Ο παραφρασμένος τίτλος του κειμένου παραπέμπει στο παλιό σύνθημα του ΚΚΕ Εσωτερικού «Όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων/Ναι στην ΕΟΚ των εργαζομένων», ένα πρωτοποριακό σύνθημα που αποτύπωνε την, δύσκολη και αντισυμβατική, γραμμή του κόμματος να παρεμβαίνει μέσα και έξω από τους θεσμούς. Μ’ αυτό το σύνθημα είχαμε φτιάξει και αναρτήσει, διαγωνίως στην πλατεία του χωριού, ένα τεράστιο πανό το οποίο αποτέλεσε την έκπληξη την προεκλογικής περιόδου και επέσυρε την μήνι του κυρίαρχου ΚΚΕ στο χωριό. Για πολύ καιρό μετά, ο πατέρας μου, που αντιμετώπισε αγόγγυστα τις γκρίνιες των κουκουέδων, έλεγε χαριτολογώντας ότι θα στείλει στον Μπανιά τον λογαριασμό για την λινάτσα και τις μπογιές που πήραμε βερεσέ από το μπακάλικό του. Ήταν οι ευρωεκλογές του 1984, στην εποχή του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού όπου, ενώ ακόμα και το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιούσε, λαϊκίστικα, το σύνθημα «Έξω από την ΕΟΚ», το ΚΚΕ Εσωτερικού τολμούσε να υποστηρίζει την ευρωπαϊκή του φυσιογνωμία. Αυτή η πολιτική στάση, για κάποιους άσπιλους και αμόλυντους επαναστάτες, που φιλοτεχνούσαν την αγιογραφία του Αλέξη Τσίπρα αποκτώντας υψηλές κομματικές θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ πριν το 2015, θεωρείται τώρα η πιο δεξιά εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας. Με απερίγραπτες ακροβασίες, με στόχο να πληγεί η Νέα Αριστερά ως απόγονος, μηδενίζεται η ιστορία του ΚΚΕ Εσωτερικού, περιγράφεται ως σταλινικό ένα κόμμα που αμφισβήτησε την μονοκρατορία του δογματισμού, καλλιέργησε μια ακηδεμόνευτη κινηματική φυσιογνωμία και έθεσε πρωτόγνωρα ζητήματα για την εποχή στον τομέα των δικαιωμάτων όπως η ταυτότητα φύλλου. Είναι εύκολο να τσουβαλιάζεις σύμπασα την Ανανεωτική Αριστερά, υπερτονίζοντας κάποιες αρνητικές περιόδους και γεγονότα κι αποσιωπώντας την θετική της συνεισφορά. Εκτός από τον Κύρκο υπήρχε κι ο Μπανιάς, εκτός από την ΕΑΡ υπήρξε και η ΑΚΟΑ. Δυστυχώς, οι ανιστόρητες πομφόλυγες και η εμπάθεια περισσεύουν, σε άρθρα όπως αυτό του Χρήστου Λάσκου με τίτλο «Τίνος πράγματος το όνομα είναι η “ανανεωτική αριστερά”;» στο σάιτ «The Press Project», και υπονομεύουν κάθε δυνατότητα ενότητας και ανασύνθεσης στο ανάδελφο και κατακερματισμένο αριστερό τοπίο. Τουλάχιστον, όμως, γελάσαμε με την μνημειώδη αναφορά ότι η κυριαρχία της «μη Ανανεωτικής Αριστεράς», Αριστερό Ρεύμα και Κοκκινοπράσινο Δίκτυο, δημιούργησε την Ριζοσπαστική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ!
