Η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Αριστεράς από την στιγμή που δημιουργήθηκε, στάθηκε τόσο στη σωστή "πλευρά της ιστορίας" όσο και σε ταυτοτικά ζητήματα της ιστορικής Αριστεράς, δικαιολογώντας απόλυτα την απόφασή μας για την οριστική ρήξη με τον πολιτικά εκφυλισμένο και ιδεολογικά μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ. – με βασικό υπεύθυνο τον Αλ. Τσίπρα, που τον «παρέδωσε» στον Κασσελάκη:
1. Υποστήριξε το νομοσχέδιο για το γάμο των ομοφυλόφιλων, χωρίς λαϊκισμούς, όπως έκανε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Υπερασπίστηκε το άρθρο 16 και το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Στάθηκε δίπλα στους/στις αγωνιζόμενους/ες φοιτητές/τριες, χωρίς τις σκιές και τις αντιφάσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
3. Κατάγγειλε τη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης από την κυβέρνηση Νετανιάχου, ζητώντας ταυτόχρονα άμεση κατάπαυση πυρός και αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους, απέναντι στις παλινωδίες του κ. Κασσελάκη.
4.Το πιο σημαντικό: καταψήφισε τις ΝΑΤΟϊκές πολεμικές δαπάνες του κ. Μητσοτάκη ως διεθνιστική Αριστερά που πιστεύει στην 'Ευρώπη των λαών', αντίθετα με την 'πατριωτική Αριστερά' του κ. Κασσελάκη, που θεωρεί το ΝΑΤΟ 'ΙΕΡΉ ΑΜΥΝΤΙΚΉ ΣΥΜΜΑΧΊΑ' !
Όμως όλα αυτά δεν βρήκαν την ανάλογη κοινωνική ανταπόκριση στις Ευρωεκλογές - την πρώτη εκλογική μάχη που έδωσε η Νέα Αριστερά. Το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, παρ΄ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες όχι δυστυχώς, όλων των μελών της, ήταν κάτω των προσδοκιών μας, δηλαδή να εκλέξει έναν/μία τουλάχιστον ευρωβουλευτή/τρια.
Βέβαια η ήττα στις Ευρωεκλογές δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήδη οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως ο μόνος χώρος από τον οποίο αντλούσε ψηφοφόρους η Νέα Αριστερά ήταν ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είχε σχεδόν μηδενική διείσδυση σε ψηφοφόρους άλλων πολιτικών χώρων. Το εύρημα αυτό δεν μας άφηνε περιθώρια μεγάλης αισιοδοξίας για το τελικό αποτέλεσμα. Τελικά, η Νέα Αριστερά δεν ήταν ελκτική, ούτε και σ’ αυτούς τους ψηφοφόρους, καθώς μόνο 1 στους 5 τελικά την ψήφισε - σύμφωνα με τα στοιχεία που μας δόθηκαν κεντρικά.
Ο τρόπος που συγκροτήθηκε η Νέα Αριστερά το προηγούμενο διάστημα, δηλαδή "από τα πάνω", ως κοινοβουλευτική ομάδα, δυστυχώς άφησε έξω από τα πολιτικά και οργανωτικά κέντρα λήψεων αποφάσεων το μεγάλο πρωταγωνιστή της που ήταν η βάση των μελών, που πρώτοι και μαζικά αποχώρησαν αηδιασμένα από το ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη και το Βοναπαρτιστικό καταστατικό που του έστρωσε το δρόμο. Αντίθετα, στην προσπάθεια να κρατηθούν κάποιες ισορροπίες παλαιών μηχανισμών που ανήκαν σε ένα παλαιό κόμμα, που πλέον κανείς μας δεν ήταν μέλος και που δεν υπήρχε πια, ακολουθήθηκαν εν κρυπτώ διαδικασίες στην δημιουργία του οργανωτικού και πολιτικού κέντρου, με διορισμούς, χωρίς συλλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες και απουσία καταστατικού. Αποκορύφωμα των εν κρυπτώ διαδικασιών ήταν και η μετάθεση του ιδρυτικού συνεδρίου μετά τις ευρωεκλογές και η υποκατάστασή του από μια συνδιάσκεψη που μπορούσε να ψηφίσει κείμενα που και αυτά γράφτηκαν χωρίς διαβούλευση, αλλά δεν μπορούσε να ψηφίσει κεντρικό συντονιστικό.
