Το σπίτι γέρνει από πάνω σου σαν τύμβος που επιθυμεί να σε καλύψει. Όταν όλη η δραστηριότητα περιοριστεί εκεί. Δουλειά, ξεκούραση, συμβίωση. Διακοπή και έναρξη, έναρξη και διακοπή. Όλα ενιαία χωρίς ποικιλία, χωρίς περιθώριο ανάσας. Βγαίνεις έξω αναζητώντας μια καθημερινότητα. Ζητώντας έναν χώρο για να τοποθετήσεις τη ρουτίνα σου. Από καφέ σε καφέ λοιπόν. Γράφοντας ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους.
Το να μοιράζεσαι τον χώρο είναι και αυτό μια μορφή επικοινωνίας. Ακόμα και αν δεν ανταλλάξεις κουβέντα, ακόμα και αν δεν ανταλλάξεις καν ένα βλέμμα. Και η γύρω φασαρία είναι ένας τρόπος να υπενθυμίζεις στα κείμενά σου πως πρέπει να βρίσκονται στην από εδώ μεριά της ζωής. Να πιάνουν και αυτά χώρο, να αναπνέουν και να κινούνται σαν ζωντανοί οργανισμοί.
Τα καφέ είναι μια μικρογραφία. Ναι αλλά τίνος πράγματος; Διαφορετικές λειτουργίες και διαφορετικές προθέσεις. Διασκέδαση, ανεφοδιασμός, εργασία. Ήσυχες φιγούρες μοναχικές, παρέες στην πλήρη τους εξωστρέφεια, ραντεβού, φιλικές συζητήσεις, τυχαία περάσματα, ατελείωτο ξόδεμα. Τα καφέ είναι μια μικρογραφία συμβίωσης. Σπάνια άνετης, συνήθως στενής και κάποιες φορές αδύνατης. Παρόλα αυτά μαζευόμαστε, συνυπάρχουμε και πολλές φορές ανταλλάσσουμε απρόσμενα. Όλοι μαζί με την ίδια εγγύτητα που μας επιβάλλουν οι κοινότητες που έχουμε δημιουργήσει. Διαφορετικοί ρυθμοί, διαφορετικές τροχιές, κίνηση και σταθερότητα μαζί. Όλα εδώ, στο σημείο μηδέν της δραστηριότητάς μας.
Και συ συνεχίζεις να γράφεις. Όχι στη μόνωση αλλά μέσα στην ίδια τη ζωή. Ορίζοντας τη δραστηριότητά σου ως μια παράλληλη με τις άλλες δραστηριότητα. Απλή, πρακτική, φυσική. Εναρμονισμένη και αυτή με τη δραστηριότητα της κάθε μέρας. Και οι λέξεις σου γίνονται και αυτές αντικείμενα ανάμεσα στα φλυτζάνια, τις καρέκλες και τα τραπέζια. Και οι προτάσεις σου γίνονται και αυτές σώματα ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους μόνιμους θαμώνες και τους περαστικούς. Όλα εδώ έχουνε σώμα.
Και έτσι τα κείμενα ανοιχτά εκκρεμούν εκτεθειμένα στα ενδεχόμενα. Η ζάχαρη να πέφτει στο κείμενό σου να γεμίζει με συναισθηματισμούς και υπερβολές ληγμένες λέξεις και φράσεις, να κάνει τις προτάσεις σου να μην πίνονται. Η μηχανή του καφέ να κάνει θόρυβο, να σου κλέβει τις σκέψεις, να γεμίζει τελείες το κείμενό σου διεκδικώντας μια παύση μέχρι τη σιωπή. Τα κείμενα πρέπει να καταναλώνονται όπως οι γουλιές του καφέ. Άλλοτε πικρά, άλλοτε γλυκά, αλλά πάντοτε με πρόθεση να σε αναζωογονούν. Στον κόσμο αυτό τα ντεκαφεϊνέ κείμενα είναι για τους νεκρούς. Και δίπλα στο κείμενό σου που ακόμη γράφεται κουβέντες και διάλογοι που μπλέκονται με τις δικές σου κουβέντες, τις δικές σου σκέψεις, έτσι ώστε να μην μπορείς να τις ξεχωρίσεις. Καταλήγοντας να γράφεις ένα κείμενο συλλογικό, αναζητώντας μια πληθυντική φωνή.
Από καφέ σε καφέ σαν η πόλη να είναι το ενδεχόμενο ενός μεγάλου γραφείου. Ευρύτερου από το τραπέζι στον κλειστό χώρο. Ένα τραπέζι στη διασταύρωση των δρόμων εδώ που όλα συναντιούνται και όλα φεύγουν. Θα συναντηθούμε, θα μιλήσουμε, θα ανταλλάξουμε. Στα καφέ, τους δρόμους και τα κείμενα. Υπενθυμίζοντας στους εαυτούς μας πως τελικά όλες οι ιστορίες είναι η ίδια ιστορία. Η συνάντηση των ανθρώπων γύρω από τη φωτιά, σε έναν κύκλο που εξιστορεί τις μέρες και τις νύχτες μας. Πάνω από τα κείμενα θα συναντηθούμε, διεκδικώντας έτσι μια συνεύρεση και μέσα σε αυτά. Μια φράση σαν γουλιά πρωινού καφέ.