Η Γιαντζί είναι μια πόλη που βρίσκεται πλάι στα σύνορα της Κίνας με τη Βόρεια Κορέα. Εκεί ταξιδεύει ο νεαρός Λι Χάοφεγκ προσκαλεσμένος σε ένα γάμο. Η Νάνα είναι μια κοπέλα που εργάζεται ως ξεναγός και έτσι θα γνωριστεί με τον Χάοφεγκ όταν ο τελευταίος αποφασίζει να μείνει μερικές μέρες στην πόλη και να γνωρίσει τα αξιοθέατα της περιοχής. Στην παρέα θα προστεθεί και ο φίλος της Νάνα, ο Ξιάο, που δουλεύει στο εστιατόριο της θείας του. Οι τρεις νέοι θα περάσουν μερικές μέρες μαζί με τις τρεις γωνίες του εφήμερου ερωτικού τους τριγώνου να έχει η κάθε μία τα δικά της μυστικά. Κι όλα αυτά μέσα στο παγωμένο τοπίο της σινο-βορειοκορεατικής μεθορίου.
Eπίσημη πρόταση της Σιγκαπούρης για το Διεθνές Όσκαρ, η ταινία «Ο πάγος που καίει» (Ran dong), τέταρτη ταινία του Άντονι Τσεν και η πρώτη που γυρίζει στην Κίνα, είναι μια τρυφερή ματιά για τη μοναξιά, την αναζήτηση και τον έρωτα. Ένα διακριτικό πλησίασμα των νέων ανθρώπων οι οποίοι διψούν για ζωή και αναζητούν με αγωνία και πάθος τον δρόμο τους.
Η σκηνοθεσία μοιάζει σαν φλόγα που σιγοκαίει πίσω από τους χαρακτήρες. Ο Τσεν ακολουθεί διακριτικά τους πόθους και τα πάθη τους και μέσα από αυτούς, προσπαθεί να φωτίσει τη σύγχρονη νεολαία της Κίνας που βιάζεται να ενηλικιωθεί και να κερδίσει τη θέση της μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Φυσικά δεν παραμένει σε μια γενικευμένη προσέγγιση αλλά προσωποποιεί την αφήγησή του ρίχνοντας κλεφτές ματιές και προσπαθώντας να φωτίσει τους χαρακτήρες του. Αφήνει λεπτές χαραμάδες και δημιουργεί ερωτήματα. Τι σημαίνουν τα συνεχή τηλεφωνήματα που δέχεται και προσπαθεί να αποφύγει ο Χάοφενγκ; Γιατί η Νάνα εγκατέλειψε την αθλητική της καριέρα κι έφυγε από το πατρικό της σπίτι; Γιατί ο Χάο προτίμησε να έρθει στη μεθοριακή πόλη και δουλέψει στο εστιατόριο τη θείας του; Αυτά τα μυστικά θα παραμείνουν μυστικά. Παράλληλα οι τρεις νέοι δεν θα κατορθώσουν να φτάσουν στην ορεινή Λίμνη του Παραδείσου που μοιάζει με ένα σύμβολο-εκκρεμότητα, το κίνητρο να ξαναπιάσουν, ίσως, τη ζωή τους από την αρχή. Έτσι καταλήγουμε σε ένα ανοιχτό φινάλε, γλυκόπικρο και αισιόδοξο με τους τρεις νέους να αφυπνίζονται και να είναι έτοιμοι να αναθεωρήσουν τις επιλογές τους.
Μυστικά και ψέματα
Η Ζουλιάν Βερμπέκ, επιθεωρήτρια της αστυνομίας και συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, ζει ήσυχα με το σύζυγό της, Ουγκό, ενώ προσπαθεί να ξεπεράσει το θάνατο της αδελφής της, Λιντιά. Μια μέρα τυχαία θα ανακαλύψει πως ο Ουγκό την απατά αλλά προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία της. Όταν όμως θα βρεθεί μπροστά σε ένα ακόμη κρυμμένο μυστικό θα αρχίσει να χάνει τον εαυτό της. Η κατάσταση θα περιπλακεί ακόμη περισσότερο όταν μια μέρα στην προσπάθειά της να βοηθήσει μια γυναίκα και την κόρη της να ξεφύγουν από τον κακοποιητικό σύζυγο και πατέρα θα αναγκαστεί να πυροβολήσει. Με την έρευνά εις βάρος της να εκκρεμεί, η Ζουλιάν δυσκολευόμενη να διαχειριστεί την κατάσταση, αποφασίζει να εκδικηθεί το σύζυγό της.
