Εύλογες απορίες δημιουργούνται μετά τα «έγκυρα» δημοσιεύματα σε σχέση με την προσπάθεια «επίθεσης» στο υπόγειο της Σχολής Θετικών Επιστημών (ΣΘΕ) του ΑΠΘ, όπου φυλάσσεται ο εκπαιδευτικός πυρηνικός αντιδραστήρας της Σχολής.
Δημοσιεύματα που ανακοίνωσαν με περίσσεια σιγουριά πως υποτιθέμενοι κουκουλοφόροι φοιτητές προσπάθησαν με αλυσοπρίονο να παραβιάσουν τον χώρο. Πώς όμως μπόρεσε η πληροφορία αυτή να φτάσει στο ρεπορτάζ δημοσιογράφων της Αθήνας, πώς επιβεβαιώθηκε, και γιατί αποδόθηκαν -αόριστα- ευθύνες σε φοιτητές;
Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές του πανεπιστημίου αυτού μπορούν σίγουρα να σκεφτούν μερικές απαντήσεις ως προς το τι πραγματικά συμβαίνει, ανάμεσα τους και εμείς.
Με αφορμή αυτά τα δημοσιεύματα, λοιπόν, έρχεται στη δημόσια συζήτηση, για ακόμη μια φορά, η κατηγορία προς τον φοιτητικό κόσμο ότι παρανομεί. Δηλαδή, βλέπουμε τα συστημικά κυρίως ΜΜΕ, αλλά και εκπροσώπους της κυβέρνησης της ΝΔ να παρουσιάζουν φοιτητές/τριες ως εγκληματίες.
Είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε εδώ ότι το αφήγημα αυτό κυρίως στοχεύει και αφορά τους/τις φοιτητές/τριες οι οποίοι/ες εμπλέκονται στην ενεργή φοιτητική δράση και τον συνδικαλισμό. Σε όσους/ες εναντιώνονται στις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές της κυβέρνησης της ΝΔ.
Κάτι το οποίο δεν μας κάνει εντύπωση, αφού τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση της ΝΔ έχει προσπαθήσει να απονομιμοποιήσει στην κοινή συνείδηση τη φοιτητική πολιτική δράση με μεγάλη συνέπεια. Αρκεί μόνο να αναφερθούμε στην κατάργηση του Ασύλου το 2019 -ένα κεκτημένο δεκαετιών της φοιτητικής κοινότητας που αφορούσε την ελευθερία εντός του Δημόσιου Πανεπιστημίου-, στον Νόμο Κ-Χ, που θεσμοθέτησε για πρώτη φορά όργανα και εργαλεία καταστολής των φοιτητών/τριών από το ίδιο το πανεπιστημιακό ίδρυμα (Πανεπιστημιακή Αστυνομία, πειθαρχικά συμβούλια για τους φοιτητές, ψηφιακά συστήματα παρακολούθησης των χώρων), καθώς και πιο πρόσφατα στη νομοθέτηση από το υπουργείο Παιδείας των ηλεκτρονικών εκλογών με ενιαίο ψηφοδέλτιο για την εκπροσώπηση των φοιτητών - μια παρωδία που στοχεύει να απονομιμοποιήσει τελειωτικά τους Φοιτητικούς Συλλόγους και τις δημοκρατικές διαδικασίες τους.
Πολλά «γιατί», ένα «διότι»
Για να επιστρέψουμε όμως στο σήμερα, δεν είναι τυχαίο ότι το ρεπορτάζ αυτό ήρθε στη δημοσιότητα λίγες μέρες μόνο αφού η ΕΛΑΣ, με τη σύμφωνη γνώμη του πρύτανη του ΑΠΘ και την ενθάρρυνση της ΝΔ, εισέβαλε και πάλι στο κάμπους όπου φοιτητές/τριες που συμμετείχαν στις καταλήψεις της ΣΘΕ πραγματοποιούσαν εκδήλωση, και συνέλαβε 49 άτομα που βρίσκονταν εκεί.
Απόγευμα Σαββάτου, σε μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις τρομοκρατίας των αστυνομικών δυνάμεων μέσα στο πανεπιστήμιο πρόσφατα, συλλαμβάνονται φοιτητές και φοιτήτριες που πραγματοποίησαν εκδήλωση έξω από το Βιολογικό του ΑΠΘ. Και λίγες μέρες μετά βρίσκονται οι φοιτητές της ίδιας σχολής να ερευνώνται με την υπόνοια ότι παραβίασαν πυρηνικό αντιδραστήρα της σχολής προκαλώντας κίνδυνο.
