Στον δρόμο Θεσσαλονίκης – Χαλκιδικής, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, το μάτι πάντα πέφτει σε ένα μεγάλο κτίριο που έχει στην προμετωπίδα του το λογότυπο μιας επιχείρησης που περιελάμβανε έναν εκδοτικό οίκο, ένα κεντρικό βιβλιοπωλείο και δύο ραδιοσταθμούς της πόλης. Αυτό το κτίριο-κουφάρι, είναι ό,τι έχει απομείνει από την εν λόγω επιχείρηση όταν την εγκατέλειψε ο ιδιοκτήτης της, ο οποίος εξαφανίστηκε ξαφνικά αφήνοντας απλήρωτους και άνεργους όλους τους εργαζόμενούς της. Ο επιχειρηματίας, παλιό στέλεχος του Ρήγα Φεραίου, επέστρεψε στην πόλη μετά από αρκετά χρόνια αναβαπτισμένος και διατηρεί σήμερα νέο εκδοτικό οίκο και νέο κεντρικό βιβλιοπωλείο. Μια χαρά τα κατάφερε να συνδυάσει την «αριστερή» ιδεολογία με την «υγιή» επιχειρηματικότητα, που αφήνει, κυνικά και ανενδοίαστα, στα κρύα του λουτρού τους εργαζόμενους. Μετά την επιστροφή του, η έξωθεν μαρτυρία του φιλοτεχνήθηκε από ένα βιβλίο με συζητήσεις «εκ βαθέων» με τον Λεωνίδα Κύρκο και μερικές παρουσιάσεις από όπου δεν έλειψαν τοπικοί άρχοντες, γνωστοί δημοσιογράφοι, στελέχη και αρχηγοί κομμάτων.
Δυστυχώς, η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και το ΚΚΕ εσωτερικού έχουν παρουσιάσει κι άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, ιδιαίτερα στην Θεσσαλονίκη. Την εποχή που ο αριστερός ριζοσπαστισμός της μεταπολίτευσης είχε γίνει μόδα, αρκετά αστόπαιδα πλαισίωναν τις οργανώσεις της Αριστεράς για να φιλοτεχνήσουν ένα ελκυστικό προφίλ. Όταν, όμως, αυτή η μόδα άρχισε να ξεθυμαίνει και οι νέοι άρχισαν να μεγαλώνουν και να παίρνουν την επαγγελματική θέση που τους άρμοζε ανάλογα με την κοινωνική τους τάξη, τα πράγματα άλλαξαν. Κάποιοι κράτησαν την «πατίνα» του ΚΚΕ εσωτερικού για να έχουν, τουλάχιστον, να μιλάνε για το ένδοξο παρελθόν τους, μιας και το παρόν ήταν άδειο και ανούσιο. Κάποιοι άλλοι, όμως, θέλησαν να τινάξουν από πάνω τους, σα να ήταν μια επίμονη σκουριά που δεν φεύγει εύκολα, ότι αριστερό κι αγωνιστικό εμφιλοχώρησε στη μίζερη ύπαρξή τους. Έτσι, παρότι έχουν φτάσει πια στην τρίτη ηλικία, έσπευσαν να γίνουν γενίτσαροι του μητσοτακισμού με τον φερετζέ του ακροκεντρώου.
Τί είδους υστεροφημία μπορεί να φιλοτεχνηθεί με μια τέτοια εξέλιξη; Ίσως να επιδιώκεται η καταχώρηση στο αριστερό θινκ τανκ της μητσοτακικής Δεξιάς. Έτσι, άρχισαν να γράφονται βιβλία, και να τυπώνονται από τον «σύντροφο» εκδότη, όπου επιχειρείται με προκλητικό, ανιστόρητο και καταγέλαστο τρόπο ο αναθεωρητισμός της ιστορίας και η τερατώδης δαιμονοποίηση των κομμουνιστών στις περιόδους της κατοχής και του εμφυλίου. Η φασιστική προπαγάνδα των «κομμουνιστοσυμμοριτών» που έσφαζαν με κονσερβοκούτια, ωχριά μπροστά στις περιγραφές αυτών των απερίγραπτων πονημάτων που έρχονται να υπηρετήσουν το εκφρασμένο στόχο του υπερυπουργού, πρώην ηγέτη της νεολαίας της χουντικής ΕΠΕΝ, για την απώλεια της ηγεμονίας των ιδεών και του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. Κατόπιν, η λάσπη είχε ως σχεδόν αποκλειστικό στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ, με βιβλία στον ίδιο φιλόξενο εκδοτικό οίκο και με συχνά άρθρα στον ημερήσιο Τύπο όπου, βέβαια, αγιογραφούνταν παράλληλα ο ανυπέρβλητος ηγέτης Μητσοτάκης και τα ακροδεξιά παραφερνάλιά του.
Εκεί, όμως, που η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία, παρατηρούμε την στενή σχέση που έχει συνάψει αυτός ο κύκλος με τον Άδωνι Γεωργιάδη. Αγαπησιάρικες κοινές εμφανίσεις σε εκδηλώσεις που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου, χαριεντισμοί, αντίστοιχο ύφος, ήθος και απόλυτη πολιτική ταύτιση. Σε μια μάλιστα χαρακτηριστική εκδήλωση, ο Άδωνις Γεωργιάδης αναφώνησε ότι ήταν ο μοναδικός στο πάνελ που δεν πέρασε στο παρελθόν από το ΚΚΕ εσωτερικού. Μάλιστα, προς επίρρωση του γεγονότος, όταν ζητήθηκε από το κοινό να σηκώσουν το χέρι τους όσοι είχαν την πολιτική καταγωγή τους στην Ανανεωτική Αριστερά, οι περισσότεροι το επιβεβαίωσαν. Κι επειδή όλος αυτός ο κύκλος έχει αποδείξει ότι δεν έχει καμιά τσίπα πάνω του, όλη η ντροπή πέφτει δυστυχώς πάνω στο παλιό ΚΚΕ εσωτερικού…
ΥΓ. Πριν μερικά χρόνια, στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης, ο εν λόγω εκδότης είχε διοργανώσει παρουσίαση ενός βιβλίου του, με εισηγητές τρανταχτά ονόματα της πολιτικής και αυτοδιοικητικής σκηνής. Μέλη του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου μαζί με αρκετό κόσμο αποδοκίμασαν το πάνελ και κυρίως τον συγγραφέα-εκδότη, αναδεικνύοντας το παρελθόν του, και τελικά ματαίωσαν την παρουσίαση. Τότε, το κίνημα είχε ακόμη καλά αντανακλαστικά…
Πάνος Δημητρούδης