H κινητοποίηση του Αντιφασιστικού Συντονιστικού Βελγίου (Coordination Antifasciste de Belgique) και της Λίγκας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Lique des Droits Huamains - LDH), που κατέληξε σε δεκάδες συλλήψεις, οδήγησαν τις μητροπολιτικές δημοτικές αρχές των Βρυξελλών να ακυρώσουν πρόσκαιρα την ακροδεξιά συνάντηση του National Conservatism Conference – NatCon στο Claridge την Τρίτη, σχεδόν στο τέλος της ομιλίας του βρετανού Φάρατζ και λίγο πριν πάρει το λόγο ο γάλλος Ζεμούρ, μετά την ακύρωση της διοργάνωσης της εκδήλωσης σε δύο άλλους χώρους. Ο σοσιαλιστής δήμαρχος των Βρυξελλών πίεσε για την ακύρωση της διοργάνωσης στην κεντρική αίθουσα Concert Noble και ο φιλελεύθερος δήμαρχος του μητροπολιτικού Έτερμπεεκ για να ακυρωθεί στο πολυτελές ξενοδοχείο Sofitel.
Ο βέλγος πρωθυπουργός Ντε Κρόο τάχθηκε κατά της «απαράδεκτης απαγόρευσης», γιατί «δεν μπορεί να καταργηθεί το δικαίωμα της έκφρασης που εγγυάται το βελγικό σύνταγμα», με το οποίο συμφώνησαν αμέσως τόσο ο βρετανός πρωθυπουργός, όσο και η ιταλίδα ομόλογός του, που ως πρόεδρος του ECR ευχαρίστησε τον Ντε Κρόο.
Η παρέμβαση του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου του Βελγίου, που υπερασπίστηκε το δικαίωμα της γνώμης, επέτρεψε την επομένη τη συνέχιση της εκδήλωσης σε άλλο χώρο. Για τον γερμανό καρδινάλιο Μούλερ, που ήταν προσκεκλημένος στην ακροδεξιά ημερίδα, η απαγόρευση του βελγικού δήμου τού θύμισε «τη ναζιστική Γερμανία», ενώ για το AfD «η βελγική δικαιοσύνη προστάτευσε το δικαίωμα της έκφρασης και της συνάθροισης». Ο Όρμπαν πάντως ήταν ξεκάθαρος: «Το σχέδιο είναι να καταλάβουμε τις Βρυξέλλες».
Τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει ανακηρύξει την 25η Απριλίου ημέρα αντιφασιστικών κινητοποιήσεων και αγώνα, στα 50χρονα της Επανάστασης των Γαρυφάλλων της Πορτογαλίας και της Απελευθέρωσης της Ιταλίας από τον φασισμό και τον ναζισμό, η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά θα πραγματοποιήσει την ίδια ημέρα μια νέα συνάντηση στη Βουδαπέστη, που τη διοργανώνει το CPAC Hungary του Όρμπαν, που έχει ανακοινώσει ήδη την απαγόρευση εισόδου σε μια σειρά μέσων ενημέρωσης.
Φλερτ Ακροδεξιάς – Δεξιάς
Δεν υπάρχουν αυταπάτες για τη δεξιά στροφή της Ευρώπης, παρά την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με 336 υπέρ, 163 κατά και 39 αποχές, για να τεθεί στην Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ το δικαίωμα στην έκτρωση, που πέρασε στην πράξη με την ψήφο των Σοσιαλιστών, του Renew, των Πράσινων και της Αριστεράς και μιας μειοψηφίας 40 τουλάχιστον ευρωβουλευτών του Λαϊκού Κόμματος. Έτσι κι αλλιώς η υγεία δεν αποτελεί αρμοδιότητα της ΕΕ, αλλά των εθνικών κρατών, και η τροποποίηση της Χάρτας απαιτεί και την ομόφωνη ψήφο των κυβερνήσεων.