Στις ευρωεκλογές του 1984, βέβαια, ήταν ισχυρό ακόμα το ιδεολογικό ρεύμα του ευρωκομουνισμού και στην ΕΟΚ ήταν κυρίαρχες οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας που προωθούσαν ακόμα το κράτος πρόνοιας και τις πολιτικές οικονομικής σύγκλισης των χωρών-μελών. Τώρα ζούμε στο ζοφερό καθεστώς της φοβικής Ευρώπης-φρούριο δεμένης στο άρμα των ΗΠΑ, σ’ ένα νέο μεσαίωνα νεοφιλελεύθερης, καπιταλιστικής ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την μεγάλη άνοδο των ακροδεξιών, φασιστικών δυνάμεων. Τα ακροδεξιά κόμματα, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αφού κεφαλαιοποίησαν τον ιδιότυπο ριζοσπαστισμό τους απέναντι στις πολιτικές λιτότητας των ισχυρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απέκτησαν πλέον ευρωπαϊκό προφίλ και ανοίχτηκαν σε ευρύτερα ακροατήρια. Οι δε κυρίαρχες δυνάμεις της Δεξιάς, αφού χρησιμοποίησαν την ακροδεξιά ρητορική για ζητήματα όπως το μεταναστευτικό και έδωσαν ώθηση στην κυριαρχία φοβικών και αναχρονιστικών αντιλήψεων, συγκλίνουν τώρα με τα ακροδεξιά κόμματα αναβαπτίζοντάς τα σε δυνάμει συμμάχους. Έτσι, έχουμε περάσει ήδη σε ευρωπαϊκή υπεροπλία των δεξιών και ακροδεξιών δυνάμεων σε πλήρη στοίχιση, με ήδη απτά αποτελέσματα: κούρσα εξοπλισμών, ξενοφοβία, ρατσισμός, λιτότητα, όξυνση των ταξικών διαφορών, απώλεια κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, μια Ευρώπη υποτελή στο γερμανικό οικονομικό μοντέλο και στην παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ.
Σ’ αυτή την κατάντια της Ευρώπης συνετέλεσε σε μεγάλο βαθμό η μετάλλαξη και η ανυπαρξία της Αριστεράς. Κεντρικά, τραγικά παραδείγματα στην Γερμανία, η «Πράσινη» υπουργός Εξωτερικών που παρουσίασε ένα χείριστο, δεξιό πολιτικό προφίλ και η πρώην ηγέτης του Ντι Λίνκε που ηγείται πλέον ενός κόμματος ακροδεξιών αντιλήψεων στην αναζήτηση νέων ακροατηρίων. Πέραν τούτων, συνολικά τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης, με την απώλεια των ιδεολογικών, πολιτικών, και ταξικών αντανακλαστικών τους, έγιναν ουραγοί των κυρίαρχων αφηγημάτων της Δεξιάς και κληροδότησαν στην ακροδεξιά, ως αποκλειστικό προνόμιο, τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό. Έτσι, πλέον, η Αριστερά φαντάζει ως συστημική δύναμη με όλιγη γκρίνια ενώ η ακροδεξιά πλασάρεται ως η συγκρουσιακή και αντισυστημική πολιτική δύναμη.
Σ’ αυτό το τοπίο, με την Αριστερά στο περιθώριο, διεξάγονται οι ευρωεκλογές. Χωρίς καμιά ουσιαστική συζήτηση για το πολιτικό χάλι της Ευρώπης, για την φασιστική ακροδεξιά που πρωταγωνιστεί, για τον υδροκεφαλισμό ενός ευρωκοινοβουλίου της καριέρας, της οικονομικής διαπλοκής και της κυριαρχίας των λόμπι. Το κωμικοτραγικό, μάλιστα, χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών είναι ότι την πολιτική συζήτηση και αντιπαράθεση αντικατέστησε ένας απερίγραπτος βομβαρδισμός από βιντεάκια στο τικ-τοκ. Από το άθλιο και αποκρουστικό «χιούμορ» των μητσοτακικών βίντεο στην κασσελακική, μεταπολιτική-απολιτική, τσάμπα μαγκιά και από το φουσκωτό γιλεκάκι του Κουτσούμπα στην επισκόπηση της καθημερινότητας της Αχτσιόγλου. Ακόμα και το «ΜέΡΑ 25 – Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά» δεν απέφυγε την μέγιστη «πατάτα» ενός βίντεο-τραγουδιού, με άθλια αισθητική και στίχους, φτιαγμένο μάλιστα με τεχνητή νοημοσύνη, που χρησιμοποιείται πλέον για πάσα νόσο. Ευτυχώς που το κατέβασαν γρήγορα από το διαδίκτυο. Δεν καταλαβαίνουν άραγε στην κακόμοιρη Αριστερά ότι δεν κερδίζεις τους νέους με τα όπλα του αντιπάλου; Η σύντομη, καταιγιστική εικόνα και ο τυποποιημένος, κενός λόγος των βίντεο του τικ-τοκ ταιριάζουν στην Αριστερά; Το ζητούμενο είναι να προβάλεις το πιο «έξυπνο» και πιασιάρικο βιντεάκι ή να ξυπνήσεις την υπνωτισμένη νεολαία του διαδικτύου με έμπνευση, γνώση, ριζοσπαστισμό, τολμηρό και πρωτότυπο ακτιβισμό;
Πάνος Δημητρούδης