Τελικά, ο κίνδυνος να μετατρέψει ο Στ. Κασσελάκης τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε ένα κεντρώας έμπνευσης κόμμα, προκειμένου να ηγηθεί μιας κεντροαριστερής παράταξης, αποδεικνύεται πλημμέλημα. Η νέα τακτική του προέδρου ενόψει ευρωεκλογών και διατήρησης της δεύτερης θέσης εξελίσσεται σε πολιτικό κακούργημα.
Προκειμένου να φέρει τα πράγματα στα μέτρα των επιδιώξεών του («εγώ μπορώ να νικήσω τον Μητσοτάκη»), βιάζεται να απαλλαγεί με κάθε τρόπο από οτιδήποτε παραπέμπει ή θυμίζει Αριστερά, ώστε να ριχτεί, επί ίσοις όροις και χωρίς καμιά διάκριση, στον αγώνα για τη διεκδίκηση ακόμα και του πιο συντηρητικού εκλογικού κοινού, που δεν είχε ποτέ σχέση με την Αριστερά.
Δεν ήταν ολισθήματα
Στην αρχή, πολλοί θέλαμε να πιστεύουμε ότι τοποθετήσεις για τη γενοκτονία στη Γάζα που κοπιάριζαν κυβερνητικές ανακοινώσεις, καθώς και για την πολεμική κλιμάκωση με κίνδυνο άμεσης εμπλοκής Ιράν και Ισραήλ, ήταν λάθη που προσπαθούσαν να διορθώσουν κατόπιν δελτία του κομματικού γραφείου Τύπου. Αποδεικνύεται, όμως, στη συνέχεια ότι δεν πρόκειται για ολισθήματα, αλλά για συνειδητά βήματα μετατόπισης όλο και δεξιότερα, όλο και ατλαντικότερα, όλο και συντηρητικότερα. Με γνώμονα την ψηφοθηρική διεκδίκηση του πιο συντηρητικού ή και μη πολιτικού κοινού. Όχι με την προσπάθεια μετατόπισης εκείνου σε προοδευτικότερες θέσεις, όπως θα περίμενε κάποιος, αλλά με χάιδεμα των συντηρητικών ιδεοληψιών του.
Μικρό δείγμα αυτής της τακτικής είχαμε κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στις ΗΠΑ. Δεν ήταν μόνο το ραντεβού με την ακραία δεξιά φιλοπόλεμη οργάνωση του ισραηλοαμερικανικού λόμπι AIPAC. Δεν ήταν μόνο η σπασμωδική αντίδρασή του στις επικρίσεις που προκάλεσε (τη μια εμφανιζόμενος ότι ο ίδιος ματαίωσε το ραντεβού, την άλλη υποστηρίζοντας ότι ορθά το είχε προγραμματίσει, γιατί δεν είναι δα και τρομοκρατική οργάνωση και ότι για τη ματαίωση ευθύνεται εκείνη…). Δεν είναι μόνο η απίστευτη ταύτισή του με τις θέσεις του Μπάιντεν για το παλαιστινιακό, λες και μιλούσε εκπρόσωπός του. Είναι και το κλου της όλης επίσκεψης (αν δεν μας επιφυλάσσει κάτι χειρότερο…), ένα αναρτημένο βιντεάκι, όπου υποστηρίζει με κουτοπόνηρο τρόπο πως ό,τι έκανε εκεί, στόχευε στην αφαίρεση από το οπλοστάσιο της Δεξιάς του τριπτύχου «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», η οποία το καπηλεύεται, και στην οικειοποίησή του από την Αριστερά. Με το οποίο στήριξε και ιδεολογικά την εκφώνηση του Πιστεύω στα αγγλικά από τον ίδιο, καθώς και τα φληναφήματα περί θαύματος που σημειώθηκε κατά τη βάφτισή του.
