Πριν αρκετά χρόνια το Στέκι Αλβανών Μεταναστών κυκλοφόρησε μια προκήρυξη για τη βία που υφίστανται οι μετανάστες/τριες, με τον εύγλωττο τίτλο «Πόσους Ρατσιστές χωράει η Ελλάδα;», τίτλο που παρέπεμπε στο συχνό, τεχνοκρατικό ερώτημα «Πόσους/ες μετανάστες/τριες χωράει η Ελλάδα ή η Ευρώπη;». Το τελευταίο ερώτημα εκστομείται ακόμα και από χείλη προοδευτικών και καλοπροαίρετων ανθρώπων, που ωστόσο δεν αντιλαμβάνονται το παράλογο του ερωτήματος, εξίσου παράλογο με το «Πόσοι/ες Πατρινοί/ες χωράνε στην Ελλάδα;» ή «Πόσοι/ες Αμερικανοί/ές χωράνε στον κόσμο;». Η προφανής απάντηση στα τελευταία είναι βέβαια «όσοι κι όσες προκύψουν – δε νοείται κάποιος περιορισμός», κι όμως αυτή η απάντηση δεν είναι αυτονόητη αν, αντί για τους/τις Πατρινούς/ές και Αμερικανούς/ές, μιλάμε για μετανάστες/τριες και πρόσφυγες. Αναφέρομαι ενιαία στον προσφυγικό και μεταναστευτικό πληθυσμό, με επίγνωση ότι πρόκειται για διακριτές κατηγορίες, λόγω του ότι οι κατηγορίες αυτές είναι συχνά ρευστές και αλληλοεπικαλυπτόμενες, πχ. η αναγκαστική μετανάστευση λόγω φτώχειας ή ανασφάλειας ή περιβαλλοντικής καταστροφής είναι κι αυτή προσφυγιά.
Δυο είναι οι βασικοί λόγοι που δε μπορούμε να εξαρτήσουμε από αριθμητικούς υπολογισμούς την υποδοχή των προσφύγων και μεταναστών/τριών.
Ο πρώτος λόγος είναι η υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είτε είναι καθολικά είτε δεν υφίστανται. Το πρόσφατο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο διαρρηγνύει κάθε δεσμό της ΕΕ όχι μόνο με τη Συνθήκη της Γενεύης, αλλά και με την αντιπολεμική προοπτική πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμα χειρότερα: διαρρηγνύει τη σχέση της ΕΕ με τον ανθρωπιστικό πολιτισμό, παρόλα τα κούφια λόγια των αξιωματούχων της περί δημοκρατίας και ευρωπαϊκών αξιών (οι οποίες αξίες δήθεν απειλούνται από τη δήθεν μαζική εισβολή των δήθεν απολίτιστων Ασιατών και Αφρικανών). Η μιλιταριστική πλέον ΕΕ δείχνει να προετοιμάζεται και για τα μελλοντικά πλήθη προσφύγων που η πολιτική της (στρατιωτική και οικονομική) θα προκαλέσει και βιάζεται να τους εγκλωβίσει ή εξορίσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης απουσία κάθε νομικής εγγύησης.
Ο δεύτερος λόγος είναι η ταξική αλληλεγγύη. Οι μετανάστες/τριες και οι πρόσφυγες βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής μας οργάνωσης (άσχετα από την τάξη από την οποία προέρχονται) και συχνά είναι ακόμα πιο κάτω ως απολύτως αόρατοι/ες. Και μόνο το γεγονός ότι περίπου 50.000 ασυνόδευτα ανήλικα αγνοούνται στην Ευρώπη, αποδεικνύει αυτή την αορατότητα. Δεν υπάρχει μορφή εκμετάλλευσης και βίας που να μην έχουν υποστεί στα σώματά τους οι πρόσφυγες και οι μετανάστες/τριες: εργασιακή εκμετάλλευση, βία λόγω φυλής ή φύλου, θρησκευτική καταπίεση, σεξουαλική εκμετάλλευση, δουλεμπορία, εμπορία οργάνων. Οποιαδήποτε εκμετάλλευση έχει επινοήσει ο καπιταλισμός είναι αποτυπωμένη στις ζωές αυτών των ανθρώπων – και ταυτόχρονα είναι η προβολή του δικού «μας» μέλλοντος. Η ανασφάλιστη κακοπληρωμένη και χωρίς κανόνες εργασία πρώτα τους/τις μετανάστες/τριες αφορούσε πριν γενικευτεί στους γηγενείς. Ο αποκλεισμός από το δικαίωμα στη δημόσια δωρεάν παιδεία ή υγεία ή το δικαίωμα στη στέγη πρώτα τους/τις μετανάστες/τριες χτύπησε, μέχρι να το δούμε να μας αφορά όλους κι όλες.
Πρέπει να είμαστε σαφείς: το μέτρο της δημοκρατίας που επιδιώκουμε στην Ελλάδα και την Ευρώπη, το μέτρο των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που διεκδικούμε, εδώ, στο πεδίο του προσφυγικού-μεταναστευτικού σφυρηλατείται. Η μετανάστευση παράγει κοινωνικά αποτελέσματα και δημιουργεί νέα υποκείμενα και αγώνες. Προσοχή όμως, τα δεδομένα διεθνών οικονομικών οργανισμών υπέρ του πλούτου και του δυναμισμού που προσφέρουν οι μετανάστες/τριες στις χώρες που εγκαθίστανται, μπορούν μεν να χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα στα όσα ανυπόστατα ακούγονται για την υποτιθέμενη επιβάρυνση των ευρωπαϊκών κοινωνιών, αλλά δε μπορεί να είναι εργαλειακός ο λόγος που η Αριστερά υποστηρίζει την υποδοχή τους και τη συμβίωσή μας. Δεν αμφισβητώ την αλήθεια των δεδομένων, λέω ότι αποδεικνύουν ότι η διεθνιστική μας επιλογή είναι η συμφερότερη για τις ανθρώπινες κοινότητες.
Η Αριστερά δεν μπορεί παρά να κινητοποιεί και να μορφώνει την κοινωνία στη βάση της αλληλεγγύης με τα θύματα του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού.
Η Αριστερά δεν μπορεί παρά να διαμηνύει «Ενωθείτε» στους προλετάριους όλων των χωρών.