Μπαίνοντας λοιπόν στην τελική ευθεία των εκλογών, δεν διέθετε πρόγραμμα και θέσεις καθαρές, ως όφειλε, σε σημαντικά ζητήματα για τη χώρα και την Ευρώπη και θόλωνε το στίγμα της μέσα στην κοινωνία ως μια "συνέχεια" ενός πρώην υπουργικού συμβουλίου του παλιού κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ με τα θετικά αλλά και τα αρνητικά συμπαραμαρτούντα.
Το γεγονός αυτό όχι μόνο ανέκοψε ένα κύμα από τους εν δυνάμει ψηφοφόρους της Νέας Αριστεράς που προέρχονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς έβλεπαν πως η Νέα Αριστερά ακολουθεί τα λάθη του παρελθόντος, αλλά ανέκοψε και τον αρχικό ενθουσιασμό ορισμένων μελών της που έβλεπαν ομάδες και πρόσωπα που με τον έναν ή άλλον τρόπο είχαν μια εμπλοκή στον εκφυλισμό του παλαιού κόμματος να βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης στο νέο εγχείρημα, χωρίς μάλιστα την στοιχειώδη εσωκομματική δημοκρατική νομιμοποίηση. Για όλα αυτά είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα πολύ πριν τις εκλογές, στις αρχές του Φλεβάρη, με κείμενο μας για το πώς θα έπρεπε να δομηθεί το νέο κόμμα της Αριστεράς. Κείμενο που καταθέσαμε και εσωκομματικά και δημόσια εν όψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψής μας αλλά δυστυχώς δεν εισακουστήκαμε. Το βουλευτικοκεντρικό κόμμα που τελικά έχασε, δεν αφουγκράστηκε τα μέλη του και δεν επωφελήθηκε από το βηματισμό τους.
Τέλος, η Νέα Αριστερά δεν μπόρεσε να πείσει την κοινωνία ότι μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα των αδύναμων, των καταπιεσμένων και της νεολαίας σε εκλογές που αφορούσαν το μέλλον τους μέσα σε μία εμπόλεμη Ευρώπη. Παρέμεινε στη ΄σκιά' στο κεντρικό ζήτημα του Πολέμου. Γεγονός που την αδικεί κατάφωρα, αλλά δυστυχώς ήταν και επιλογή της. Δεν έκανε κεντρική σημαία της την καταψήφιση των πολεμικών νατοϊκών δαπανών του Μητσοτάκη, δεν ανήγαγε ως κεντρικό επίδικο των ευρωεκλογών την Ειρήνη ως το μέλλον της Ευρώπης, δεν επεξεργάστηκε θέσεις για μια Ευρώπη δημοκρατική και ενωμένη απέναντι στον αυταρχισμό καθεστώτων, όπως αυτό του Πούτιν, αλλά και ανεξάρτητη από τον καταστροφικό και φιλοπόλεμο εναγκαλισμό του ΝΑΤΟ. Έτσι το θέμα της Ειρήνης το εκμεταλλεύθηκαν υποκριτικά οι εθνικιστές και οι φασίστες, βρίσκοντας ευήκοα ώτα στις λαϊκές μάζες.
