Από το 2019 με την κυβερνητική αλλαγή η κυβέρνηση της ΝΔ και το υπουργείο Παιδείας με τη Ν. Κεραμέως ακολούθησε μια πολιτική που στηριζόταν στην προώθηση μιας σειράς αντιεκπαιδευτικών νόμων που στόχο είχαν καταρχάς την υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου και πανεπιστημίου προς ως όφελος των ιδιωτικών παραγόντων. Συνάμα, νομοθετήθηκαν διατάξεις που αποσκοπούσαν στην εξόντωση των εκπαιδευτικών συνδικάτων και της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης των εκπαιδευτικών: η ηλεκτρονική ψηφοφορία για την ανάδειξη αιρετών στα υπηρεσιακά συμβούλια, οι εκδικητικές διατάξεις του νόμου 4823/21 για τους/τις εκπαιδευτικούς στελέχη εκπαίδευσης που θα συμμετείχαν στην απεργία-αποχή από την ατομική αξιολόγηση και την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας, η μη μονιμοποίηση των νεοδιόριστων που θα ακολουθούσαν την απεργία-αποχή. Τις διατάξεις αυτές, που θεσμοθετήθηκαν χωρίς καμία προηγούμενη διαβούλευση με τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, συμπληρώνουν με τον πλεόν αυταρχικό τρόπο οι δικαστικές προσφυγές στις οποίες καταφεύγει το ΥΠΑΙΘΑ από το 2019 έως σήμερα, και επί υπουργίας Κεραμέως και επί υπουργίας Πιερρακάκη.
Οι δικαστικές προσφυγές που έχουν γίνει στρέφονται κατά των τριών εκπαιδευτικών ομοσπονδιών (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΠΟΣΕΕΠΕΑ) και κατά της ΑΔΕΔΥ για την κήρυξη και επαναπροκήρυξη της απεργίας-αποχής από την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και την ατομική αξιολόγηση, αλλά ακόμα και για την απεργία από τη συμμετοχή στις εξετάσεις τύπουPISA (τον Μάιο του 2023). Οι προσφυγές αυτές του υπουργείου κατά των εκπαιδευτικών είναι συνολικά δεκαπέντε (!) από τον Οκτώβριο του 2022. Δεν υπάρχει άλλο υπουργείο όλα αυτά τα χρόνια της διακυβέρνησης της ΝΔ που να έχει χρησιμοποιήσει τόσες φορές και με τόση επιμονή την δικαστική οδό για να κάμψει τις αντιδράσεις των εργαζομένων. Η αυταρχικότητα του ΥΠΑΙΘΑ συμπληρώνεται κατά καιρούς από εκφοβιστικές εγκυκλίους, όπως η τελευταία εγκύκλιος Κατσαρού (γ.γ. του υπουργείου Παιδείας) σχετικά με την παύση των διευθυντών/τριών και υποδιευθυντών/ντριών σχολικών μονάδων που συμμετέχουν στην απεργία-αποχή, καθώς και από τις διώξεις συγκεκριμένων εκπαιδευτικών για τη συνδικαλιστική τους δράση (συχνά με άσχετα προσχήματα).
Η δική μας απάντηση συνεχίζει να είναι μαχητική δηλώνοντας προς όλες τις κατευθύνσεις ότι δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε βήμα πίσω από τις διεκδικήσεις μας. Τον Μάιο του 2021 εν μέσω πανδημίας ήμασταν ο πρώτος κλάδος που βγήκε στον δρόμο με συλλαλητήρια διεκδικώντας ασφαλή ανοικτά σχολεία και εκπαίδευση για όλα τα παιδιά, καθώς διαβλέπαμε ότι η διαχείριση της πανδημίας θα οδηγούσε σε μεγάλες εκπαιδευτικές ανισότητες και ψυχοκοινωνικά προβλήματα σε παιδιά και εφήβους/ες. Ακολούθησε μια σειρά από κινητοποιήσεις, απεργίες και συλλαλητήρια για επιμέρους ζητήματα, όπως για παράδειγμα την κατάπτυστη απόφαση Κεραμέως για κάμερες στην τάξη. Τον Οκτώβριο του 2022 με μια μεγαλειώδη απεργία και πορεία την ημέρα της εκδίκασης στο εφετείο της απεργίας – αποχής από την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας διατρανώσαμε την αντίστασή μας. Δυστυχώς, σε αντίθεση με τη ΔΟΕ που έδρασε άμεσα για το συγκεκριμένο θέμα, η ΟΛΜΕ προχώρησε με μεγάλη καθυστέρηση μετά από πολλές παλινωδίες μικροπαραταξιακού χαρακτήρα, στην απόφαση της κατάθεσης κοινών κειμένων ώστε να δώσει διέξοδο στους εκπαιδευτικούς και να συσπειρώσει τις δυνάμεις της για την «μητέρα των μαχών» που είναι η αντίσταση στην ατομική αξιολόγηση.
Όλες οι παρατάξεις της ΟΛΜΕ τόσο στο Διοικητικό Συμβούλιο όσο και στις γενικές συνελεύσεις των προέδρων, ψήφισαν την επαναπροκήρυξη της απεργίας-αποχής από την ατομική αξιολόγηση. Πρόκειται για το μοναδικό θέμα στην ιστορία της ΟΛΜΕ που συσπείρωσε όλες τις παρατάξεις και οδήγησε σε ομόφωνη απόφαση. Ο λόγος φυσικά δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι συμφωνούμε στο γεγονός ότι η ατομική αξιολόγηση είναι μια διαδικασία εκφυλισμού της εκπαιδευτικής διαδικασίας, υποβάθμισης του παιδαγωγικού μας ρόλου και δημιουργίας δημόσιων σχολείων δύο ταχυτήτων.
Όλων αυτών των κινητοποιήσεων και αντιδράσεων έχουν προηγηθεί οι αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ (Ιούλιος 2022) που ανάμεσα σε άλλα παιδαγωγικά, εργασιακά και οικονομικά ζητήματα περιλαμβάνουν την κατάργηση των νόμων Κεραμέως. Τότε και για άλλη μια φορά, υπήρξαν παρατάξεις και μάλιστα του αριστερού φάσματος (ΑΣΕ-ΠΑΜΕ και Παρεμβάσεις) που δεν ψήφισαν αυτές τις αποφάσεις.
Ωστόσο συνεχίζουμε δυναμικά, με ενότητα, εστιάζοντας στους κοινούς μας στόχους. Επιμένουμε και αναδεικνύουμε τα σημεία σύγκλισης με σεβασμό στον κλάδο και στο δημόσιο σχολείο, τόσο στις κινητοποιήσεις μας όσο και στο στο 21ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ που θα διεξαχθεί 1-4 Ιουλίου.