Αν πιστέψουμε όσα γράφουν οι «φίλοι της δημοκρατίας» και ηττημένοι της μάχης των Αθηνών, ένα φάντασμα κινείται πάνω από την Αθήνα. Ο δήμαρχος Αθηναίων εντός ολίγου θα μετονομάσει την Πλατεία Συντάγματος σε Πλατεία Λένιν -κατά τον ευφυή τίτλο του μυθιστορήματος του αξέχαστου Δημήτρη Φύσσα– και αυτός στο δημαρχείο θα κρεμάσει τη σημαία με το σφυροδρέπανο. Αναβιώνουν ξανά όλες οι ανοησίες της εποχής τού «ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει δικτατορία». Το 2015-2019 κάποιες εκ των πρακτικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όντως απειλούσαν το κράτος δικαίου (ενοχοποίηση πολιτικών για το υπαρκτό σκάνδαλο Novartis χωρίς καμία απόδειξη, απόπειρα χειραγώγησης του τηλεοπτικού πεδίου). Μόνο που όλα αυτά ήταν φάρσα, σε σχέση με όσα τραγικά συμβαίνουν σήμερα (το χειροκρότημα στον Κώστα Αχ. Καραμανλή και η προσπάθεια συγκάλυψης της τραγωδίας των Τεμπών, οι παρακολουθήσεις των τηλεφώνων των πολιτικών αντιπάλων και το κυριότερο, και λιγότερο αναδειχθέν, η μέσω του δήθεν «επιτελικού κράτους» συγκέντρωση των εξουσιών στο πρόσωπο του πρωθυπουργού). Πλήρης ανατροπή της ιδέας του Μαρξ. Σ’ αυτόν ένα γεγονός την πρώτη φορά μπορεί να εμφανίζεται ως τραγωδία και στην επανάληψή του ως φάρσα. Στην Ελλάδα, η απειλή κατά του κράτους δικαίου την πρώτη φορά εμφανίστηκε ως φάρσα ερασιτεχνών και τη δεύτερη ως τραγωδία επαγγελματιών.
Σήμερα αυτοί οι «επαγγελματίες» στο πρόσωπο του δημάρχου Αθηναίων Χάρη Δούκα βλέπουν τον κίνδυνο που απειλεί τ’ επάγγελμά τους. Αυτός ο «εκπρόσωπος των συλλογικοτήτων» απειλεί τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Αυτοί βαυκαλίζονται πως υπερασπίζονται τη δημοκρατία, αλλά δεν είναι σε θέση ν’ αποδεχθούν μια βασική αρχή της. Οι ηττημένοι αποχωρούν από την εξουσία και οι νικητές έρχονται- πάντα προσωρινά- σ’ αυτήν. Αυτοί «οι φίλοι της δημοκρατίας» δεν συγχωρούν στον δήμαρχο και τους συνεργάτες του τ’ ότι τους νίκησαν. Το ζήτημα θα είχε όση σημασία έχει ένα ανέκδοτο που λέγεται στους «καφενέδες», επειδή όμως δεν λέγεται στους καφενέδες, αλλά στο διαδίκτυο, αυτό διαμορφώνει συνειδήσεις, οι οποίες όντως απειλούν τη δημοκρατία. Οι «φίλοι της δημοκρατίας» γίνονται οι μεγαλύτεροι εχθροί της, αφού δεν αποδέχονται την εναλλαγή των εξουσιών. Το πρόβλημα δεν αφορά την απώλεια του δήμου Αθηναίων, αλλά το παράδειγμα που δίνει η νίκη Χάρη Δούκα. Αυτός απέδειξε πως υπάρχει «εναλλακτική λύση» στην κυριαρχία Μητσοτάκη και αυτή είναι η προγραμματική ενότητα των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Σήμερα λόγω του Στέφανου Κασσελάκη οι εγκλωβισμένες στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δυνάμεις της τέως ριζοσπαστικής Αριστεράς αδυνατούν να αντισταθούν στην τραμποποίηση του κόμματός τους, στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αναδεικνύεται πως το brand name ΠΑΣΟΚ αποτελεί τροχοπέδη στο να υπερβεί αυτό το κόμμα το 12% και η Νέα Αριστερά χρειάζεται ακόμη πολύ δρόμο το «Αριστερά», που όντως είναι, να το κάνει και «Νέα». Σ’ αυτό το πλαίσιο το παράδειγμα Δούκα φαίνεται να αποτελεί οδοδείκτη για τη συνάντηση αυτών των δυνάμεων. Προσοχή, προς το παρόν μιλώ για συνάντηση και όχι για συνένωση. Αυτή θα έρθει, αν έρθει, αν υπάρξει πίεση από την κοινωνία και όχι αν το «θελήσουν» οι μηχανισμοί. Αρκεί βεβαίως οι τελευταίοι να μη εμποδίσουν αυτή την εξέλιξη εντάσσοντας και τον Κασσελάκη σ’ αυτή τη συνάντηση.
Πάντως για να επανέλθω στον Χάρη Δούκα και τα «κόκκινα στρατά» του, να ποιες θέσεις του θεωρούνται «σημαία με σφυροδρέπανο» και έκφραση «συλλογικοτήτων». Αυτός υποστηρίζει πως όποιοι έχουν μεγάλα έσοδα από τον τουρισμό, πρέπει να συνεισφέρουν περισσότερα στην πόλη, είναι αντίθετος στην ιδέα των διοδίων μέσα στον αστικό ιστό, γι’ αυτόν η πόλη δεν μπορεί να ζήσει έναν νέο Μεγάλο Περίπατο, αυτή τη φορά στη Βασιλίσσης Όλγας, η Τοπική Αυτοδιοίκηση στη χώρα πρέπει να προχωρήσει, όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη, σε μια λογική αποκέντρωσης και ενίσχυσης της ψηφιοποίησης των δημοτικών υπηρεσιών. Αν ο στόχος του είναι να γίνει η Αθήνα βιώσιμη, καθαρή, δημιουργική και συμπεριληπτική, τότε θα τις αντέξουμε και τις σημαίες με σφυροδρέπανα στο δημαρχείο.