Ναταλία Ρασούλη: «Ένα μεγάλο βήμα κάνουν οι δημιουργοί στο τραγούδι»
«Τραγουδώντας από την ώρα που γεννήθηκε», όπως χαρακτηριστικά έλεγε για εκείνη ο πατέρας της, ξεκίνησε να παίζει πιάνο στην ηλικία των πέντε, στην συνέχεια βιολί και κιθάρα, κάτι μάλλον αναμενόμενο μιας και γεννήθηκε σε μουσική οικογένεια και είναι κόρη του κρητικού στιχουργού, συγγραφέα, ερμηνευτή και δημοσιογράφου Μανώλη Ρασούλη και της κρητομικρασιάτισσας μουσικού, τραγουδοποιού, εκπαιδευτικού, ζωγράφου και καθηγήτριας Σύγχρονου Τραγουδιού στο Εθνικό Ωδείο, Μάρθας Συμεωνίδου. Η Ναταλία Ρασούλη γεννήθηκε στο Λονδίνο και είναι μουσικός, τραγουδίστρια, συνθέτρια, στιχουργός, μουσική παραγωγός και αρθρογράφος. Καλλιτέχνιδα με έμπρακτη κοινωνική ευαισθησία, συμμετέχει σε δεκάδες συναυλίες αλληλεγγύης και ονειρεύεται με πείσμα ένα δίκαιο αύριο. Με αφορμή τη συμμετοχή της στη συναυλία της Εποχής στις 19 Ιουνίου αλλά και την κουβέντα που άνοιξε με θέμα την έρευνα και τη δημοσιοποίηση των playlist των ραδιοφώνων, είχαμε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία μαζί της.
Πότε ξεκίνησες να παίζεις μουσική και να τραγουδάς;
Ξεκίνησα να τραγουδάω σε συναυλίες με την κιθάρα μου από 12 χρονών μετά από την προτροπή του στιχουργού και καθηγητή μου στο σχολείο, Ηλία Κατσούλη. Στα 15 ξεκίνησα να δουλεύω ήδη σε μουσικές σκηνές στο πλευρό του πατέρα μου, συνεχίζοντας παράλληλα τις μουσικές μου σπουδές.
Οι οποίες είναι;
Σπούδασα βιολί, κλασική κιθάρα, πιάνο, όπερα και Ανώτερα Θεωρητικά της Μουσικής. Παράλληλα σπούδασα Σύνθεση Μουσικής για το Θέατρο και τον Κινηματογράφο με καθηγητές τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και τον Γιώργο Μπουντουβή.
Και η δραστηριότητα σου στον τομέα της κλασικής μουσικής;
Παράλληλα με τις σπουδές μου έγινα μέλος στην Αθηναϊκή Συμφωνική Ορχήστρα Νέων παίζοντας βιολί αλλά και ως σολίστ κλασικού τραγουδιού, στην οποία παρέμεινα για 8 υπέροχα και σπουδαία χρόνια για μένα, ερμηνεύοντας μεγάλα έργα του κλασικού ρεπερτορίου και δίνοντας συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.
Την καλλιτεχνική σου πορεία όμως την καθορίζουν οι ιδιότητές σου ως τραγουδοποιού και ερμηνεύτριας. Υπάρχουν κάποιοι σταθμοί σε αυτή τη διαδρομή σου που εσύ θεωρείς σημαντικούς;
Έχω ασχοληθεί με πολλά είδη μουσικής τραγουδώντας σε συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχω συνεργαστεί με πολλούς έλληνες καλλιτέχνες από τον χώρο της ελληνικής σκηνής, πρωταρχικά όμως η συνεργασία μου με τον πατέρα μου ήταν για μένα ορόσημο. Όσο και αν ακούγεται αυτονόητο, έχει μια ιδιαιτερότητα η σχέση σου με τον γονιό σου να έχει και επαγγελματική υπόσταση. Ειδικά όταν εκείνος έχει γράψει τόσο σπουδαία τραγούδια. Ήταν ουσιαστικά ο μέντοράς μου. Και το στοίχημα εδώ, ήταν η εναλλαγή των ρόλων παιδί-γονιός και δύο αυτόνομων καλλιτεχνών. Σε αυτό το κομμάτι βοήθησε ιδιαίτερα η δική του στάση απέναντί μου, αγκαλιάζοντας αυτά που έκανα, ίσως αρχικά με κάποια σκέψη, αλλά μετά στηρίζοντάς με με όλη του τη δύναμη. Επίσης στιγμή ορόσημο για την πορεία μου η συνεργασία και μαθητεία μου στο πλευρό του σπουδαίου συνθέτη Νίκου Μαμαγκάκη με την παραγωγή δύο cd. Μια σπάνια και ιδιαίτερα σημαντική στιγμή για μένα υπήρξε και η συμμετοχή μου στη μεγάλη γενέθλια συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στο Λυκαβηττό.