Όλο και δεξιότερα, για το καλό μας
Κάτι τέτοια είναι που προκαλούν αντιδράσεις όχι μόνο σε αντίπαλα στρατόπεδα, αλλά και στο εσωτερικό του κόμματος, και μάλιστα δημόσιες. Όπως του Θ. Καρτερού, που αναρωτιέται σε άρθρο του στην «Αυγή» αν ενδιαφέρει ότι αυτά και άλλα παρόμοια έχουν ως αποτέλεσμα «οι μισοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ γυρίζουν την πλάτη στο κόμμα και τον πρόεδρό του», γιατί «τους απωθεί, δεν τους έλκει». Και αυτοί είναι άνθρωποι «αντίπαλοι της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, δημοκράτες των αγώνων, πεινώντες και διψώντες τη σεμνότητα της δικαιοσύνης». Με καταληκτικό ερώτημα: «Αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ τους θέλει;»
Η αντίδραση καταγράφει μια αγωνία για το εκλογικό ποσοστό που μπορεί να πετύχει μια τέτοια τακτική, αλλά αυτό ίσως είναι το έλασσον. Το μείζον είναι ότι με τέτοιες καιροσκοπικές ψηφοθηρικού τύπου κινήσεις μετατοπίζεται συνολικά η πολιτική σκηνή όλο και δεξιότερα. Με το γνωστό εγκληματικό πολιτικά εφεύρημα: κυνηγώντας τάχα την κάλυψη των διαθέσεων μέρους των εκλογέων, ώστε να μην τους καρπωθεί η Δεξιά ή η Ακροδεξιά, μετατοπιζόμαστε εμείς δεξιότερα. Με αποτέλεσμα, ακόμα κι αν υπάρξουν εκλογικά οφέλη, πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο, να ζημιώνεται στο σύνολό της η υπόθεση της Αριστεράς και να επωφελούνται οι γνήσιοι εκφραστές του συντηρητισμού. Ό,τι, κακή ώρα, συμβαίνει και με την εργαλειοποίηση της υποψηφιότητας Μπέλερη στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ. Για να αποφύγει, όσο μπορεί, απώλειες από τα δεξιά της, μετατοπίζεται η ίδια δεξιότερα παρασέρνοντας, τελικά, το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Υποτίθεται προσωρινά. Αλλά ουδέν μονιμότερο… Είναι ακριβώς η ίδια καταστροφική λογική.
Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι;
Έτσι, από την περιλάλητη στροφή προς το Κέντρο, φτάσαμε να βλέπουμε στις σημαίες των εραστών του «μεσαίου χώρου» να κυματίζει το ακροδεξιό «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» και να προσπαθούν όλοι να καλύψουν την απόσταση που τους χωρίζει όχι από το Κέντρο, αλλά από την Ακροδεξιά. Κι αυτό να γίνεται ανεκτό όχι μόνο από τους πρώην σημιτικούς νυν ακροκεντρώους της ΝΔ, αλλά και από τους κασσελακιστές του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Είναι αλήθεια ότι η προσπάθεια που πρέπει να καταβληθεί από τους τελευταίους είναι πολύ μεγαλύτερη, προκειμένου να συντελεσθεί η απαλλαγή από τα (ιδεολογικά αυτή τη φορά) αριστερά «βαρίδια». Ίσως γι’ αυτό ο πρόεδρος επιστράτευσε τα μεγάλα επικοινωνιακά μέσα. Με προκλητικό τρόπο περιέλαβε στην προεκλογική φαρέτρα τη γνωστή ξενάγηση στο νέο σπίτι του των 2 εκατομμυρίων ευρώ. Για να δηλώσει ότι ψηφοθηρικός στόχος του δεν είναι ο δυστυχής που ζορίζεται να βγάλει τον μήνα, αντίθετα προσφέρεται για πρότυπο στο «εθνικό ακροατήριο» που φαντασιώνεται το «ελληνικό όνειρο». Αν δεν έγινε πραγματικότητα με τις υποσχέσεις τού Μητσοτάκη, μπορεί, ίσως, να πραγματοποιηθεί με τις οδηγίες κάποιου που το έχει κάνει πράξη για τον εαυτό του. Ένα διαφορετικό, πιο λαμπερό και απροκατάληπτο παράδειγμα ζωής. Το καταληκτικό ερώτημα του Καρτερού έχει ήδη βρει την απάντησή του.