθεια το «χρρρ, φσσς, χρρρ!» ροχαλητό του λιονταριού, το «κρίτσι κρίτσι» του ποντικιού, το «βουου βουου» του βοριά του μανιασμένου.
Εξαιρετική και σαν παραμυθάκι η εισαγωγή με τη ζωή του Αισώπου. Εκφραστικότατη και η εικονογράφηση, από το υπόγειο τραπέζι των μυρμηγκιών με το κεντητό τραπεζομάντηλο ως τις θυμωμένες φατσούλες των χωρικών, διά χειρός Χρύσας Σπυρίδωνος.