Εχεις ενδιαφέρουσα δισκογραφία σε όλα τα είδη της μουσικής. Ποιες θεωρείς τις πιο σημαντικές σου συνεργασίες;
Στη δισκογραφία μπήκα στα 21 μου, όταν έγινα μέλος του, παγκόσμια πια, γνωστού συγκροτήματος της μέταλ σκηνής Septic Flesh ως κλασική ερμηνεύτρια και στη συνέχεια στο θεατρικό μέταλ συγκρότημα Chaostar, συνεργαζόμενοι με δισκογραφικές εταιρείες της Γαλλίας και της Ολλανδίας, με αποτέλεσμα μια μεγάλη δισκογραφία με παγκόσμια αναγνώριση, αλλά συμμετείχα σαν γκεστ και σε άλλα συγκροτήματα. Η συνεργασία αυτή κράτησε για δέκα χρόνια με πολλές συναυλίες σε μεγάλες σκηνές, φεστιβάλ και παρουσίες στα κορυφαία περιοδικά του είδους και με γέμισε με χαρά και δημιουργικότητα.
Την εποχή αυτή της μέταλ πορείας σου είναι γνωστό πως είχες μια σημαντική διάκριση.
Ψηφίστηκα από τους φαν της μέταλ σκηνής σε ηλεκτρονικό site στην Ιαπωνία σαν η καλύτερη σοπράνο μέταλ τραγουδίστρια στον κόσμο. Θεώρησαν ότι βρίσκομαι ανάμεσα στις σπουδαιότερες μέταλ ερμηνεύτριες στον χώρο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί λήμμα στην παγκόσμια μέταλ εγκυκλοπαίδεια με το όνομά μου. Αυτό, μαζί με τα πραγματικά πολλά γράμματα που λαμβάναμε από κάθε γωνιά του πλανήτη από τους υποστηρικτές μας, ήταν ό,τι πιο μαγικό θα μπορούσα να φανταστώ.
Την προσωπική σου δισκογραφία στην Ελλάδα την ξεκίνησες και με τον πατέρα σου.
Ναι, στην Ελλάδα ξεκίνησα συμμετέχοντας σε δύο cd του Μανώλη Ρασούλη και του Πέτρου Βαγιόπουλου και στη συνέχεια υπέγραψα με τη δισκογραφική εταιρεία Virgin EMI με διευθυντή τον σπουδαίο παραγωγό Γιάννη Πετρίδη και τον Δημήτρη Ζουγρή, η οποία και εξέδωσε το πρώτο, ελληνόφωνο πια, προσωπικό μου cd με τραγούδια σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη, αλλά και δικούς μου, και μουσική του Σωκράτη Μάλαμα, του Νίκου Ξυδάκη, του Πέτρου Βαγιόπουλου, του Γιώργου Γαβαλά και δική μου. Ήταν ένα διαφορετικό τόλμημα για μένα, μιας και βρισκόμουν για χρόνια στον χώρο της κλασικής μουσικής και της μέταλ, να εκφραστώ μέσω του ελληνικού τραγουδιού και ιδιαίτερα παρουσιάζοντας στον κόσμο και τα δικά μου τραγούδια.
Εχει ανοίξει ένας μεγάλος διάλογος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την έρευνα του θέματος των playlist των ραδιοφώνων.
Είναι πραγματικά μεγάλο το τόλμημα του οργανισμού μας, της ΕΔΕΜ, με την έρευνα του θέματος των playlist των ραδιοφώνων. Πρέπει και ο κόσμος να δει τυπωμένο μια φορά το τι γίνεται με αυτό το ζήτημα. Οι δημιουργοί διαμαρτύρονται δεκαετίες τώρα. Ο χώρος της μουσικής ήταν ανέκαθεν τραγουδιστοκρατούμενος, μαζί με κάποιους τραγουδοποιούς, που τραγουδούν. Δηλαδή, στο τραγούδι για να παιχτείς πρέπει να είσαι σταρ τραγουδιστής. Ο κόσμος θέλει είδωλα. Είτε στην τέχνη είτε στην πολιτική. Αυτό είναι κάτι που ειλικρινά δεν μπορώ να το κατανοήσω, τουλάχιστον στην ένταση που συμβαίνει.
