Ομόφωνα αθώοι κηρύχθηκαν από το Β’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο ο Πέτρος Κωνσταντίνου, συντονιστής της ΚΕΕΡΦΑ, πρώην δημοτικός σύμβουλος Αθήνας και ο Γιάννης Σηφακάκης, μέλος του ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αμφότερα στελέχη του ΣΕΚ. Η κατηγορία για παρακώλυση συγκοινωνιών κατά τη διάρκεια της 24ωρης απεργία του ΕΚΑ και της ΑΔΕΔΥ στις 26 Νοεμβρίου 2020 ενάντια στον Νόμο Βρούτση εξέπεσε, όπως αναμένονταν. Είχε στηριχθεί στη μαρτυρία ενός στελέχους της ΕΛΑΣ.
Απέναντι στη πολιτική και συνδικαλιστική δίωξη στάθηκαν αλληλέγγυα συνδικάτα με αποφάσεις τους: ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, ΕΙΝΑΠ, ΠΕΝΕΝ, Σύλλογος εκτάκτων αρχαιολόγων, Ε ΕΛΜΕ Αθήνας και άλλοι. Οι δικηγόροι Κώστας Παπαδάκης και Δημήτρης Ζώτος υπεράσπισαν τους δύο αγωνιστές. Μάρτυρες στη δίκη ήταν ο Παντελής Βαϊνάς, μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ και ο Αλέξανδρος Μαρτζούκος, μέλος του ΔΣ του ΣΕΗ και αντιπρόσωπος στο ΕΚΑ που δεν χρειάστηκε καν να παρέμβουν.
Το ΕΚΑ στην ανακοίνωσή του πριν τη δίκη έκανε λόγο για «πολιτική και συνδικαλιστική δίωξη», δεδομένου ότι την απεργία προκάλεσε το εργασιακό νομοσχέδιο που προωθούσε η κυβέρνηση για τον περιορισμό των απεργιών και των διαδηλώσεων.
Ο Θανάσης Καμπαγιάννης σημείωσε σε ανάρτησή του: «Το κατηγορητήριο αποτύπωνε την τότε πρόθεση της κυβέρνησης και του κράτους να ρίξουν απόλυτο πολιτικό και συνδικαλιστικό σιωπητήριο με πρόσχημα το lock-down και τα μέτρα κατά της πανδημίας. Η αθώωση ήταν πανηγυρική και έρχεται σε συνέχεια αντίστοιχης δίκης και αθώωσης στη Θεσσαλονίκη για πολιτική εξόρμηση στις 14/11/2020. Είναι ειρωνεία της ιστορίας ότι οι νομικοί ισχυρισμοί που προβάλλουμε για να κερδίσουμε αυτά τα δικαστήρια προέρχονται από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που απορρίπτει την αίτηση ακύρωσης των προστίμων που είχαν επιβληθεί σε διαδηλωτές και διαδηλώτριες της 17 Νοέμβρη 2020: για να νομιμοποιήσει την απαγόρευση της 15-18 Νοέμβρη 2020, το ΣτΕ χρειάστηκε να αποδεχτεί (για να στοιχειοθετήσει την αναλογικότητα) ότι η απαγόρευση της κυκλοφορίας δεν σήμαινε άνευ ετέρου την απαγόρευση των συγκεντρώσεων, κάτι που φαίνεται να... αγνοούσαν οι εισαγγελείς που κατήρτιζαν τα επίδικα κατηγορητήρια. Συμπέρασμα: κανένας αγώνας (ανάμεσα στα άλλα και κανένας νομικός αγώνας) δεν πάει χαμένος».