Το αιματηρό ισραηλινό πλήγμα της 1ης Απριλίου στο ιρανικό προξενείο στην Δαμασκό ήταν καθοριστικό.
Οι σχέσεις Ιράν – Ισραήλ υπήρξαν αγαστές, εφόσον και οι δύο χώρες ανήκαν στο φιλοδυτικό στρατόπεδο και είχαν κοσμικό καθεστώς, διαταράχθηκαν όμως μετά την ανατροπή του σάχη του Ιράν το 1979 και την εγκαθίδρυση θεοκρατικού καθεστώτος. Το νέο ιρανικό καθεστώς είχε έναν μεσσιανικό χαρακτήρα στην εξωτερική του πολιτική, διεκδικώντας τον ρόλο του προστάτη όλων των καταπιεσμένων μουσουλμάνων, ανεξαρτήτως του εάν ήταν σουνίτες ή σιίτες, στρεφόμενο εναντίον των ΗΠΑ αλλά και του Ισραήλ.
Παρά ταύτα, κατά τον πόλεμο Ιράκ – Ιράν, το Ισραήλ ενίσχυσε την Τεχεράνη, δεδομένου ότι το Ισραήλ θα ήθελε να αποφευχθεί μία συντριπτική νίκη της Βαγδάτης, ενώ η συνέχιση του πολέμου ήταν προς όφελος του Ισραήλ αφού θα αποδυνάμωνε και τους δύο αντιπάλους του.
Η εχθρότητα μεταξύ Ισραήλ – Ιράν συνέχισε να υπάρχει, καθώς η Τεχεράνη συμμάχησε με την Δαμασκό, ενώ η επιρροή της επεκτάθηκε και στον Λίβανο, όπου το 1982, δημιουργήθηκε η οργάνωση Χεζμπολλά υιοθετώντας το ιδεολογικό μοντέλο του Ιράν. Ωστόσο, παρότι το Ιράν ενίσχυε τους περιφερειακούς αντιπάλους του Ισραήλ, η αντιπαλότητα μεταξύ τους παρέμεινε σε ελεγχόμενα επίπεδα.
Οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών άρχισαν να εκτραχύνονται εξαιτίας της επιδίωξης του ιρανικού καθεστώτος να συνεχίσει το σχέδιο του ανατραπέντος Ιρανού μονάρχη για απόκτηση πυρηνικού προγράμματος. Επίσης, διότι η Χαμάς, που είχε την ιρανική υποστήριξη, διαδραμάτισε πρωτεύοντα ρόλο στην δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα που άρχισε τον Σεπτέμβριο του 2000. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, το Ισραήλ κατάφερε να ταυτιστεί η δεύτερη Ιντιφάντα με την δράση της Αλ Κάϊντα και να χαρακτηριστούν οι ισλαμικές παλαιστινιακές οργανώσεις ως τρομοκρατικές, ενώ το Ιράν εντάχθηκε στον λεγόμενο Άξονα του Κακού από τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζώρτζ Μπούς τον νεότερο. Ως εκ τούτου, η δράση τους έχασε κάθε πολιτική νομιμοποίηση, επιτρέποντας στο Ισραήλ να ασκεί βία κατά το δοκούν, επικαλούμενο το δικαίωμά του στην νόμιμη άμυνα.
