Οδεύοντας προς τις ευρωεκλογές, στις Βρυξέλλες και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έχει ήδη ανοίξει ένας κύκλος διεργασιών και διαπραγματεύσεων για την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τα χαρτοφυλάκια, τις θέσεις και τα πρόσωπα των επιτρόπων. Θα κορυφώνεται όσο πλησιάζει ο Ιούνιος.
Στο παιχνίδι των ισορροπιών στην ευρωπαϊκή Δεξιά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ήθελε για τον εαυτό του ένα μέλλον σε υψηλό ευρωπαϊκό θώκο. Στοιχηματίζει στον αέρα που θεωρεί ότι διαθέτει ως ο επικεφαλής του κόμματος που έδρεψε το υψηλότερο ποσοστό επιτυχίας στις εθνικές εκλογές, συγκριτικά με τα ποσοστά των ομόδοξών του κομμάτων στην Ένωση, παρά τον διασυρμό από το σκάνδαλο των υποκλοπών και την έκθεση-κόλαφο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα.
Στις επιδιώξεις του ποντάρει, εξάλλου, και σε ένα άλλο «χαρτί». Στη συμμόρφωσή του με τις επιταγές των εταίρων στο θέμα του πολέμου στην Ουκρανία, αφενός, και, αφετέρου, στη γεωγραφική θέση της Ελλάδας, θέση νευραλγική σε ό,τι αφορά στις προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη και το «παίγνιο ισχύος» στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Όλα αυτά σε συνάρτηση, οπωσδήποτε, με το κατά πόσο το προφίλ του θα αντέξει στη δοκιμασία των ευρωεκλογών, παράμετρο σημαντική στο δούναι και λαβείν για τα πόστα στη σύνθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Στο μεταξύ, με την υποψηφιότητα της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για την εκ νέου ανάληψη της προεδρίας της Κομισιόν να έχει επικυρωθεί και τυπικά, όπως ήταν αναμενόμενο, από το Συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Βουκουρέστι το διήμερο 6-7 Μαρτίου, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται αλλού. Στο πρόσωπο που θα αναλάβει την ηγεσία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, κορυφαίου θεσμικού οργάνου με καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές κατευθύνσεις και τις προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα μπορούσε ο Κυρ. Μητσοτάκης να είναι ένας από τους υποψήφιους; Για ευνόητους λόγους αφήνεται να πλανάται ως επικρατέστερη η εκτίμηση ότι, αφενός, ο ίδιος δεν θα το επιθυμούσε, και, αφετέρου, ότι επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου θα τεθεί, για λόγους ισορροπιών, κάποιος εκπρόσωπος των ευρωσοσιαλιστών.
Η αλήθεια είναι πιο ωμή.
Πριν ακριβώς ένα μήνα ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο, Μάνφρεντ Βέμπερ, βρέθηκε στην Αθήνα για την εκδήλωση «Ο δρόμος προς την ανάκαμψη» που συνδιοργάνωσαν η ΝΔ και το ΕΛΚ. Όταν, σε συνάντησή του με δημοσιογράφους, ρωτήθηκε αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πληροί τις προϋποθέσεις για τη θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, απάντησε σιβυλλικά: «Είναι ένας πολύ καλός πρωθυπουργός… Είναι κατάλληλος για πολλά…» –και ο νοών νοείτω.
Πριν ακριβώς δύο ημέρες, την περασμένη Τετάρτη, μετά το ψήφισμα-κόλαφο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 7 Φεβρουαρίου για το κράτος δικαίου και την ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα, που, με 330 ψήφους υπέρ, 254 κατά και 26 αποχές –μεταξύ των οποίων και εκείνη του Μάνφρεντ Βέρνερ–, κατατάσσει τη χώρα μας στην ίδια λίστα με την Ουγγαρία του Βίκτορ Ορμπάν, η «καταλληλότητα» του Κυρ. Μητσοτάκη εισέπραξε ένα νέο ράπισμα. Την καταδικαστική για την Ελλάδα έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης αναφορικά με τις υποκλοπές εις βάρος δημοσιογράφων, τις «στρατηγικές αγωγές» (SLAPP) με στόχο την οικονομική και ηθική εξόντωσή τους, αλλά και με την ίδια την ασφάλειά τους, με αιχμή τη δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ.
