Στο διήμερο του προσωρινού πανελλαδικού οργάνου της Νέας Αριστεράς, που έγινε το περασμένο σαββατοκύριακο, αποδείχτηκε περίτρανα κάτι που γνωρίζαμε εδώ και καιρό. Μπορεί το καλό, σχηματικά και πολιτικά, κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ να εγκατέλειψε εγκαίρως την κατρακύλα του κασσελακικού κόμματος, παραμένει όμως έρμαιο ενός παραλυτικού διλλήματος: Κεντροαριστερά και κυβερνητισμός ή Αριστερά και κινήματα. Πάνω σ’ αυτό το δίπολο θα παιχτεί το παρόν και το μέλλον του υπό ίδρυση κόμματος. Πολύ διαφωτιστική, γι’ αυτή την διελκυστίνδα, ήταν η διαχείριση της παρέμβασης του Πάνου Λάμπρου στην εν λόγω συνεδρίαση.
Στο κλείσιμο του διημέρου, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης εκφώνησε το διαμορφωμένο κείμενο (μετά από κάποιες δεκτές τροποποιήσεις) από το οποίο θα προέκυπτε η τελική απόφαση. Εκεί υπήρχαν και δύο μικρές παράγραφοι που κατέθεσε ο Πάνος Λάμπρου και είχαν γίνει αποδεκτές από την επιτροπή. Οι δύο αυτές προσθήκες επεξηγούσαν στην ουσία κάποιες γενικόλογες διατυπώσεις της αρχικής εισήγησης όσο αφορά την πολιτική κατεύθυνση. Θα έμπαιναν κάτω από το παρακάτω κομμάτι της εισήγησης: «Η Νέα Αριστερά έχει στρατηγική συμμαχιών, με όρους και προϋποθέσεις, και αυτό την διαφοροποιεί από κόμματα της Αριστεράς που υψώνουν αυτάρεσκα τείχη ικανοποιώντας την αυτοαναφορικότητά τους, αλλά και από όσους απεργάζονται μία διάχυση σε ευρύτερες κεντροαριστερές συμμαχίες. Σε αυτή την συζήτηση μπαίνουμε από το έδαφος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, μιας ανοιχτόμυαλης Αριστεράς που πιστεύει σε συμμαχίες με κοινωνικές δυνάμεις, με δυνάμεις της διάσπαρτης και κριτικής Αριστεράς, της Πολιτικής Οικολογίας και της αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας. Σε αυτή τη συζήτηση προσερχόμαστε με όρους οργανωτικής και πολιτικής αυτονομίας αλλά και διακριτής πολιτικής παρουσίας. Σενάρια ρευστοποίησης και διάχυσης δεν μας αφορούν».
Η πρώτη παράγραφος του Πάνου Λάμπρου ξεκινούσε με το "ενάντια στον σεχταρισμό" και εξηγούσε με ποιους τρόπους θα γίνει το άνοιγμα στην Αριστερά και τα κινήματα, με έμφαση στον χώρο διαλόγου και κοινής δράσης, και η δεύτερη παράγραφος ξεκινούσε με το "ενάντια στη ρευστοποίηση" και εξηγούσε με ποιους τρόπους θα μπορούσε να συμμετέχει η Νέα Αριστερά στη δημιουργία πολιτικών-κοινωνικών μετώπων. Οι προσθήκες αυτές αποτέλεσαν casus belli για τον Νίκο Μπίστη, τον Σωτήρη Βαλντέν και αρκετούς ακόμη που διαμορφώνουν πλέον μια κεντροαριστερή εκσυγχρονιστική πτέρυγα. Παλιές καραβάνες -όπως ο Νίκος Μπίστης που έφυγε από το ΚΚΕ, ήρθε στο ΚΚΕ Εσωτερικού-Α/Α και τον είχαμε μάλιστα καθοδήγηση στην Θεσσαλονίκη και κατέληξε στο δεξιό, εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη– ήταν αρκούντως έξυπνοι ώστε να αποφύγουν την κασσελακική ανυποληψία και να βρουν πεδίο απόθεσης της σημιτικής σκευής τους στη Νέα Αριστερά.
Στην αρχαία τραγωδία είναι συνήθης η παρέμβαση του από μηχανής θεού. Κατ’ αυτό τον τρόπο παρενέβη ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος επεσήμανε ότι η διαδικασία δεν ήταν σωστή, ότι οι τροπολογίες έπρεπε να έχουν συζητηθεί πιο πριν και γι’ αυτό τον λόγο συμφωνεί να παραμείνει το αρχικό κείμενο και να απορριφθούν οι τροπολογίες. Αν δεχτούμε ότι ισχύουν οι παλιές ιεραρχίες της «Ομπρέλας», ο σώφρων επικεφαλής αδειάζει μεγαλοπρεπώς τον ατίθασο σύντροφό του. Αναδεικνύεται, όμως, και πάλι ο αναιμικός και συμβατικός ρόλος της «Ομπρέλας», όπως τον γνωρίσαμε και στην περίοδο Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ, που θυμίζει τον τίτλο της ταινίας «Το ποντίκι που βρυχάται» με τον Πήτερ Σέλερς. Τις όποιες παρεμβάσεις σε αριστερή κατεύθυνση, έρχεται και τις «μαζεύει» ο προϊστάμενος στην προοπτική ενός καλύτερου μελλοντικού πλασαρίσματος, άσχετα αν αυτό έχει ως αποτέλεσμα την διαιώνιση της ασάφειας και του θολού πολιτικού στίγματος.
Και ένα ακόμη ζήτημα άξιο προβληματισμού. Η Χάρις Τριανταφυλλίδου κατέθεσε μια πρόταση, υπογεγραμμένη από επτά άτομα, ανανέωσης των μελών που θα συμμετέχουν στις προσυνεδριακές επιτροπές. Σ’ αυτήν αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Στις επιτροπές που θα εκπονήσουν τις προτάσεις για τις πολιτικές θέσεις, τις προγραμματικές και τις καταστατικές αρχές της Νέας Αριστεράς, θα συμμετέχουν πλειοψηφικά σύντροφοι/σες που δεν είχαν αντίστοιχες χρεώσεις στο πλαίσιο των συνεδριακών διαδικασιών του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα συμβάλλει στην εκπεφρασμένη πρόθεση για πολιτική ανανέωση και εμπλοκή όλο και περισσότερων συντρόφων». Η πρόταση απορρίφθηκε, από την επιτροπή απόφασης, μετά πολλών επαίνων! Τελικά, φαίνεται ότι το προσωρινό, και διορισμένο ως προς την σύνθεσή του, συντονιστικό όργανο καθορίζει μόνιμα και χωρίς παρεκκλίσεις τις συντεταγμένες του επερχόμενου συνεδρίου. Άλλωστε, ουδέν μονιμότερο του προσωρινού…
Πάνος Δημητρούδης