Με την σύνοδο των G7 να γίνεται μόλις μία εβδομάδα μετά τις ευρωεκλογές και του ΝΑΤΟ μόλις ένα μήνα μετά, η Νέα Αριστερά δεν έβγαλε ούτε ένα flyer για τον Πόλεμο. Την ώρα που όλες οι ευρωπαϊκές χώρες αυξάνουν το ποσοστό του ΑΕΠ τους για "πολεμικές" δαπάνες, δεν έστησε κεντρικά ούτε μία εκδήλωση, και όπου επιχειρήθηκε να οργανωθεί κάτι τέτοιο, είτε έγινε μόνο περιφερειακά, ή όπως συνέβη στη Θεσσαλονίκη, όπου προτείναμε ως οργάνωση κεντρική εκδήλωση της Νέας Αριστεράς στην πόλη, με θέμα τον Πόλεμο και την Ειρήνη, δύο βδομάδες πριν την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου για να έχουμε χρόνο να την κάνουμε μαζική, τελικά αυτή τορπιλίστηκε με χίλιες δικαιολογίες και διάφορους ευφάνταστους λόγους από τους εκπροσώπους στην Α Θεσσαλονίκης του οργανωτικού και πολιτικού κέντρου. Με δύο εν ενεργεία ευρωβουλευτές προεκλογικά, και με έντεκα βουλευτές/τριες του εθνικού κοινοβουλίου, δεν έγινε ούτε μια συνάντηση με κινήματα της Ευρώπης ενάντια στον πόλεμο. Ναι, από αυτήν την άποψη ήταν αόρατη, άνευρη και χωρίς έμπνευση. Αντιθέτως ακολούθησε την πεπατημένη προεκλογική καμπάνια όλων των άλλων κεντροαριστερών και αριστερών κομμάτων για την ακρίβεια, την κλιματική κρίση και το κράτος δικαίου, παρασυρόμενη σε ατζέντα εθνικών εκλογών, επιλογή που κατάπιε τη Νέα Αριστερά. Ζητήματα σοβαρά ,αλλά που «τα άφηναν» ασύνδετα από το κυρίαρχο ζήτημα του πόλεμου. Έτσι δεν διαφοροποιήθηκε από τη γενικότερη 'θολούρα' της κεντροαριστεράς. Και αυτό καταγράφηκε και στην κάλπη.
Εάν αυτό δεν συμβεί, δηλαδή να εμφανιστεί η αριστερά με το πρόγραμμά της για την ειρήνη και την ανάπτυξη ως λύση , το πολιτικό κενό που δημιουργείται καλύπτεται από την ακροδεξιά, και αυτό όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε μεγάλο τμήμα της Ευρώπης. Η ακροδεξιά ντυμένη με την προβιά του αρνιού στην πραγματικότητα είναι λύκος. Μιλάει για την ειρήνη στην Ουκρανία και την φτωχοποίηση του λαού , αλλά ως σημαντικότερο υπεύθυνο για την κατάσταση θεωρεί τους λαθρομετανάστες, τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που απέκτησαν στην Ευρώπη μετά την ήττα του ναζισμού και στην Ελλάδα με την ανατροπή της χούντας , τα δικαιώματα των LGBT (που διαλύει την οικογένεια) και το «παραμύθι» της κλιματικής αλλαγής και της κακοποιημένης, βέβαια , πράσινης ανάπτυξης. Τέλος συμφωνεί και υποστηρίζει, ως κάτι φυσιολογικό ,την στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας.
Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα μας λένε οι ιστορικοί. Και είναι πεισματάρικα γιατί εμμένουν στο τι έγινε, γιατί δεν μπορούμε να τα παρακάμψουμε ή να τα αποσιωπήσουμε, γιατί απλούστατα θα τα βρούμε ξανά μπροστά μας. Και μπροστά μας τώρα έχουμε το άμεσο καθήκον της οργάνωσης του ιδρυτικού συνεδρίου της Νέας Αριστεράς, ένα συνέδριο που δεν μπορεί τεχνηέντως να καθυστερήσει άλλο και επείγει η διεξαγωγή του άμεσα μετά το καλοκαίρι. Ειδικά τώρα που μετεκλογικά, όπως άλλωστε το περιμέναμε, άνοιξε ένας διάλογος για την ένωση της αριστεράς και της κεντροαριστεράς είτε από πραγματική αγωνία των προοδευτικών ανθρώπων μπροστά στα ακροδεξιά φαιά αποτελέσματα της κάλπης ή ως ανάγκη του συστήματος να βρει τον αντίποδα στην δεξιά κυβέρνηση του Μητσοτάκη, που φαίνεται πως δεν μπορεί επί μακρόν να απορροφά την κοινωνική κατακραυγή των πολιτικών της. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να στρουθοκαμηλίζουμε και να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς το συνέδριο με τον ίδιο τρόπο που πορευτήκαμε μέχρι τώρα στην δημιουργία οργάνων και στην κάθοδο μας στις ευρωεκλογές. Πρέπει να αφήσουμε πίσω τις παθογένειες της κληρονομιάς του Τσίπρα και να μιλήσουμε πολιτικά και ιδεολογικά μέσα στο μόνο καθεστώς που αρμόζει σε ένα αριστερό κόμμα, δηλαδή σε καθεστώς δημοκρατίας. Και η δημοκρατία βαθαίνει μόνο σε περιβάλλον διαφάνειας.