Το Μαξίμου είχε, θυμίζουμε, αποφύγει να τοποθετηθεί δημοσίως για την καταδικαστική απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου. Εξέδωσε μόνο ένα non paper με αναφορές σε μια «εμμονική και πολιτικά υποκινούμενη ομάδα ευρωβουλευτών», αφήνοντας επιμελώς αναπάντητο το ερώτημα αν σε αυτή την ομάδα των «εμμονικών» συμπεριλαμβάνει τους ομογάλακτους της ΝΔ δεκατρείς ευρωβουλευτές του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που υπερψήφισαν την καταδικαστική απόφαση ή απείχαν.
Πολιτικά νηπιώδεις υπεκφυγές, όταν είναι πασίγνωστο ότι πρόκειται για 13 ευρωβουλευτές που έχουν σχέσεις εμπιστοσύνης με την πρόεδρο Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Όταν σε αυτούς που υπερψήφισαν την καταδικαστική απόφαση περιλαμβάνονται ευρωβουλευτές του Renew, του περιβάλλοντος του προέδρου Μακρόν και ευρωβουλευτές της Σοσιαλιστικής Ομάδας με αναφορές στον καγκελάριο Σολτς. Μια ομάδα διακριτής πολιτικής ταυτότητας, η οποία, συναριθμούμενη στους 330, στην ουσία εξέπεμψε από τα συντηρητικά έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου το μήνυμα στον Κυρ. Μητσοτάκη να μην τρέφει ελπίδες για ένα θώκο στις κορυφές της ευρω-κοινοτικής πυραμίδας στο άμεσο ή στο απώτερο μέλλον.
Πείσμονας όπως είναι στις εμμονές του, και ασφαλής όπως αισθάνεται στο απυρόβλητο που προσφέρει στις μετατοπίσεις του το ολιγοπώλιο της προπαγάνδας που διαθέτει, έστρεψε την πυξίδα της αναζήτησης σε μιαν άλλη πυραμίδα, από την οποία άλλωστε δεν είχε ποτέ παραιτηθεί: τη νατοϊκή.
Την επομένη της έκθεσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, μεταβαίνοντας το πρωί της Τετάρτης στο Βουκουρέστι για το συνεδριακό διήμερο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, πραγματοποίησε επίσκεψη αστραπή στην Ουκρανία, προγραμματισμένη με κάθε μυστικότητα για λόγους ασφαλείας. Θεωρείται περισσότερο από βέβαιο ότι η συνάντηση που είχε στην Οδησσό με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι επικεντρώθηκε στη διαθεσιμότητα των ΗΠΑ να παραχωρήσουν δωρεάν στην Ελλάδα παλαιότερα όπλα τους, με αντάλλαγμα η χώρα μας να δώσει στην Ουκρανία ένα μέρος από τον δικό της οπλισμό και, συγκεκριμένα, «όπλα σοβιετικής κατασκευής –μεταξύ άλλων, συστοιχίες πυραύλων S-300, αντιαεροπορικά πυροβόλα ZU-23 και πυρομαχικά– άμεσης χρηστικής αξίας για τον ουκρανικό στρατό».
Η ισχυρή έκρηξη που σημειώθηκε ώρα 11:43 κοντά στην αυτοκινητοπομπή του ουκρανού προέδρου και μόλις 200 μέτρα από το κονβόι της ελληνικής αποστολής, καθ’ οδόν προς την πραγματοποίηση της συνάντησης, δεν ματαίωσε το πρόγραμμά της. Ούτε, ευτυχώς, απειλήθηκε από το ρωσικό, όπως αποδείχθηκε, πλήγμα η ασφάλεια του πρωθυπουργού και της συνοδείας του.
Ήταν απλώς(;) η ηχηρή επιβεβαίωση του πόσο επισφαλείς μπορεί να είναι για μια χώρα οι μονοδιάστατες επιλογές σε ένα ρευστό, απροσδιόριστου μέλλοντος διεθνές περιβάλλον.