Μετά την αμερικανο-βρετανική εισβολή στο Ιράκ το 2003, το Ισραήλ δηλώνει συνεχώς ότι το Ιράν αποτελεί υπαρξιακή απειλή εναντίον του, επειδή «θα έχει αποκτήσει σε 5 - 6 χρόνια πυρηνικά όπλα». Επιπλέον, ο εξοπλισμός του Ιράν με την βοήθεια της Ρωσίας, έρχεται σε αντίθεση με την ουσία του στρατηγικού δόγματος του Ισραήλ, δηλαδή ότι καμία χώρα δεν πρέπει να είναι σε θέση να απειλήσει την ισραηλινή ασφάλεια. Η μόνη χώρα που θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο ήταν το Ιράν, δεδομένων των εκρηκτικών εσωτερικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο αραβικός κόσμος, ειδικά μετά τις αραβικές εξεγέρσεις,
Επίσης, το Ισραήλ ήταν κάθετα αντίθετο σε οποιαδήποτε απόπειρα διπλωματικής εξομάλυνσης Ιράν – Δύσης, όπως η Συμφωνία του 2015 για τον έλεγχο του πυρηνικού του προγράμματος ή, πολύ περισσότερο η διπλωματική προσέγγιση Ιράν – Σαουδικής Αραβίας, με κινεζική μεσολάβηση, το 2023. Έτσι, το Ισραήλ άρχισε να διεξάγει έναν πόλεμο χαμηλής έντασης εναντίον του Ιράν, είτε με κυβερνοεπιθέσεις είτε με στοχευμένες δολοφονίες αξιωματούχων είτε με συστηματικά πλήγματα σε ιρανικούς στόχους στην Συρία, στο Ιράκ αλλά και στον Λίβανο,.
Η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου εναντίον του Ισραήλ προκάλεσε την ακραία ισραηλινή αντίδραση που γνωρίζουμε, με στόχο, όπως φάνηκε στην συνέχεια, την εξάλειψη της Χαμάς αλλά και της απειλής που αντιπροσωπεύουν η Χεζμπολλά και το Ιράν. Οι ισραηλινές επιθέσεις εναντίον ιρανικών στόχων πύκνωσαν, όχι όμως εντός της ιρανικής επικράτειας, δοκιμάζοντας τα όρια της Τεχεράνης.
Το αιματηρό ισραηλινό πλήγμα της 1ης Απριλίου στο ιρανικό προξενείο στην Δαμασκό ήταν καθοριστικό: το ιρανικό καθεστώς όφειλε να απαντήσει για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους και για να αποδείξει ότι είναι ικανό να ανταποδώσει τα πλήγματα. Προφανώς αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο προειδοποίησε 72 ώρες πριν και την Ουάσιγκτον, γεγονός που αρνείται η αμερικανική πλευρά.
Η συνέχεια είναι γνωστή: τα ιρανικά πλήγματα με πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη αναχαιτίστηκαν από το Ισραήλ με την βοήθεια των ΗΠΑ και των περιφερειακών τους συμμάχων και δεν έπληξαν το ισραηλινό έδαφος. Το Ιράν δήλωσε ότι πέτυχε τους στόχους του και δεν πρόκειται να δώσει συνέχεια, το Ισραήλ όμως, παρά τις διεθνείς εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση, δήλωσε ότι θα απαντήσει την «κατάλληλη στιγμή». Μάλιστα, ο ισραηλινός πρόεδρος δήλωσε ότι η ιρανική επίθεση αποτελεί κήρυξη πολέμου και ότι η χώρα του προστατεύει την Ευρώπη από την «ιρανική αυτοκρατορία του Κακού».
Το Ισραήλ φαίνεται αποφασισμένο να διευρύνει την σύγκρουση με το Ιράν, σύροντάς το σε ένα πόλεμο, με δραματικές συνέπειες στην διεθνή οικονομία, και στην ήδη εύθραυστη Μέση Ανατολή. Η ιρανική απάντηση στο Ισραήλ συσπείρωσε την διεθνή κοινότητα υπέρ του, η ανθρωπιστική καταστροφή στην Γάζα πέρασε σε δεύτερη μοίρα, ενώ επίκειται η ισραηλινή χερσαία επίθεσή στην Ράφα. Προς το παρόν, οι στόχοι του Ισραήλ φαίνεται να ευοδώνονται, και μάλιστα με την στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ, παρά τις εκκλήσεις τους για αυτοσυγκράτηση.