«Η αγώνας για ειρήνη στην Ευρώπη και το τέλος της γενοκτονίας στη Γάζα δεν αποτελούν μόνο ανθρωπιστικό καθήκον για κάθε αριστερό και δημοκρατικό πολίτη, αλλά και απάντηση στη φτωχοποίηση ενός μεγάλου τμήματος της Ευρώπης, που πλήττεται από τις οικονομικές συνέπειες των καταστροφικών αυτών πολιτικών», τόνισε στην «Εποχή» ο Πάολο Φερέρο, ο πρώην αντιπρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, πρώην γραμματέας της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης και πρώην υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
.jpg)
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στην στρατιωτική ήττα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Δύσης στην Ουκρανία…
Ο σημερινός πόλεμος ουσιαστικά ανάμεσα στη Ρωσία και το ΝΑΤΟ κινδυνεύει να μας οδηγήσει διαμέσου της κλιμάκωσης που τροφοδοτούν οι ΗΠΑ σε μια πιο γενικευμένη σύγκρουση, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ έχουν στοχοποιήσει την Κίνα ως τον επόμενο εχθρό που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν. Οι ΗΠΑ και γενικότερα οι χώρες του ΝΑΤΟ προσπαθούν να διατηρήσουν τα προνόμια τους έναντι του υπόλοιπου κόσμου. Ιδιαίτερα οι ΗΠΑ στοχεύουν σε ένα είδος παρατεταμένου πολέμου στην Ευρώπη με τη Ρωσία όχι μόνο για να εξασθενίσουν την ίδια Ρωσία, αλλά και για να εξαλείψουν την Ευρώπη ως οικονομικό ανταγωνιστή τους. Οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας για την εισβολή της στην Ουκρανία έδειξαν ότι η Ευρώπη οδηγείται σε μια πραγματική αυτοκτονία, χάνει την ανταγωνιστικότητά της, με αποτέλεσμα ακόμη και χώρες σαν τη Γερμανία να αρχίζουν να αντιμετωπίζουν μια μεγάλη κοινωνική και οικονομική κρίση. Την ίδια στιγμή η πολιτική των ΗΠΑ και της Ευρώπης έχει δημιουργήσει τεράστιες αντιδράσεις στον υπόλοιπο κόσμο που βλέπει πλέον με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η κυνική Δύση ακολουθεί δύο μέτρα και σταθμά στην Ουκρανία και το Ισραήλ.
Φαίνεται ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία και η γενοκτονία στη Γάζα επιταχύνουν τις γεωπολιτικές εξελίξεις που ξεκίνησαν με τα διάφορα περιφερειακά σχήματα συνεργασίας και συνεχίστηκαν με τους BRICS.
Σίγουρα ο υπόλοιπος κόσμος κινείται σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτή της Δύσης, όπως φαίνεται από την ενίσχυση των BRICS και των άλλων μορφών περιφερειακής συνεργασίας. Οι περισσότερες και μεγαλύτερες χώρες του κόσμου ενισχύουν τις μεταξύ τους οικονομικές σχέσεις παρακάμπτοντας τις ΗΠΑ και τη Δύση και αναζητούν νέες μορφές συνεργασιών. Ο πολυπολικός κόσμος είναι σχεδόν μπροστά μας. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να αντιμετωπίσουν ή να επιβραδύνουν αυτή την πορεία, αλλά δεν έχουν πια την οικονομική ισχύ για να διατηρήσουν τον έλεγχο του πλανήτη, ούτε τα στρατιωτικά μέσα όπως στο παρελθόν. Τι θα κάνουν; Θα επιστρέψουν στην εποχή των πραξικοπημάτων, όπως στην Χιλή ή την Ελλάδα, ή θα δίνουν νατοϊκά εκρηκτικά στις φασιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις για να ανατινάζουν αθώους, όπως στην Πιάτσα Φοντάνα; Ο πολυπολικός κόσμος αποτελεί ίσως ότι πιο θετικό μπορούμε να περιμένουμε αυτή τη στιγμή απέναντι στην επιθετική πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Η αναμενόμενη εκλογή του Τραμπ εκτιμάται ότι θα οδηγήσει σε νέες καταστάσεις τόσο στο διεθνές επίπεδο όσο και στην εσωτερική πολιτική της ΕΕ.
Η εκλογή του Τραμπ νομίζω θα είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί στην αμερικανική κοινωνία, γιατί είναι ένας ακροδεξιός, πραξικοπηματίας και φασίστας, που θα εκτινάξει τις εσωτερικές ανισότητες της χώρας. Για τους αμερικανούς πολίτες η κατάσταση θα είναι πολύ δύσκολη. Στο διεθνές επίπεδο όμως πιθανώς να έχουμε σημαντικές αλλαγές, που ίσως είναι προς το καλύτερο σε σχέση με την πολιτική του Μπάιντεν. Θα προτιμούσα να επανεκλεγεί ο Μπάιντεν και να υπάρχει μια πλειοψηφία ρεπουμπλικάνων στα δύο σώματα του κοινοβουλίου, παρά έναν πρόεδρος που θα ελέγχει τα πάντα. Η καταστολή των φοιτητικών διαμαρτυριών εναντίον της γενοκτονίας στη Γάζα δείχνει και τα όρια τις πολιτικής του Μπάιντεν. Στην Ευρώπη οι ελίτ της φοβούνται ότι ο απομονωτισμός του Τραμπ θα τις εξαναγκάσει να αλλάξουν τη στρατηγική που ακολουθούσαν εδώ και δεκαετίες. Σε αρκετές χώρες μιλάνε για επαναφορά της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και ρεκόρ στρατιωτικών εξοπλισμών.
Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά στοιχηματίζει στην εκλογή του Τραμπ…
Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά αναμένει την εκλογή του Τραμπ νομίζοντας ότι θα καταφέρει να μετατρέψει τον έλεγχο των κυβερνήσεων που ελέγχει σε ορμητήριο για να επηρεάσει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και την πολιτική τους. Πώς όμως είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε την ακροδεξιά με γενικόλογες αντιφασιστικές, δημοκρατικές και προοδευτικές εκκλήσεις από ορισμένους φιλελεύθερους, σοσιαλιστές και πράσινους όταν επί χρόνια εφάρμοσαν στην Ευρώπη οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές που ενίσχυσαν την ακροδεξιά; Η Αριστερά δέχθηκε τα προηγούμενα χρόνια δύο ήττες. Η πρώτη ήταν ότι δεν κατάφερε να κερδίσει τη μάχη κατά τη λιτότητας και τη στήριξη της Ελλάδας και η δεύτερη ότι δεν κατάφερε να αποτρέψει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Γιατί στη Γάζα δεν έχουμε έναν πόλεμο, αλλά μια μεθοδική γενοκτονία ενός ανυπεράσπιστου λαού. Βλέπουμε μάλιστα ότι ένα μεγάλο τμήμα της ακροδεξιάς, με πρώτη τη Μελόνι, έχει ταυτιστεί με την νατοϊκή πολιτική και το Ισραήλ, για να μην αναφερθούμε στις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζει, παρόλο που μέχρι χθες έκανε αντιπολίτευση και κέρδιζε ψήφους αντιπολιτευόμενη στα λόγια τον σκληρό νεοφιλελευθερισμό του Ντράγκι.
Η Μελόνι πάντως προτείνει τον Ντράγκι ως υποψήφιο πρόεδρο της Κομισιόν.
Είναι αλήθεια ότι η Μελόνι θέλει τον Ντράγκι στη θέση της φον ντερ Λάιεν, αλλά η Μελόνι έγινε πρωθυπουργός γιατί ήταν η μόνη που έκανε αντιπολίτευση στον Ντράγκι. Για να έρθει στην κυβέρνηση και να εφαρμόσει κατά γράμμα τις πολιτικές του ή ακόμη χειρότερα να τις οξύνει. Το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν ο πιο πιστός στυλοβάτης του Ντράγκι και υποστηρίζει ακόμη τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ την περίοδο του Λέτα είχε ταυτιστεί πλήρως με τις πιο ακραίες φιλο-ισραηλινές πολιτικές. Σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, και σε αυτές συμπεριλαμβάνονται δυστυχώς τόσο οι σοσιαλιστές όσο και οι πράσινοι, άνοιξαν το δρόμο στην ακροδεξιά με τις πολιτικές που εφάρμοσαν και συνεχίζουν να εφαρμόζουν. Φτάνει να δει κανείς τι κάνουν οι Πράσινοι της Γερμανίας.
Σε λίγες ημέρες θα ανοίξουν οι κάλπες των ευρωεκλογών και η ευρωπαϊκή αριστερά δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει επαρκώς τις προκλήσεις.
Οι ευρωεκλογές θα διεξαχθούν σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες για την αριστερά και τους εργαζόμενους μετά την σκληρή περίοδο λιτότητας, την πανδημία και τις φρούδες ελπίδες ότι με το Ταμείο Ανάκαμψης θα υπήρχε μια αλλαγή του προηγούμενου παραδείγματος. Στην Ιταλία καταφέραμε με μεγάλες δυσκολίες, συγκεντρώνοντας δεκάδες χιλιάδες υπογραφές, να παρουσιάσουμε ένα ψηφοδέλτιο για την ειρήνη, το «Ειρήνη, Γη, Αξιοπρέπεια», αλλά το όριο του 4% αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα. Είναι ένα πρώτο μικρό βήμα. Η ριζοσπαστική αριστερά αντιμετωπίζει και αυτή προβλήματα και όχι μόνο στην Ιταλία. Πέρα όμως από τις ευρωεκλογές θα πρέπει να στοχεύσουμε σε μια εναλλακτική πρόταση προσπαθώντας να συγκεντρώσουμε και να ενώσουμε όλες τις δυνάμεις που αντιπαλεύουν το σημερινό μοντέλο, από τη ριζοσπαστική αριστερά έως τον καθολικό κόσμο που συμμετέχει σε συλλόγους και οργανώσεις που θέλουν μια διαφορετική κοινωνία. Πρέπει να υπάρξει μια ρήξη με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και να προσπαθήσουμε να ενισχύσουμε την κοινωνική συνοχή και τις αντιστάσεις των εργαζομένων. Η ριζοσπαστική αριστερά θα πρέπει να αποτελέσει πρωταγωνιστή μπροστά στις ραγδαίες εξελίξεις που έρχονται. Πρέπει να σταθούμε στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση της ειρήνης, την αποτροπή των αδιανόητων εξοπλισμών στην Ευρώπη, να απαιτήσουμε να επιστρέψουν τα πλοία μας από την Ερυθρά Θάλασσα και να εκφράσουμε με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη μας στο λαό της Παλαιστίνης, γιατί πέρα από την υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής και της καταδίκης του πολέμου και της γενοκτονίας οι συνέπειες αυτών των απάνθρωπων πολιτικών εκτινάσσουν τις ανισότητες στην Ευρώπη.