Η Ελευθερία είναι μια 16χρονη κοπέλα η οποία φιλοξενείται για μερικές μέρες στο σπίτι της ετοιμόγεννής αδελφής της στην Αθήνα. Στο διπλανό σπίτι μένει ο νεαρός Άγγελος με τον οποίο η Ελευθερία αρχίζει να κάνει παρέα. Περιπλανιούνται στην Αθήνα και μια μέρα ο Άγγελος την συστήνει σε μια φίλη του μέντιουμ, την κυρία Άννα, μια καλόκαρδη μητρική φιγούρα. Η Ελευθερία αρχίζει να δείχνει ενδιαφέρον για τον Άγγελο και την αινιγματική του ζωή.
Η Χριστίνα Ιωακειμίδη, 13 χρόνια μετά από το «Χάρισμα» (2010), επανέρχεται με το «Μέντιουμ» και σκηνοθετεί μια ευαίσθητη και τρυφερή ταινία με φόντο την Αθήνα της θερινής ραστώνης. Μια ταινία για την ενηλικίωση και τα ερωτικά σκιρτήματα της εφηβείας. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη που κυκλοφόρησε το 1987, η ταινία της Ιωακειμίδη αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πρόταση, μια αξιοπρόσεκτη προσπάθεια από μια σκηνοθέτρια που, με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, κέρδισε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Σαράγιεβο το βραβείο του πόρταλ Cineuropa.
Η πρωτοεμφανιζόμενη Αγγελική Μπεβεράτου, στον ρόλο της Αγγελικής, δίνει μια πειστικότατη ερμηνεία της κοπέλας η οποία προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τα πρώτα της ερωτικά σκιρτήματα. Από την πλευρά της, η Ιωακειμίδη προσεγγίζει μια σχέση η οποία βασίζεται στην ορμή της εφηβείας αλλά και την αθωότητα, μια απλή σχέση που όμως, στα μάτια ενός 16χρονου κοριτσιού, μοιάζει με δυσεπίλυτο γρίφο.
Η ταινία κέρδισε το πρώτο βραβείο στο βαλκανικό τμήμα του Φεστιβάλ της Σόφιας. Να σημειώσουμε τέλος πως στην ταινία εμφανίζεται ως ηθοποιός η τραγουδίστρια Μάρθα Φριντζήλα.
Ο φόβος της πτήσης
Η Σάρα φοβάται τα αεροπλάνα αλλά θέλει να ξεπεράσει τον φόβο της για να πάει διακοπές στο Πράσινο Ακρωτήρι με τον αγαπημένο της. Γι’ αυτό παρακολουθεί κρυφά από αυτόν, κάποια σεμινάρια με τους Ατρόμητους Ιπτάμενους. Το πρόγραμμα του εκπαιδευτικού σεμιναρίου περιλαμβάνει και ένα αεροπορικό ταξίδι… στην Ισλανδία. Έτσι η Σάρα θα βρεθεί σε μια ετερόκλητη ομάδα μαζί με άλλους που φοβούνται τα αεροπλάνα, όπως ο Έντουαρντ, ένας συγγραφέας και βετεράνος του πολέμου στα Φόκλαντ, ο Άλφονς ένας καλλιτέχνης φωτογράφος και η φίλη του Κόκο, μια όμορφη… ινφλουένσερ! Επικεφαλής της ομάδας είναι ένας άπειρος εκπαιδευτής ο Τσαρλς. Να όμως που όλα θα πάνε στραβά, η πτήση της επιστροφής θα καθυστερήσει λόγω καιρικών συνθηκών, η Σάρα δεν θα προλάβει να επιστρέψει για να φύγει διακοπές και το μυστικό της αποκαλύπτεται. Στο μεταξύ στην Ισλανδία, όπου βρίσκεται η ομάδα τίποτε δεν πάει καλά και τα πάντα αποδιοργανώνονται.
Η ταινία «Κενά αέρος» (Northern comfort) είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα κωμωδία με άφθονες δόσεις μαύρου χιούμορ. Ο ισλανδός Χάφτεν Γκούναρ Σίγκουρντσον, που είχε σκηνοθετήσει το υπέροχο «Κάτω από το δέντρο» (2019), κάνει το αγγλόφωνο ντεμπούτο του. Αν και μοιάζει κάπως αμήχανος, κατορθώνει να σκηνοθετήσει μια ταινία οπωσδήποτε διασκεδαστική όπου η κωμωδία καταστάσεων συναντιέται με το φλεγματικό χιούμορ δημιουργώντας ένα, αν μη τι άλλο, ενδιαφέροντα συνδυασμό.
Σκανδαλιστικό πολιτικό ντοκιμαντέρ
Σκάνδαλο είχε προκαλέσει η προβολή του «Avant drag» στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όταν ενόχλησε τους γνωστούς αγκυλωμένους, αρτηριοσκληρωτικούς κύκλους της εγχώριας συντήρησης.
Παρόλα αυτά, η ταινία του Φιλ Ιερόπουλου είναι κάτι πολύ περισσότερο από «μια μύγα στο σπαθί» του κάθε πικραμένου θρησκόληπτου πατριδολάγνου. Αλλά, αλήθεια, τι είναι; Ποιητικό, πολιτικό, προκλητικό; Πώς μπορεί μια κοινότητα ανθρώπων να αντιμετωπίσει έναν εχθρικό κόσμο;
Στη σύνοψη της ταινίας αναφέρεται ότι οι πρωταγωνιστές θέτουν μια σειρά από ερωτήματα σχετικά με το φύλο, την εθνικότητα, τη θρησκεία και τη σεξουαλικότητα στο σύγχρονο ελληνικό πλαίσιο. Και συνεχίζει παρακάτω μιλώντας για τη σπονδυλωτή του δομή και για το ό,τι παρουσιάζει καλλιτέχνες με διαφορετικές έμφυλες ταυτότητες, υπόβαθρα και προσεγγίσεις στη ζωή, οι οποίοι όμως όλοι εκφράζουν τη δημιουργικότητά τους ως πολιτική πράξη.
Προφανώς όλα αυτά δίνουν μόνον ένα απλό περίγραμμα της ουσίας αφού το ίδιο το ντοκιμαντέρ είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι τέχνη, είναι σινεμά και ταυτόχρονα είναι μια δυναμική πολιτική πράξη. Ως ταινία ντοκιμαντέρ ακολουθεί μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση μακριά από τη διαμεσολάβηση τής, ας πούμε, δημοσιογραφικής ματιάς. Αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι μιλούν μέσα από τα όσα κάνουν για τους εαυτούς τους δημιουργώντας έναν κόσμο εικόνων που παρασέρνουν και κινητοποιούν.