Ακόμη και εάν επιβεβαιωθεί η πρόσφατη δημοσκόπηση του Europe Elect για το Euroactiv, με τους φιλελεύθερους να καταλαμβάνουν ξανά την τρίτη θέση ως ευρωομάδα, με 87 έδρες, θα έχουν μικρή διαφορά από την ακροδεξιά Ταυτότητα και Δημοκρατία (ID) και τους Συντηρητικούς Μεταρρυθμιστές (ECR), αφού προβλέπεται ότι θα πάρουν 82 και 81 αντιστοίχως, με αιχμή τη νέα άνοδο της Ακροδεξιάς στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ολλανδία και την Αυστρία. Τα δύο ακροδεξιά μορφώματα θα έχουν έτσι 163 έδρες στην Ευρωβουλή, υπερτριπλάσιες από τις 51 που αναμένεται να πάρουν οι Πράσινοι κα τις 46 που αναμένεται να πάρει η Αριστερά.
Η Ακροδεξιά, που είναι πραγματικά ενωμένη στην κατά μέτωπο επίθεση εναντίον των φιλελεύθερων και δημοκρατικών ιδεών, αντιμετωπίζει ένα μεγάλο πρόβλημα συνοχής, εξαιτίας των φιλοδοξιών της για πολιτικές συμμαχίες με το Λαϊκό Κόμμα και των κυβερνητικών επιδιώξεων ορισμένων κομμάτων της και της προσπάθειας διεύρυνσης της συναίνεσης τους στους μετριοπαθείς ψηφοφόρους της παραδοσιακής Δεξιάς και τις λαϊκές και αγροτικές μάζες της Ευρώπης.
Η πιο πραγματιστική ακροδεξιά των Συντηρητικών Μεταρρυθμιστών (ECR) της Μελόνι προσπαθεί να σαγηνεύσει τους πιο μετριοπαθείς ψηφοφόρους της παραδοσιακής Δεξιάς, ενώ την ίδια στιγμή η μετατόπιση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος προς τα δεξιά, όπως φαίνεται και από το «Μανιφέστο» του, έχει ενθαρρύνει τους ακροδεξιούς της ERC να ελπίζουν στην ανατροπή των «λαθών», ακόμη και του χαλαρού και αμφισβητήσιμου Green Deal και όχι μόνο. Ελπίδες που ανατροφοδοτήθηκαν το τελευταίο διάστημα από τα ανοίγματα της προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για διεύρυνση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος με τμήματα της ERC, με πρώτη και καλύτερη τη συγχώνευση των Αδελφών της Ιταλίας της Μελόνι με την Φόρτσα Ιτάλια του Ταγιάνι, που είχε ιδρύσει ο Μπερλουσκόνι. Πολύ δύσκολα, όμως, δυνάμεις της ERC θα μπορούσαν να συνυπάρξουν μέσα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα που θέλει να διατηρήσει τον έλεγχο των ευρωπαϊκών θεσμών σε συνεργασία με τους Σοσιαλιστές και τους Φιλελεύθερους. Ακόμη περισσότερο όταν η ERC φιλοδοξεί να δει την είσοδο του Fidesz του Όρμπαν, όπως τόνισε ο ούγγρος πρωθυπουργός στη Μελόνι. Η είσοδος του ευρωβουλευτή του Ζεμούρ στην ERC, που έχει διακριθεί με την ακραία αντιμεταναστευτική ρητορική του στην Ευρωβουλή, δεν άρεσε ασφαλώς στο ΕΛΚ. Οι φιλεύθεροι του Renew ελπίζουν ότι η είδος του κόμματος του Ζεμούρ και του Όρμπαν στο ECR θα παγώσει οποιαδήποτε διάθεση του προέδρου του Λαϊκού Κόμματος Βέμπερ για μετεκλογική συνεργασία με την ERC.
