«Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ» 
Μπορεί ο πόλεμος να είναι τέχνη; Κι ακόμη περισσότερο, τι δουλειά έχει η χορογραφία με την πολεμική διαδικασία; Τα ερωτήματα που προκύπτουν από τον τίτλο του κειμένου απαντώνται με τον καλύτερο τρόπο όταν αναλογιστούμε πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των χωρών της Άπω Ανατολής, όπου όλα αυτά είναι συνδεδεμένα με μια φιλοσοφική θεώρηση. Και αποδεικνύονται μέσα από τη μεταφορά τους στον κινηματογράφο, όπως συμβαίνει εν προκειμένω με την ταινία «Η σιωπηλή δολοφόνος» (Nie yin niang), με την οποία ο Χου Χσιάο Χσιέν κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο 68 Φεστιβάλ των Κανών.
Η ταινία μας μεταφέρει στην Κίνα του 9ου αιώνα προς τα τέλη της Δυναστείας των Τανγκ (618-907 μ.Χ. ). Ένα 10χρονο κορίτσι, αφού έχει απαχθεί, μυείται στις πολεμικές τέχνες και μετατρέπεται σε δολοφόνο. Σκοπός της αποστολής της είναι η αντιμετώπιση και η αποτελεσματική πάταξη της διαφθοράς. Τώρα το κορίτσι, μετά από 13 χρόνια, είναι μια όμορφη κοπέλα τέλεια εκπαιδευμένη και αφοσιωμένη στο σκοπό της. Η αποστολή που αναλαμβάνει την φέρνει αντιμέτωπη με το παρελθόν της, αφού ο άνδρας που πρέπει να σκοτώσει προοριζόταν για σύζυγός της. Τα συναισθήματα και η αίσθηση του καθήκοντος συγκρούονται μέσα της.
Μετά από μια επταετή απουσία, ο κινέζος σκηνοθέτης από την Ταϊβάν επανέρχεται με ένα κινηματογραφικό κομψοτέχνημα. Η ταινία αποτελεί μια αληθινή οπτική απόλαυση, καθώς ο σκηνοθέτης αποθεώνει το στιλ και μέσα από την εικονοκλαστική αποθέωση της δράσης παρουσιάζει ένα έργο που θα λατρέψουν οι σινεφίλ. Ο Χου Χσιάο Χσιέν σκηνοθετεί αργά, υποβλητικά και με απόλυτη προσοχή στη γεωμετρική συμμετρία των πλάνων του. Οι ήρωές του δεν παλεύουν, με την κλασική έννοια, αλλά χορεύουν κάτω από τη χορογραφική μπαγκέτα του.
Δίνοντας μεγάλη σημασία στη φόρμα υιοθετεί μια αντισυμβατική αφήγηση, αγαπά τις σιωπές και με δεξιοτεχνία αποδομεί τη βία των κλασικών ταινιών με πολεμικές τέχνες, επικεντρώνοντας κυρίως την προσοχή του στους χαρακτήρες και τις προσωπικές συγκρούσεις τους μέσα από μια βαθιά φιλοσοφική θεώρηση. Στη «Σιωπηλή δολοφόνο» αποδεικνύεται πως η τέχνη της χορογραφίας αποδομεί τη βία του πολέμου μετατρέποντάς την σε ένα κινηματογραφικό έργο υψηλής αισθητικής και εξερεύνησης της ανθρώπινης ψυχής.
Στρα. Κερ.