Μια μεγάλη κουβέντα έχει ανοίξει εδώ και περίπου μία δεκαετία, κυρίως στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, γύρω από τη σχέση της σύγχρονης ποίησης και των ταυτοτήτων. Οι ποιητές και οι ποιήτριες που βγήκαν στο προσκήνιο ορμητικά την τελευταία δεκαετία, μαζί με την ποιητική τους ικανότητα αναδεικνύουν ως πρωτεύον χαρακτηριστικό και την πολλαπλή τους ταυτότητα. Queer ποιητές και ποιήτριες, αφροαμερικανοί και latinos, ποιητές με διπλή καταγωγή από την Αμερική και το Ιράν, την Αμερική και το Βιετνάμ, την Αμερική και την Κίνα. Ο Ocean Wong είναι Αμερικάνος βιετναμέζικης καταγωγής και queer, ο Kaveh Akbar είναι ιρανικής καταγωγής και πρώην αλκοολικός (υπό την έννοια πως το στοιχείο αυτό λειτουργεί στην ποίησή του όχι μόνο θεματικά αλλά και ταυτοτικά με βάση τον δικό του προσδιορισμό), η Solmaz Sharif είναι γυναίκα γεννημένη στην Τουρκία με καταγωγή από το Ιράν που γράφει στα αγγλικά, η Natalie Diaz είναι queer ποιήτρια από τη φυλή των Αμερικανών ιθαγενών Μοχάβε. Όλοι και όλες τους προσδιορίζονται ως αμερικανοί ποιητές.
Το στοιχείο αυτό έχει γεννήσει μια σειρά από αντιδράσεις. Για το πιο παραδοσιακό κοινό της ποίησης, η ταυτότητα (είτε αυτό σημαίνει φύλο ή φυλή) μοιάζει με το αποκλειστικό κριτήριο ποιητικής επιτυχίας. «Αν είσαι λευκός άντρας από την μεσαία τάξη δεν μπορείς να εκδόσεις την ποίησή σου». Αυτό είναι μια φράση που ακούς συχνά σε πηγαδάκια, σχόλια σε άρθρα, διαδικτυακές συζητήσεις. Ένας πανικός έχει εξαπλωθεί σε ένα κομμάτι του ποιητικού ακροατηρίου (προφανώς αντρικό). Αν ψάξει κανείς λίγο περισσότερο καταλαβαίνει πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Για παράδειγμα αν δει κανείς τους δαφνοστεφείς ποιητές των ΗΠΑ (τον πιο «θεσμικό» από τους θεσμούς) βλέπει πως την τελευταία δεκαετία τέσσερεις από τους οκτώ ποιητές που επιλέχθηκαν ήταν άντρες και μόνο ένας ανάμεσά τους είχε λατινοαμερικανική καταγωγή.
Η τάση αυτή προφανώς εμπεριέχει αστοχίες σε κάποιες επιλογές και κάποιες αναδείξεις. Ταυτόχρονα όμως διευρύνει το ίδιο το πεδίο της ποίησης. Την μετατρέπει από έναν κλειστό χώρο μια συγκεκριμένης ελίτ σε ένα ανοιχτό πεδίο. Δημιουργώντας έτσι ένα πεδίο έκφρασης για ολόκληρες πληθυσμιακές ομάδες που σε άλλα πεδία δεν είχαν (και πολλές φορές ακόμα δεν έχουν) φωνή. Δημιουργεί ένα πολύχρωμο μωσαϊκό ποικιλομορφίας, διαφορετικότητας και πολλαπλότητας. Όμοιο με τις κοινωνίες τις οποίες εκφράζει. Αν οι κοινωνίες αυτές λόγω συντήρησης αποφεύγουν να δουν την ποικιλομορφία αυτή στο κοινωνικό πεδίο, η ποίηση αποτελεί έναν τόπο ορατότητας. Φέρνοντας τελικά κόσμο που μπορεί να μην είχε σχέση με την ποίηση σε αυτή, ακριβώς μέσω των ταυτοτήτων. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι μια αλλαγή του κανόνα αλλά μια διεύρυνση του πεδίου. Θεματικά και αριθμητικά.
Κατά τη γνώμη μου ο κίνδυνος προκύπτει όταν το ηθικό κριτήριο παίρνει πρωτεύουσα θέση σε σχέση με το ποιητικό. Όταν δηλαδή η ταυτότητα που αναλύεται, εκφράζεται και περιγράφεται ορίζεται ως στοιχείο σημαντικότερο από τον τρόπο που αυτό γίνεται. Αν για παράδειγμα ο Ocean Wong έχει κατοχυρωθεί ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ποιητικές φωνές των ΗΠΑ αυτό δεν συμβαίνει λόγω της καταγωγής του ή του σεξουαλικού του προσανατολισμού αλλά λόγω του γεγονότος πως είναι ένας συναρπαστικός ποιητής ανεξάρτητα από τη θεματική και το περιεχόμενό του. Το γεγονός της ποικιλομορφίας δεν περιγράφει μια αντικατάσταση (όρος ο οποίος ακούγεται ως μια λάιτ εκδοχή του White genocide conspiracy) αλλά το γεγονός πως ένα συντριπτικό κομμάτι των κοινωνιών ήταν αποκλεισμένο από την ποιητική ορατότητα και το οποίο μετά από διεκδικήσεις δεκαετιών έρχεται στην επιφάνεια. Με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει και στην κοινωνία. Μόνο που η ποίηση δεν φύεται στο παρόν. Κυρίως προέρχεται από το μέλλον.