Έτσι λοιπόν θέτουμε τα εξής ζητήματα διαφάνειας:
1. Ποιοι/ες είχαν την ευθύνη του πολιτικού σχεδιασμού. Πώς επιλέχθηκαν. Με ποιο κριτήριο αποφασίστηκε ο ένας άξονας και όχι ο άλλος και για ποιόν λόγο, ενώ τα ευρήματα έδειχναν πως αυτή η επιλογή δεν ήταν σωστή, γιατί δεν διορθώθηκε άμεσα; Και βέβαια αν θα συνεχίσουν οι ίδιοι άνθρωποι να βρίσκονται στο τιμόνι του πολιτικού σχεδιασμού, διότι την ίδια ώρα που έφτιαχναν τους όρους της αποτυχίας μας, το πολιτικό κέντρο φάντασμα, κρύβονταν στην ανωνυμία και την απραξία τους για να μην αναλάβουν στο τέλος και την ευθύνη του αποτελέσματος.
2. Στις συναντήσεις και συζητήσεις για την κεντροαριστερά, όσοι/ες μετέχουν εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους. Δεν μπορούν να μιλάνε στο όνομα της Νέας Αριστεράς ή των μελών της. Οι όποιες συγκλήσεις ή αντεγκλήσεις γίνονται μόνο πάνω σε προγραμματική βάση και τα προγράμματα βγαίνουν μέσα από συνέδρια για να τα γνωρίζουμε όλοι. Χωρίς συνέδριο ούτε κόκκινες γραμμές μπορούμε να βάζουμε ούτε πρωτοβουλίες μπορούμε να παίρνουμε και όσοι τα λένε αυτά απλά μας παραμυθιάζουν. Οποιαδήποτε άλλη οδός πέρα από το συνέδριο ανήκει στη σφαίρα προσωπικών εκτιμήσεων ή της προσωπικής ατζέντας, τακτικές που δεν συνάδουν με την Αριστερά των μελών.
3. Στο δρόμο προς το συνέδριο μας επείγει να συγκλhθούν οι συνελεύσεις των νομαρχιακών επιτροπών να εκλέξουν τους εκπροσώπους τους στο πολιτικό και οργανωτικό κέντρο. Ο άνωθεν διορισμός από κάποιους, κάπου, κάποτε είναι η συνταγή της ήττας που εντυπώθηκε στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και συνιστά πρακτικές που συνειδητά απέρριψαν μέλη της Νέας Αριστεράς, με την αποχώρησή τους από τον κατ’ ευφημισμό πλέον μόνο ΣΥΡΙΖΑ.
4. Ζητούμε να γίνει γνωστό σ’ όλα τα μέλη της Νέας Αριστεράς, ποια στελέχη της απέκτησαν επαγγελματική σχέση, με ποια ιδιότητα και ποια κριτήρια. Και με ποιόν τρόπο τώρα που αποκτήθηκε και κρατική επιδότηση θα δημιουργηθούν νέες επαγγελματικές σχέσεις με μέλη και στελέχη και πώς θα γίνει η επιλογή αυτή και βεβαίως από ποιους θα γίνει. Έχουμε κάθε δικαίωμα ως μέλη, που αγωνίζονται για την Αριστερά, να γνωρίζουμε πώς φτιάχνεται μια νέα γραφειοκρατία που μας αφορά άμεσα και έχουμε κάθε δικαίωμα να παρέμβουμε στην δημιουργία της.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι, μετρηθήκαμε στις ευρωεκλογές. Είμαστε πολύ λίγοι για να μη γνωρίζουμε και να μην συναποφασίζουμε για το κοινό μας σπίτι τη Νέα Αριστερά που με ελπίδα και μεράκι αφιερώνουμε κάθε μέρα ένα κομμάτι της ζωής μας και της ψυχής μας. Την επόμενη φορά που θα μετρηθούμε, ας είμαστε περισσότεροι. Για μια Νέα Αριστερά που έχει ανάγκη ο τόπος και οι άνθρωποι του μόχθου.
26.06.2024