Ακροδεξιά και πόλεμοι
Η κατάσταση στην Ταυτότητα και Δημοκρατία (ID) δεν είναι καλύτερη. Η αντιπαράθεση των τελευταίων μηνών ανάμεσα στο RN της Λε Πεν, που στοχεύει στη γαλλική προεδρία, και στους εξτρεμισμούς του γερμανικού AfD τροφοδοτεί μια διαρκή ένταση στο εσωτερικό της ευρωομάδας, παρά τις διαδοχικές συναντήσεις ευρωβουλευτών και των δύο ακροδεξιών κομμάτων και την ατελέσφορη επίσκεψη της συνηγέτιδας του AfD Άλις Βάιντελ στη Λε Πεν για να την πείσει για τη θέση του κόμματος για τις απελάσεις μεταναστών. Ορισμένοι βιάζονται να προεξοφλήσουν τη διάσπαση της ID και το ανακάτεμα των συσχετισμών στα ακροδεξιά, αφού η Λεν Πεν, στα μέσα σχεδόν της δεύτερης θητείας του Μακρόν, στοχεύει να κερδίσει τις προεδρικές του 2027 και θέλει πολιτικές ευρύτερης αποδοχής.
Οι διάφορες ακροδεξιές δυνάμεις εμφανίζονται εδώ και καιρό σαν αντισυστημικές και κατά των πολέμων, που γεννούν την ακρίβεια και τη φτωχοποίηση, κερδίζοντας μεγάλες μάζες των εργαζομένων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Σε πολλά βασικά θέματα συντάσσονται υπέρ του Ισραήλ ή ακόμα και της αποστολής όπλων στην Ουκρανία, ιδίως εκεί που κυβερνούν όπως η Μελόνι και ο Σαλβίνι στην Ιταλία, που ευθυγραμμίστηκαν με την πολιτική της παραδοσιακής Δεξιάς, των Σοσιαλιστών και των Πράσινων. Η πολιτική της Λε Πεν, που ζήτησε ενός λεπτού σιγή για θύματα της Χαμάς στη γαλλική βουλή, του Ζεμούρ, που έτρεξε στο Ισραήλ για να στηρίξει «τον ιουδαϊκό - χριστιανικό πολιτισμό που δέχεται επίθεση» και της Μελόνι για το παλαιστινιακό, απέχουν παρασάγγας από την «αντισιωνιστική» πολιτική του πατέρα Λε Πεν ή του νεοφασιστικού MSI του Φίνι και του Αλμιράντε, του οποίου η Μελόνι υπήρξε για χρόνια γραμματέας του. Μέσα στην ευρωπαϊκή Ακροδεξιά έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο οι φωνές που ήταν υπέρ της Παλαιστίνης ή ακόμα χειρότερα αυτές που έκρυβαν τον αντισημιτισμό τους πίσω από το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Παλαιστινίων.
Προεκλογική αφύπνιση συνδικάτων
«Μαζί εναντίον της Ακροδεξιάς», επέλεξαν σαν σύνθημα της συνάντησής τους στο Παρίσι οι ηγεσίες των γαλλικών συνδικάτων CFDT, CGT, και UNSA, του μεγαλύτερου ιταλικού και αριστερού συνδικάτου CGIL, της γερμανικής συνομοσπονδίας συνδικάτων DGB και της παλαιότερης από το 1925 γερμανικής δεξαμενής πολιτικής σκέψης και σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης Friedrich Ebert Stiftung (FES), μαζί με μια σειρά πανεπιστημιακών που ανησυχούν για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη.
Τα μεγαλύτερα συνδικάτα των τριών μεγαλύτερων ευρωπαϊκών χωρών βγήκαν από τον λήθαργο δύο μήνες πριν από τις ευρωεκλογές, που αναμένεται να σαρώσουν τα ακροδεξιά μορφώματα, για να αναζητήσουν συμμαχίες με συλλογικότητες, τον κόσμο του πολιτισμού και της κοινωνίας των πολιτών, προσπαθώντας να φρενάρουν την επίθεση της Ακροδεξιάς στην εργασία και τα δικαιώματά της, όταν εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες έχουν παραδοθεί σε μεγάλο βαθμό στις σειρήνες του νεοφιλελευθερισμού και αποδέχονται τη σταδιακή διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την απαξίωση και τον κατακερματισμό της εργασίας, έχοντας παραιτηθεί από τη δική τους αντίληψη για τον κόσμο της εργασίας.