Η ταινία «Μια γυναίκα» (Un femme notre temps) του Ζαν-Πολ Σιβεϊράκ είναι ένα αγωνιώδες ερωτικό και ψυχολογικό θρίλερ. Αλήθεια πώς μπορεί ένας άνθρωπος -εν προκειμένω μια γυναίκα- να διαχειριστεί το πένθος, την προδοσία, τα μυστικά και τα ψέματα ενώ παράλληλα θα πρέπει να λειτουργήσει με ψυχραιμία και νηφαλιότητα στις απαιτήσεις της δουλειάς της;
Θυμίζοντας περισσότερο αμερικάνικο σινεμά, ο Σιβεϊράκ σκηνοθετεί με τέμπο και στιβαρότητα, διατηρώντας διαρκώς τους θεατές σε εγρήγορση. Βέβαια διατηρεί την ευρωπαϊκή του ματιά αποφεύγοντας την περίσσια βία και μετριάζοντας την ταχύτητα του μοντάζ. Επίσης να σημειώσω την καταλυτική παρουσία της Σοφί Μαρσό στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η οποία άλλοτε σαν χαμένη κι άλλοτε αποφασιστική, ακολουθεί τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα της ηρωίδας.
Ενδιαφέρουσα ταινία με αρκετά θετικά στοιχεία χωρίς όμως να διαθέτει εκείνη τη δύναμη που θα της προσθέσει το κάτι παραπάνω. Στις κρίσιμες στιγμές των σεναριακών κορυφώσεων, η ένταση αντί να χτυπάει κόκκινο, θαρρείς πως χαλιναγωγείται από κάποια σκηνοθετική ατολμία.
Η δυσκολία της αποδοχής
Ο Στάμος ζει σε κάποιο νησί με τη σύντροφό του Τάνια, που είναι Βουλγάρα, και τον γιο της Άρη, ο οποίος έχει προβλήματα στο σχολείο για τα οποία όμως δεν ευθύνεται καθώς έχει πέσει θύμα εκφοβισμού από συμμαθητές του. Όταν φτάνει στο νησί η Βαλμίρα, η κωφή κόρη του Στάμου, θα μπει με τη σειρά της στο στόχαστρο των συμμαθητών της οι οποίοι κοροϊδεύουν την αναπηρία της. Και ενώ ο Άρης φαίνεται πως συμπαθεί και θέλει να βοηθήσει την Βαλμίρα εκείνη γοητεύεται από ένα συμμαθητής της, τον Μάριο, ο οποίος πρωτοστατεί στην τρομοκράτηση του. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν ο Άρης αποβάλλεται οριστικά από το σχολείο καθώς κατηγορείται πως χτύπησε άσχημα τον Μάριο. Το χειρότερο είναι πως η Βαλμίρα είναι εκείνη η οποία μαρτύρησε πως τον είδε. Και όσο η ώρα περνά αντιλαμβανόμαστε πως η όμορφη Βαλμίρα δεν είναι αυτή που φαίνεται.
Η ταινία «Άκουσέ με» της Μαρίας Ντούζα, που προβλήθηκε στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, είναι δείγμα ζωντανού, άμεσου, σύγχρονου κινηματογράφου, με ήρωες οι οποίοι ζουν και αναπνέουν δίπλα μας, με την κάμερά να ανατέμνει τη ζωή και τις κοινωνικές σχέσεις σε μια επαρχιακή κοινωνία. Εκεί όπου η αποδοχή του άλλου, του ξένου και τους διαφορετικού δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Θέτει έντονα και το θέμα του σχολικού εκφοβισμού (μπούλινγκ), τις στερεοτυπικές αντιλήψεις, τον φυλετικό ρατσισμό αλλά και τον ρατσισμό προς τους αναπήρους. Είναι στιγμές, όπως όταν αποκαλύπτεται ο ρόλος της Βαλμίρας, που η ταινία μοιάζει με θρίλερ. Περισσότερο όμως θυμίζει το κοινωνικό σινεμά των αδελφών Νταρντέν, χωρίς όμως να το μιμείται.
Αξίζει να αναφερθούμε στο καλοδουλεμένο σενάριο και πολύ καλό σκηνοθετικό ρυθμό, στοιχεία που συντελούν στη σωστή αφηγηματικότητα της ταινίας. Αρχή, μέση, τέλος, σαφείς προθέσεις, δυνατοί χαρακτήρες, «ανήσυχη» κάμερα που κινείται πέρα-δώθε, διεισδυτική ματιά, ρεαλισμός. Και ένα υπέροχο φινάλε, λυτρωτικό και αισιόδοξο, το οποίο εκπέμπει το δικό του μήνυμα χωρίς διδακτική διάθεση αλλά με μια ειλικρίνεια και με αβίαστο τρόπο. Πολύ καλά δουλεμένες ερμηνείες, λειτουργική και όμορφη μουσική επένδυση από την Άννα Στερεοπούλου.