Τα «προειδοποιητικά καμπανάκια» των μηχανικών εναέριας κυκλοφορίας για την ασφάλεια των υποδομών θυμίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις των μηχανοδηγών του σιδηροδρόμου τα προηγούμενα χρόνια που τόνιζαν την επικινδυνότητα των δικτύων. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Η στάση της κυβέρνησης μοιάζει ίδια και στις δύο περιπτώσεις. Προσφυγή στα δικαστήρια μετά από κάθε απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων, υποβάθμιση του ζητήματος, κατακερματισμός υπηρεσιών μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικών παρόχων, απουσία οργανογράμματος, προσλήψεων, χρηματοδότησης και εκσυγχρονισμού συστημάτων. Πώς τολμάτε να θίγετε ζητήματα ασφαλείας;
Θα έμοιαζε αφελές και περιττό να επισημάνει κανείς την ανάγκη συντήρησης αεροπορικών υποδομών σε μία χώρα που «επενδύει» στον τουρισμό της και φιλοξενεί δεκάδες εκατομμύρια τουρίστες ετησίως και χιλιάδες αεροπορικές πτήσεις. Ωστόσο, διαβάζοντας τις ανακοινώσεις μηχανικών εναέριας κυκλοφορίας για τα χρόνια ανεπίλυτα προβλήματα, καταλαβαίνουμε πως το δόγμα «πάμε κι όπου βγει» κυριαρχεί και στις αεροπορικές πτήσεις.
Το τελευταίο από τα πολλά «καμπανάκια» ήρθε στις 9 Μαρτίου 2024 από την Ένωση Ηλεκτρονικών Μηχανικών Ασφάλειας Εναέριας Κυκλοφορίας της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΕΝΗΜΑΕΚ/ΥΠΑ). Η ΕΝΗΜΑΕΚ, λίγες ημέρες μετά το έγκλημα στα Τέμπη, το 2023, εξέδωσε δελτίο Τύπου σταχυολογώντας τα σημαντικότερα «κενά» στην ασφάλεια των αερομεταφορών. Ένα χρόνο μετά, αποδεικνύεται πως δεν έχει επιλυθεί σχεδόν τίποτα.
Οι μηχανικοί επισημαίνουν πως η διοίκηση της πολιτικής αεροπορίας δεν έχει δώσει λύση για τα radar που βρίσκονται εκτός λειτουργίας. Έτσι, πολυσύχναστα τουριστικά αεροδρόμια έχουν ενταχθεί στο σύστημα διαχείρισης της Κύπρου ή της Αιγύπτου ή της Ιταλίας. «Μπαλώματα» ασφαλείας δηλαδή. «Όσα radar λειτουργούν, δεν διαθέτουν πλέον τα απαραίτητα ανταλλακτικά και μπορεί ανά πάσα στιγμή, κάποιο από αυτά να κλείσει λόγω βλάβης των γηρασμένων βαθμίδων του. Το ίδιο ισχύει και με δεκάδες πομπούς και δέκτες επικοινωνιών, τους οποίους κρατάμε όρθιους σε πολλές περιπτώσεις με δικά μας χρήματα», επισημαίνουν χαρακτηριστικά.
Παράλληλα, οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν πως το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών προχωρά στην εγκατάσταση απομακρυσμένων ψηφιακών πύργων ελέγχου (Digital/Remote Towers), βασισμένο σε μία πρόχειρη μελέτη και δίχως να ζητήσει γνωμάτευση των αρμόδιων φορέων και μηχανικών, παρέχοντας μάλιστα αρμοδιότητες για προμήθειες συστημάτων αεροναυτιλίας σε μη πιστοποιημένες υπηρεσίες. «Μήπως τελικά η όλη συζήτηση για την εγκατάσταση Digital/Remote Towers γίνεται για να καλυφθεί η αδυναμία του παραχωρησιούχου των 14 παραχωρημένων αερολιμένων να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη σύμβαση παραχώρησης με αποτέλεσμα να επωμιστεί ξανά το κόστος ο Έλληνας φορολογούμενος;», ρωτά η ΕΝΗΜΑΕΚ.
Στην τελείως υποβαθμισμένη -όπως αποδεικνύεται- πολιτική αεροπορία υπάρχει και έλλειψη προσωπικού αλλά και… εμπαιγμός από το υπουργείο επί του θέματος. Διότι, οι μηχανικοί αναφέρουν πως ενώ κατάφεραν πέρυσι να εξασφαλίσουν την έγκριση 50 προσλήψεων ΗΜΑΕΚ/ATSEP, το υπουργείο τελικά προκήρυξε 35 και θα «καλυφθούν μόλις 7 βάσει των προσωρινών αποτελεσμάτων ΑΣΕΠ». Την ίδια στιγμή, έχουν συνταξιοδοτηθεί 16 μόνο το 2023 και αναμένεται να συνταξιοδοτηθούν άλλοι 18. «Επιπλέον η Διοίκηση της ΥΠΑ, αρνείται να τοποθετήσει σε οργανικές μονάδες συστημάτων αεροναυτιλίας, 46 υπαλλήλους οι οποίοι έχουν μεταταχθεί στον κλάδο μας από το 2019 και εξακολουθούν να παρέχουν άλλο έργο», συμπληρώνουν.
Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει επενδύσει πολλά στο αφήγημα της «ασφάλειας» και της «άμυνας», ερμηνεύοντας βέβαια κατά το δοκούν και τις δύο έννοιες. Πόσο ασφαλής είναι μία τουριστική χώρα με σιδηροδρομικό δίκτυο που εξακολουθεί να λειτουργεί έως και σήμερα «σε μονή γραμμή κυκλοφορίας σε μήκος 95 χιλιομέτρων, δίχως φωτοσήματα και τηλεδιοίκηση» (βλ. ανακοίνωση Πανελλήνιας Ένωσης Προσωπικού Έλξης ΟΣΕ) και με υποστελεχωμένη, υποχρηματοδοτούμενη πολιτική αεροπορία βασισμένη σε radar τρίτων χωρών και προβληματικά συστήματα λειτουργίας;
Άραγε, οι υπέρογκοι στρατιωτικοί εξοπλισμοί δεν άφησαν περιθώρια για επενδύσεις σε άλλες υποδομές άμυνας και ασφάλειας; Ή μήπως οι κρατικές αποζημιώσεις άνω των 300 εκατομμυρίων ευρώ προς την Fraport Greece και τον «Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών Α.Ε.» για απώλειες εσόδων στη διάρκεια της πανδημίας δεν επέτρεψαν τη χρηματοδότηση της πολιτικής αεροπορίας;