Γιατί όμως επιμένει η κυβέρνηση της ΝΔ να στοχοποιεί τόσο στον δημόσιο διάλογο και άλλο τόσο θεσμικά, τη φοιτητική κοινότητα που οργανώνεται και δρα στον κοινωνικό της χώρο;
Γιατί στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο της εντατικοποίησης των ρυθμών ζωής, της αποπολιτικοποίησης και του ατομικού δρόμου, η κοινότητα του δημόσιου πανεπιστημίου (και ιδιαίτερα η φοιτητική κοινότητα) δίνει παραδείγματα συλλογικής ζωής, οργάνωσης και αλληλεγγύης διαχρονικά. Καταφέρνει δηλαδή, διαμορφώνοντας συλλογικές διεργασίες να αμφισβητεί τις πολιτικές υποβάθμισης την ανθρώπινης ζωής συνολικά, αλλά και να δίνει ταυτόχρονα απαντήσεις στα εμπόδια που βιώνει στην καθημερινότητά της.
Και γι’ αυτούς τους λόγους το φοιτητικό κίνημα έχει μετρήσει πολλές νίκες. Οι φοιτητικοί σύλλογοι καταφέρνουν να αποτελούν όχημα διεκδίκησης των αναγκών των φοιτητών. Και λειτουργώντας συντονισμένα καταφέρνουν, όπως έκαναν το ‘06-’07, όπως και το 2022 ενάντια στην Πανεπιστημιακή Αστυνομία, να ανατρέπουν την εφαρμογή των πολιτικών που επιτίθενται στον χαρακτήρα του δημόσιου πανεπιστημίου.
Γιατί άρα, η σκέψη και η οργανωμένη δράση που διαμορφώνονται στα πανεπιστήμια, αποτελούν για τη ΝΔ το τελευταίο εμπόδιο στον δρόμο της να εφαρμόσει τον Νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Έτσι, όταν η φοιτητική κοινότητα διεκδικεί, όταν πραγματοποιεί καταλήψεις, όταν δημιουργεί πολιτικά γεγονότα, τότε η μόνη απάντηση από τη μεριά της κυβέρνησης, που ποτέ δεν κρύβει το αυταρχικό της πρόσωπο, είναι η καταστολή. Και μαζί με αυτήν, η λοιδορία των νέων ανθρώπων που κρατάνε την ιδέα του πραγματικά δημόσιου και δωρεάν Πανεπιστημίου ζωντανή.
Αυτός που απειλεί τα πανεπιστήμια, είναι η κυβέρνηση
Οι εκφραστές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που στοχεύει να ιδιωτικοποιήσει τα δημόσια αγαθά, που στοχεύει να ιδρύσει ιδιωτικά πανεπιστήμια και επιτίθεται με μανία στα δημόσια, δεν μπορούν να ευαγγελίζονται ότι θέλουν το καλό του πανεπιστημίου μας.
Δεν μπορούν οι εντολοδόχοι των αστυνομικών δυνάμεων και των ΜΑΤ να μας ασκούν βία, με πρόσχημα τη διασφάλιση της λειτουργίας του πανεπιστημίου.
Δεν μπορούν, την ώρα που ψηφίζουν ένα αντισυνταγματικό νομοσχέδιο-ταφόπλακα για το δημόσιο πανεπιστήμιο, να κατηγορούν τους φοιτητές που αγωνίζονται για να το υπερασπιστούν ότι εκείνοι εμποδίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία.
Για να απαντήσουμε, λοιπόν, και στην αρθρογραφία περί κουκουλοφόρων και κινδύνου στο ΑΠΘ, κανένα δημόσιο πανεπιστήμιο δεν κινδυνεύει από τίποτα παρά μόνο από την κυβέρνηση που θέλει να τους βάλει λουκέτο.
Η πανεπιστημιακή κοινότητα ολόκληρη δίνει έναν αδιάκοπο και επίμονο αγώνα για την υπεράσπιση του Πανεπιστημίου. Έναν αγώνα που δεν τελείωσε με την ψήφιση του Νόμου Πιερρακάκη, παρά μόνο τώρα ξεκινάει.
Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες υπερασπίζονται το Σύνταγμα και διεκδικούν την ελεύθερη πρόσβαση στην εκπαίδευση, την άρση των ταξικών φραγμών στη γνώση, το Δημόσιο Πανεπιστήμιο που θα απαντά στις ανάγκες της κοινωνίας. Και θα συνεχίσουν να αγωνίζονται μέχρι τέλους.