Την Κυριακή 23 και τη Δευτέρα 24 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία ο δεύτερος κύκλος των δημοτικών εκλογών σε 105 δήμους, που χάρισε τις μεγάλες πόλεις στην Κεντροαριστερά (Φλωρεντία, Μπάρι, Περούτζια, Καμπομπάσο και Ποτέντσα, με το Κάλιαρι από τον πρώτο γύρο), με τη γραμματέα του Δημοκρατικού Κόμματος Έλι Σλάιν να δηλώνει ότι αυτό είναι ένα μήνυμα προς τη Μελόνι: «Οι πόλεις απορρίπτουν την κυβέρνηση».
Στις 29 πρωτεύουσες περιφερειών και νομών, η Δεξιά έχει κερδίσει το Λέτσε, το Ροβίγκο και την Καλτανισέτα, περνώντας από τους 12 δημάρχους στους 10, ενώ η Κεντροαριστερά περνά από τους 13 δημάρχους στους 17. Εμβληματική η νίκη της Βιτόρια Φερντινάντι, γνωστής για τους αγώνες της στην κοινωνία των πολιτών, στην Περούτζια, με 53%, αλλά και του υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος στο Μπάρι, Βίτο Λέτσέζε με ποσοστό 70,3%. Αρνητική, για άλλη μια φορά, η χαμηλή προσέλευση ψηφοφόρων στο 47,7%.
Μεγάλος ο εκνευρισμός της πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι, που δηλώνει ότι «η αντιπολίτευση χρησιμοποίησε τόνους εμφυλίου πολέμου». Η αντίδρασή της αυτή προστίθεται στην απογοήτευσή της από την απομόνωσή της και τη μη ανάθεση κάποιου υψηλού αξιώματος σε στελέχη της στην ΕΕ. Παρά ταύτα, η Φον Ντερ Λάιεν, σε επιστολή της προς τους 27, αποδέχεται πλήρως την πολιτική της Μελόνι στο ζήτημα της μετανάστευσης, εξαίροντας τις συμφωνίες με τρίτες χώρες, όπως η Λιβύη και η Τυνησία, αλλά και η Αλβανία, προκειμένου να εμποδίσουν την αναχώρηση των μεταναστών προς την Ευρώπη.
Στους πονοκεφάλους της Μελόνι προστίθεται και το ρεπορτάζ δύο δημοσιογράφων του ιστότοπου Fanpage, με κρυφή κάμερα, στα άδυτα της νεολαίας των Αδελφών της Ιταλίας, όπου αποδεικνύεται η φασιστική, ρατσιστική και αντισημιτική όψη της οργάνωσης, με υψωμένα χέρια σε φασιστικό χαιρετισμό, με κραυγές «Sieg Heil» και «Ντούτσε, Ντούτσε» κλπ.
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η κυβέρνηση προωθεί τρεις μεταρρυθμίσεις που αλλοιώνουν τη μορφή της ιταλικής δημοκρατίας, τη μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης, τη λεγόμενη διαφοροποιημένη αυτονομία και την άμεση εκλογή του/της πρωθυπουργού.
Η μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης θα βρει απέναντί της τους δικαστές, οι οποίοι προετοιμάζουν διαμαρτυρίες και απεργίες. Σύμφωνα με κείμενο του Εθνικού Συλλόγου Δικαστών, η μεταρρύθμιση έχει ως στόχο την «αποδυνάμωση του δικαστικού σώματος», υλοποιώντας δύο Ανώτατα Δικαστικά Συμβούλια, με μια «ύπουλη ανάθεση της διεύθυνσης των δύο οργάνων στο πολιτικά διορισμένο κομμάτι, και μέσα από την ανάθεση της πειθαρχικής αρμοδιότητας σε ένα Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο εμφανίζεται ως ένα ειδικό δικαστήριο που προβλέπεται μόνο για τους τακτικούς δικαστές». Η μεταρρύθμιση, κατά τους δικαστές, «ορίζει την απομόνωση του δημόσιου κατηγόρου, θέτοντας τις προϋποθέσεις για τον απτό κίνδυνο υποταγής του στην εκτελεστική εξουσία».
Η δεύτερη μεταρρύθμιση αφορά τον νόμο για τη διαφοροποιημένη αυτονομία, που θεσπίζει κανόνες και διαδικασίες για διαφοροποιήσεις στη διαχείριση μιας περιφέρειας σε σχέση με μια άλλη. Πρόκειται για έναν νόμο που η αντιπολίτευση θεωρεί ότι χωρίζει την Ιταλία.