Τι εννοείς τραγουδιστοκρατούμενος;
Όταν λέμε ότι ο χώρος είναι τραγουδιστοκρατούμενος, εννοούμε μια χούφτα τραγουδιστών. Μιλάμε δηλαδή για 20, μετά βίας 30 ονόματα. Οι υπόλοιποι τραγουδιστές παλεύουν για μια θέση στον ήλιο. Και μιλάμε για εξίσου αν όχι σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα πιο σπουδαίους ερμηνευτές. Έχω δουλέψει χρόνια στο ραδιόφωνο, ξέρω με μαθηματική ακρίβεια πώς δουλεύει. Αν πληρώσεις διαφημιστικό χώρο, σε παίζουν. Αν ένας καλλιτέχνης διαθέτει τα χρήματα, είτε από τη δισκογραφική του εταιρεία είτε είναι ο ίδιος ευκατάστατος, θα παίζεται όλη μέρα. Και αυτό τι σημαίνει; Με απλά μαθηματικά, όσο παίζεται ένας καλλιτέχνης στο ραδιόφωνο, τόσο πιο πολλά χρήματα αποδίδονται στα πνευματικά και συγγενικά του δικαιώματα και φυσικά αυτό έχει και τον ανάλογο αντίκτυπο στο κατά πόσο θα γεμίσει τους συναυλιακούς χώρους. Άρα, η εξίσωση είναι απλή: Έχεις χρήματα; Θα βγάλεις ακόμα περισσότερα χρήματα να επενδύσεις στη διαφήμισή σου. Αν κάποιος καλλιτέχνης, ταλαντούχος, δεν έχει χρήματα, θα χτυπάει συνέχεια πόρτες και θα παιχτεί μόνο από κάποιους παραγωγούς (υπερσπάνιοι) που θα τον επικοινωνήσουν στον κόσμο γιατί πιστεύουν ότι αξίζει να ακουστεί.
Είσαι ενεργή στην κουβέντα που έχει ανοίξει.
Ναι ,προσωπικά, με μεγάλη θλίψη παρακολουθώ και συμμετέχω στις συζητήσεις για τις ραδιοφωνικές playlist, βλέποντας να απαξιώνονται οι έλληνες δημιουργοί σαν να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, με σοκαριστικές (όχι για εμάς του χώρου) λίστες με τα ονόματα των κυρίαρχων τραγουδιστών.
Από την άλλη μεριά, οι επιχειρηματίες διαμαρτύρονται ότι το υπουργείο Πολιτισμού κατευθύνεται από τους καλλιτεχνικούς συνδικαλιστικούς φορείς, όπως η ΕΔΕΜ, για το ζήτημα του ποσοστού του ελληνικού ρεπερτορίου που πρέπει να ακούγεται από το ραδιόφωνο και πιστεύουν ότι τους επιβάλλεται -συν τις playlist- τι να παίζουν στις επιχειρήσεις τους. Θεωρούν ότι αυτό καταργεί την επιχειρηματική ελευθερία. Δηλαδή το δικαίωμα των ελλήνων δημιουργών για την προστασία του έργου τους και τη δίκαιη προβολή του, είναι ένα συνδικαλιστικό αγκάθι για τους επιχειρηματίες.
Και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί;
Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί θα έπρεπε πρώτοι να έχουν θίξει την επιβολή και τελικά τη μη ελευθερία βούλησης στο τι θα επικοινωνήσουν στον κόσμο και να αντισταθούν στο πρόβλημα αυτό. Φοβούνται φυσικά γιατί κινδυνεύουν να βρεθούν χωρίς δουλειά. Δυστυχώς έχουμε σιχαθεί να βλέπουμε τους επιχειρηματίες, τις κλίκες και τα συμφέροντα να κατευθύνουν τον πολιτισμό.
Η «Εποχή» σε ευχαριστεί για την αφιλοκερδή συμμετοχή σου στη συναυλία και σου εύχεται καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις
Εγώ σας ευχαριστώ για την τιμητική πρόσκληση. Η συμμετοχή μου στη συναυλία γίνεται με πολλή αγάπη και ελπίδα για την πορεία της προς το μέλλον. Είναι μια εφημερίδα που αγαπάμε πολύ, με σπάνιο και εξαιρετικό υλικό, το οποίο έχουμε ανάγκη στη δυστοπία που κυριαρχεί. Χαίρομαι ιδιαίτερα που θα μου δοθεί η ευκαιρία να ενώσω τη φωνή μου με όλους τους εργαζόμενους της εφημερίδας για τη στήριξή της.