Σ` αυτό το στίχο του Γκάτσου απ` το «Ρεμπέτικο» του Ξαρχάκου ακουμπήσαμε για να πούμε για τη νέα προσφυγιά, την κλιματική, που κι αυτή πολιτική είναι.
Κοντεύουν εφτά μήνες απ` την καταστροφή του Daniel. «Ζούμε μια μόνιμη κηδεία» λέει ένας συχωριανός μου. «Όταν μας έπνιξε ο Daniel, μας έπνιξαν και τα κανάλια. Τώρα, μας ξέχασαν» λέει ένας άλλος.
Επιδοτήσεις ενοικίου και φιλοξενίας δε δόθηκαν ακόμα και το αίτημα για μετεγκατάσταση του Βλοχού παραμένει αναπάντητο. Στα μαγαζιά του Παλαμά, που μαζευόμαστε πια, ο μπαρμπα - Κώτσος μιλάει συνέχεια για μετεγκατοίκηση. Σκέφτομαι να τον διορθώσω, μα έρχεται στο νου μου ο Σολωμός και με μαλώνει: «Εγώ πώς ξεκινάω τη Γυναίκα της Ζάκυθος; ''Εγώ, Ιερομόναχος Διονύσιος, εγκάτοικος στο ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου''». Εμείς πάντως τη γυναίκα του χωριού, ανάμεσα σε τσίπουρα και καφέδες, την πειράζουμε μπουμπουλίνα.
Μια χούφτα άνθρωποι τραβάνε μπροστά. Έτσι γίνεται πάντα. Βάζουν στο πλάι τις παλιές διαφορές και κοιτάνε το κοινό αύριο. Αποφασίζουν διαδήλωση στο γεφύρι του χωριού. Να μας θυμηθούν, να μας ακούσουν. Δε θα μπορούσα να λείπω.
Σκεφτόμαστε να χτυπήσουμε πένθιμα την καμπάνα, μα έλα που χρειαζόμαστε τα κλειδιά της εκκλησίας. Το κουμπί του μηχανισμού βρίσκεται μέσα. «Πάρτε τα κλειδιά και χτυπήστε για δυο λεπτά», λέει ο παπάς. Μετά από διαπραγματεύσεις πετυχαίνουμε τα λεπτά να γίνουν πέντε. Ευτυχώς που δε διαπραγματεύτηκα εγώ τη διάρκεια της κωδωνοκρουσίας γιατί θα του `φτυνα κανένα στίχο απ` το «Αιρετικό» του Αγγελάκα.
Καίμε λάστιχα, ο καπνός γλείφει τα πανό. Στο ένα: «Δεν έχω σπίτι πίσω για να `ρθώ, ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ». Στο άλλο: «Άστεγοι έξι μήνες, ορφανές οι ευθύνες».
Περνάμε το γεφύρι διαδηλώνοντας. «Σπάσαν τ` αναχώματα, μας πνίξαν τα νερά. Τα σπίτια μας τα χάσαμε, δεν είστε πουθενά.» Στο γεφύρι αυτό που περπατούσαμε για γάμους και κηδείες, με κλαρίνα και καμπάνες, τώρα γίνεται για πρώτη φορά διαδήλωση.
Οι συχωριανοί μου μιλάνε στους δημοσιογράφους. Τους ακούω γοητευμένος. «Δε θα μιλήσεις εσύ;», με ρωτάει ένας. «Δε θα τα πω καλύτερα», λέω με κάποια ζήλεια. Ο λαϊκός, άμεσος, βιωμένος λόγος δε χρειάζεται καμία διόρθωση και κανένα συμπλήρωμα.
26 Μάρτη 2024, Παγκόσμια Ημέρα Στέγασης. Ένα ψιλόβροχο πέφτει μαζί με το σούρουπο. Σαν απειλή πια, σαν υπόμνηση αυτού που έγινε στις 7 του Σεπτέμβρη.