Του Αλεσάντρο Τζιλιόλι*Ποδοπατημένη και χλευασμένη, αλλά κυρίως κακομοίρικη και διαιρεμένη, η αποκαλούμενη ιταλική «ριζοσπαστική αριστερά» βρίσκεται στην αυγή του 2016 στην παράδοξη θέση να έχει καθοριστική σημασία για τις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές πολλών πόλεων.
Όχι τόσο οι ηγέτες της (ο Θεός να τους κάνει ηγέτες!...), των οποίων το, ήδη λιγοστό, κύρος μειώθηκε ακόμη περισσότερο με το θλιβερό θέαμα της «ιδρυτικής συνάντησης» του νέου κόμματος (που ήταν μια δέηση), όσο οι ψηφοφόροι της, που υπάρχουν παρά την άθλια εκπροσώπησή τους - όσον αφορά τις αξίες, τα ιδανικά, τα συμφέροντα – και όλοι μαζί έχουν μια αξία που κυμαίνεται μεταξύ του 5 και του 10% το λιγότερο. Και δεν μιλάω για τους δυνητικούς ψηφοφόρους της αριστεράς, που κατακερματίζονται μεταξύ αποχής, Κινήματος 5 Αστέρων και αυτών που ψηφίζουν το Δημοκρατικό Κόμμα λόγω κεκτημένης ταχύτητας (είναι πολύ περισσότεροι). Μιλάω ακριβώς γι’ αυτούς που επιμένουν πεισματικά να ψηφίζουν και μάλιστα να ψηφίζουν κάτι που δηλώνεται ως αριστερά και στα αριστερά του Ρέντσι. Εννοείται ότι μιλάω γι’ αυτούς που στον τελευταίο γύρο επέλεξαν τον Λούκα Παστορίνο στη Λιγουρία και τον Τομάζο Φατόρι στην Τοσκάνη, με 9,4% και 6,2% αντίστοιχα.
Να, λοιπόν, που ανακάλυψαν ξανά αυτή την ομάδα ξεροκέφαλων που ο Ρέντσι κοροϊδεύει εδώ και ένα χρόνο: εδώ και εβδομάδες το ΔΚ στέλνει τον καλό του μπάτσο, Ματέο Ορφίνι, να προσπαθήσει να τους ξαναφέρει στο μαντρί.
Τελευταίο επεισόδιο, η συνέντευξη του προέδρου του ΔΚ στο σημερινό «Manifesto». Στην οποία μας εξηγεί ότι «στις αυτοδιοικητικές εκλογές μπορούν να υπάρξουν πλειοψηφίες με δυνάμεις που σε εθνικό επίπεδο έχουν διαφορετικές θέσεις», «οι προϋποθέσεις για να κρατηθεί ζωντανή η κεντροαριστερά υπάρχουν», «ελπίζω η αριστερά να μείνει όσο το δυνατό πιο ενωμένη» κλπ κλπ.
Ο λόγος που το ΔΚ σπαταλάει το χρόνο του μ’ αυτούς που βρίσκονται στα αριστερά του είναι απλός και ονομάζεται Κίνημα 5 Αστέρων.
Η πιο εντυπωσιακή περίπτωση είναι το Τορίνο: όπου η υποψηφιότητα του Τζόρτζιο Αϊράουντο θα μπορούσε να είναι αρκετή για να εμποδίσει τον Πιέρο Φασίνο να νικήσει στον πρώτο γύρο. Και αν ο πρώην γραμματέας του κόμματος «Δημοκρατών της Αριστεράς» υποχρεωθεί να περάσει σε δεύτερο γύρο, η πιθανότητα να τον ξεπεράσει η Κιάρα Απεντίνο είναι κάθε άλλο παρά μακρινή.
Κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να συμβεί και στη Ρώμη, όπου η δημοτικότητα της μακαρίτισσας κεντροαριστεράς, έπειτα από την αποπομπή του Μαρίνο, είναι στα χαμηλότερα ποσοστά στην ιστορία της και το Κίνημα 5 Αστέρων θα είχε καλές πιθανότητες να φθάσει στο δεύτερο γύρο, ακόμη και παρουσιάζοντας ως υποψήφιο το γάτο του Καζαλέτζιο (ΣτΜ ιδρυτής του Κινήματος 5 Αστέρων μαζί με τον Γκρίλο).
