Hey, Mr. Tambourine Man, play a song for me
I'm not sleepy and there is no place I'm going to
Hey, Mr. Tambourine Man, play a song for me
In the jingle jangle morning I'll come following you
Bob Dylan, Mr. Tambourine Man
Κάθε φορά που μπαίνει η πρώτη ζέστη, το δέρμα γίνεται μνήμη. Γιατί η ζέστη στη γωνιά αυτή του κόσμου δεν είναι θερμοκρασία. Πιο πολύ είναι μια κρούστα που έχουν αφήσει εμπειρίες παλιές και εμπειρίες παλιότερες. Με τον ίδιο τρόπο που το καλοκαίρι δεν είναι εποχή, αλλά μια συγκεκριμένη ζώνη του χρόνου. Μια ζώνη αποσπασμένη από τον χρόνο, μια ζώνη που κουβαλάει τον χρόνο. Το καλοκαίρι είναι η πιο άμεση παράκαμψη που διαθέτουμε προς το παρελθόν. Από τα καλοκαίρια με τους γονείς, στα πρώτα καλοκαίρια με φίλους, με κοπέλες και από εκεί στα πιο πρόσφατα καλοκαίρια. Δεν υπάρχει άλλο τεμάχιο χρόνου που να μπορεί να αποσπαστεί από τη μνήμη με τόση ευκολία και τέτοια ταχύτητα. Ο χρόνος γίνεται χώρος, η ανάμνηση υπάρχει στον κατάλογο της μνήμης σημειωμένη με την ονομασία του διαφορετικού μέρους στο οποίο είχες βρεθεί. Η ημερομηνία δεν είναι ποτέ ακριβής, αλλά ταυτόχρονα είναι συγκεκριμένη. Δεν κουβαλά χρονολογία, αλλά είναι απολύτως συγκεκριμένη ως προς την χρονική περίοδο, την κατάσταση στην οποία βρισκόσουν, τις σκέψεις, τα συναισθήματα.
Κάρυστος, λοιπόν, διακοπές με τους γονείς, κάπου στην παιδική ηλικία, στο όριο της διαδρομής αυτής προς την ωρίμανση, κάπου στα 12. Τα πρωινά πάντοτε κατοχυρωμένα από τη θάλασσα, τα μεσημέρια από τις ταβέρνες και τον ύπνο, το απόγευμα πάλι από τη θάλασσα. Οι νύχτες μια διαρκούς διαπραγμάτευση. Πού θα πας και τι θα κάνεις, πού θα πάτε και τι θα κάνετε. Θερινό σινεμά επαρχίας. Κακές ταινίες και κακός ήχος. Και μαζί μεγάλη απόλαυση. Ο χρόνος να διαδέχεται τον χρόνο σε μια ακολουθία που σχεδόν σε νανουρίζει μπροστά σε μια ταινία που δεν πολυπαρακολουθείς. Και τότε το θυμάμαι να σκάει. Η βραχνή φωνή του Ντύλαν, η φυσαρμόνικα αυτή που σαν να αδιαφορεί για την ησυχία των πραγμάτων, η απλότητα του μουσικού θέματος που είναι μαζί αυτάρκεια και αυτοτέλεια. Και από κάτω να περνάνε μεταφρασμένοι οι στίχοι. Η αυτοκρατορία της νύχτας που επέστρεψε στην άμμο, τα ομιχλώδη ερείπια του χρόνου, ο κύριος με το ταμπουρίνο. Let me forget about today until tomorrow.
Η ταινία ήταν το Dangerous Minds του 1995, με την Μισέλ Φάιφερ, μια ταινία που μάλλον δεν έχει νόημα καν να αναφερθεί. Και η πλοκή δεν έχει επίσης σημασία. Σημασία έχει το τραγούδι και οι ανυποψίαστοι θεατές, ο ανυποψίαστος εγώ που εκείνη τη στιγμή χωρίς να το καταλαβαίνω, βρίσκω νόημα στη νύχτα, στις διακοπές, στο καλοκαίρι. Θυμάμαι αυτό το συναίσθημα στο άκουσμα του τραγουδιού. Δεν ήταν απόλαυση ή εντυπωσιασμός. Ήταν αυτή η αίσθηση πως κάτι δικό σου αποκαλύφθηκε, η διαίσθηση πως ένας κόσμος σου ανοίγεται για να τον ψάξεις, ένας κόσμος απόλυτα δικό σου, κομμάτι από την ταυτότητα σου, την ταυτότητα αυτή που δεν έχεις ακόμη διαμορφώσει. Για λίγα λεπτά, ίσως για ένα βράδυ ακόμα, είχες την αίσθηση πως ξέρεις ό,τι χρειαζόταν να ξέρεις για τη μουσική, την ποίηση, τους τρόπους της ζωής που θες να ακολουθήσεις. Είναι η ώρα αυτή που όλα μοιάζουν κατανοητά, οικεία και προσπελάσιμα και εσύ πλήρης μέσα στην αισιοδοξία του μέλλοντος και στην καθαρότητα του σκοπού.
Πολλά έγιναν από τότε. Αλλά κάθε φορά που η ζέστη επιστρέφει μαζί με το καλοκαίρι, κάπου κατασκηνώνει και η ανάμνηση αυτή. Το θερινό σινεμά που μάλλον πια θα έχει κλείσει, το ξάφνιασμα, ο ήχος της φυσαρμόνικας και το τραγούδι που σου άλλαξε τη ζωή. Κάθε καλοκαίρι ξεκινά με τη μελωδία αυτή που ξεκίνησε τον εαυτό σου:
…And take me disappearing through the smoke rings of my mind
Down the foggy ruins of time
Far past the frozen leaves
The haunted frightened trees
Out to the windy beach
Far from the twisted reach of crazy sorrow…