Κατά τη συζήτηση του νόμου αυτού, ο βουλευτής των 5 Αστέρων, Λεονάρντο Ντόνο, δέχτηκε επίθεση με γρονθοκοπήματα και σπρωξιές από βουλευτές της Δεξιάς, επειδή προχώρησε στο κέντρο της αίθουσας κρατώντας μια ιταλική σημαία.
Η τρίτη μεταρρύθμιση, για την άμεση εκλογή του/της πρωθυπουργού είναι μια νομική παρέκκλιση, κατά την οποία πρωθυπουργός θα είναι εκλεγμένος/η από τον λαό, ενώ ο πρόεδρος της Δημοκρατίας από το κοινοβούλιο. Ο αρχηγός του κράτους θα απολέσει κύρος, ενώ θα απολέσει και την εξουσία του διορισμού του προέδρου του υπουργικού συμβουλίου και της διάλυσης του κοινοβουλίου. Αυτές οι εξουσίες θα παραμείνουν στα χαρτιά, αλλά όχι στην ουσία.
Ανάμεσα στα πολλά περίεργα αυτού του νόμου, είναι και η μη πρόβλεψη αριθμού θητειών, η μη πρόβλεψη δεύτερου γύρου, ενώ θα προβλέπεται στο Σύνταγμα ένα μπόνους για την πλειοψηφία του 55%, με ένα εκλογικό σύστημα ορισμένο με κοινή πράξη νομοθετικού περιεχομένου, το οποίο, χωρίς δεύτερο γύρο θα μπορούσε να αποδοθεί στα ψηφοδέλτια που συνδέονται με τον/την πρωθυπουργό, έστω και αν συγκεντρώνουν το 30%.
Εκτός από την υπεροχή της αντιπολίτευσης στις δημοτικές εκλογές, άλλη μια ευχάριστη νότα είναι η απελευθέρωση της φυλακισμένης ακτιβίστριας στην Ουγγαρία Ιλάρια Σάλις, έπειτα από την εκλογή της με μεγάλη πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο. Προβλέπεται, βέβαια, η αίτηση ανάκλησης της ασυλίας της από το ουγγρικό δικαστήριο.
Όμως, πολλά φρικτά γεγονότα εξακολουθούν να συμβαίνουν στην Ιταλία. Ένα νέο ναυάγιο στις 17 Ιουνίου, στις ακτές της Καλαβρίας, προκάλεσε τον πνιγμό αγνώστου αριθμού ανθρώπων, μέσα στη σιωπή των θεσμών, που θέλουν να αποφύγουν τον σάλο που δημιούργησε το πολύνεκρο ναυάγιο του Κούτρο. Στα κρυφά περισυλλέχθηκαν από το λιμενικό 36 πτώματα, κυρίως νύχτα.
Ένα άλλο αποτρόπαιο γεγονός που συγκλόνισε την Ιταλία και τον κόσμο ολόκληρο, ήταν, ανάμεσα στα πολλά εργατικά ατυχήματα των τελευταίων ετών, η απάνθρωπη συμπεριφορά των εργοδοτών αγροτικής επιχείρησης στη Λατίνα, απέναντι στον ινδό μετανάστη χωρίς χαρτιά, τον Σατνάμ Σιχ, που έχασε τη ζωή του έπειτα από τον ακρωτηριασμό του χεριού του. Ο εργοδότης πήρε το κινητό από αυτόν και από τη σύντροφό του, για να μη μπορούν να ειδοποιήσουν ασθενοφόρο, και, ενώ η γυναίκα καλούσε σε βοήθεια, τους φόρτωσαν σε ένα φορτηγάκι και τους άφησαν μπροστά από το σπίτι τους, με το χέρι του ανθρώπου μέσα σε ένα καφάσι για τα φρούτα. Όταν πια έφθασε στο νοσοκομείο, ήταν αδύνατο να σωθεί, μετά από μιάμιση ώρα αιμορραγία. Μεγάλες διαδηλώσεις σε όλη την Ιταλία ζητούν την απαγόρευση του caporalato, της Αγρο-Μαφίας, της νέας δουλείας.
Η ιταλική Αριστερά, επομένως, έχει πολλή δουλειά μπροστά της.