Ο ανενδοίαστος παίχτης ΡέντσιΣε αυτές τις περιπτώσεις ξέρουμε τι κάνει ο Ρέντσι κάθε φορά: κλείνει το μάτι σ’ αυτόν που του είναι πιο χρήσιμος. Εξάλλου, είναι ο άνθρωπος που έκανε τη συμφωνία του Ναζωραίου (ΣτΜ με τον Μπερλουσκόνι) για να αλλάξει το Σύνταγμα και λίγες εβδομάδες αργότερα έβγαλε τη Forza Italia εκτός παιχνιδιού για την προεδρία της Δημοκρατίας, δημιουργώντας έτσι αυταπάτες σε όλη την εσωτερική του μειοψηφία. Αντίθετα, όπως είναι φυσικό, δεν υπήρχε κανένας λόγος για αυταπάτες, έπρεπε απλά και μόνο να ληφθεί υπόψη ότι ο πρωθυπουργός είναι ένας ανενδοίαστος παίχτης σε πολλά επίπεδα, ανάλογα με ό, τι τον συμφέρει κάθε φορά.
Αυτό που τον συμφέρει τώρα είναι να επαναφέρει αυτό το 5-10% στην κοίτη της κεντροαριστεράς – παρόλο που αυτό θάφτηκε από το κόμμα του έθνους (ΣτΜ ο Ρέντσι στο παρελθόν μίλησε για ένα νέο κεντρώο και χριστιανοδημοκρατικό σχηματισμό που ονόμασε Κόμμα του Έθνους), από την Jobs Act (ΣτΜ την εργασιακή μεταρρύθμιση) και από όλα τα υπόλοιπα.
Παρόλο που αυτή η οπορτουνιστική δυναμική είναι ολοφάνερη και σ’ ένα παιδί πέντε χρόνων, υπάρχει ένα κομμάτι της αποκαλούμενης ριζοσπαστικής αριστεράς που την πιστεύει ή υποκρίνεται ότι την πιστεύει. Στην πρώτη περίπτωση, λόγω ενός μείγματος αφέλειας και νοσταλγίας του 2011, στη δεύτερη, ελπίζοντας πιθανά σε κάποιο αντάλλαγμα - αντιδημαρχίες, κάποια θέση στις τοπικές επιχειρήσεις υγιεινής, τοπικά συμβούλια και άλλα ψίχουλα.
Προς Θεού, ο καθένας στην αριστερά ας κάνει ό,τι νομίζει. Καταλαβαίνω, επίσης, ότι σε κάποιες τοπικές πραγματικότητες (όπως στο Μιλάνο), μπορεί να υπερισχύσει στην ψυχική διάθεση το ωστικό κύμα των παλιών καλών καιρών (του 2011, για την ακρίβεια) και η ελπίδα ότι δεν θα υπάρξει παλινδρομικός κυματισμός στα δεξιά.
Όμως, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να έχουμε πλήρη επίγνωση όταν αποφασίζουμε, αφού περάσουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, οι σειρήνες του Δημοκρατικού Κόμματος θα πάψουν ως δια μαγείας να τραγουδάνε.
Αυτό θα γίνει και για έναν άλλο λόγο, επειδή μετά από λίγο θα υπάρξει το δημοψήφισμα για το Σύνταγμα, για το οποίο ο Ρέντσι έχει στόχο να μαζέψει όση περισσότερη συναίνεση γίνεται από το κέντρο και τη δεξιά.
Κι εμείς οι αριστεροί θα πεταχτούμε πάλι όλοι στο καζάνι της δαντικής κόλασης των μέσων ενημέρωσης ως γρουσούζηδες, ως τροχοπεδητές και ως διανοουμενίσκοι.
*Από το blog του Αλεσάντρο Τζιλιόλι (Piovono rane) στο περιοδικό Espresso
Απόδοση: Τόνια Τσίτσοβιτς