Σειρήνες ηχούν προειδοποιώντας: «Η καταστροφή φτάνει, από εδώ και πέρα για ό,τι σας συμβεί, είστε υπεύθυνοι εσείς». Φωτιές, άνεμοι καταιγίδες. Και το πλήθος περιμένει. Λαμβάνει τα μέτρα του. Κάνει νωρίς τα ψώνια του πριν φτάσει η καταστροφή, μαζεύει τα απλωμένα ρούχα να μην τα μουλιάσει ο κατακλυσμός, αγοράζει χαρτί υγείας για κάθε ενδεχόμενο. Η καταστροφή πλησιάζει. Νέα μηνύματα μας προειδοποιούν εκ νέου σωρεύοντας τον όλο και μεγαλύτερο τακτοποιημένο πανικό μας. Οι οικογένειες αλλάζουν το πρόγραμμά τους, θα μείνουμε σπίτι να προστατευτούμε, ακόμα και αν τίποτα δεν συμβεί, εμείς θα είμαστε ασφαλείς. Και ύστερα έρχεται η ώρα της καταστροφής… μια βρύση που στάζει αναιμικά, ένα σπίρτο που μόλις που κατάφερε να αναλώσει τον εαυτό του, μια πορδή στον άνεμο. Και μεις τελικά ευχαριστημένοι γιατί αποφύγαμε την καταστροφή, την καταστροφή αυτή που ποτέ δεν έφτασε, γιατί ποτέ δεν υπήρξε.
Είναι η κανονικότητα ως απειλή. Ολόκληρη η προηγούμενη Πέμπτη αφιερώθηκε στην αναμονή ενός κατακλυσμού. Τελικά δεν ήταν κάτι περισσότερο από ένα μπουρίνι. Το 112 ηχούσε, δουλειές και συναντήσεις ακυρώνονταν, ο κόσμος προσπαθούσε να συντονιστεί με το επικείμενο. Προφανώς τίποτα δεν έγινε. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Μαζί και τα διάφορα ειδησεογραφικά σάιτ (μαζί και όλες οι μεγάλες εφημερίδες) μας ενημέρωναν μέσα από clickbait αναρτήσεις για το βέβαιο κακό.
Δεν είναι, όμως, ενημέρωση. Στην πραγματικότητα είναι η απόσυρση του κράτους, ειπωμένη ως προειδοποίηση. Μια αποδοχή της συνολικής διάλυσης του κράτους και της κοινωνίας που έρχεται να περιγράψει την κατοχύρωση της έλλειψης μέριμνας ακριβώς ως μέριμνα. Το 112 δεν είναι ένα κράτος που μας ενημερώνει για τις επικείμενες καταστροφές, είναι μια προειδοποίηση για την απουσία κράτους σε περίπτωση καταστροφής. Το μήνυμα, ανεξάρτητα από τις παραλλαγές αποκάλυψης είναι πάντοτε το ίδιο: «Προσοχή. Δεν υπάρχει κράτος. Σε περίπτωση που κάτι συμβεί τρέξτε να κρυφτείτε». Αυτό είναι το μήνυμα και είναι το ίδιο μήνυμα κάθε φορά από την αρχή.
Έτσι μια σειρά από κυβερνητικά λάθη του παρελθόντος, από γκάφες μέχρι ξεκάθαρα εγκλήματα, αποκλείονται ως δυνάμει γεγονότα. Όχι πως δεν θα συμβούν. Αλλά άμα συμβούν, κανένας δεν θα έχει ευθύνη πέρα από τα θύματα. «Δυστυχώς είχαν προειδοποιηθεί. Δεν έπραξαν αυτό που έπρεπε. Το αποτέλεσμα είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη».
Μέσω του 112 η κυβέρνηση οικοδομεί μια συμβολική και εικονική παρουσία. Μια ρυθμιστική πρόθεση σε σχέση με όσα συμβαίνουν, που εμπεριέχει την ενημέρωση, την εκτίμηση και την επιβολή ταυτόχρονα. Μεταφράζοντας διαρκώς το ένα στοιχείο στο άλλο. Η πληροφορία δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, το έκτακτο του συναγερμού κάνει την πληροφορία να φαίνεται αντικειμενική. Έτσι, αφού η καταστροφή ποτέ δεν υλοποιείται, το υποκείμενο που δέχεται την προειδοποίηση μένει όλο και πιο εκκρεμές.
Η οικοδόμηση ενός κινδύνου είναι η ταυτόχρονη οικοδόμηση ενός προστάτη. Ακόμα και αν ο προστάτης αυτός δεν είναι σε θέση να προστατεύσει. Ζούμε διαρκώς υπό τη συνθήκη φόβου του 112. Από την πανδημία και μετά βιώνουμε όχι μονάχα μια συλλογική επόπτευση, αλλά και τη διαρκή υπενθύμιση της επόπτευσης αυτής. Το κράτος δεν μεριμνά, δεν προσφέρει, δεν περιθάλπει. Απλώς προειδοποιεί και διατάζει. Και όσο πιο πολύ διατάζει, τόσο περισσότερο κανονικοποιεί και κατοχυρώνει τις διαταγές του. Και μαζί και τη θέση του ώστε να τις δίνει και να τις επιβάλλει. Και οι προσταγές απομακρύνονται από το 112. Γίνονται γενικές προσταγές ενός κράτους που επιβάλει. Ξυλοδαρμοί υπαλλήλων από πρώην υπουργούς, κατοχύρωση της εξαήμερης εργασίας, καταστροφή της δημόσιας υγείας και τόσα ακόμη.
Ναι, το 112 συνεχώς προειδοποιεί. Όχι όμως για τα επικαιρικά. Αλλά για την καταστροφή αυτή που είναι η πραγματικότητά μας και μαζί για τους πραγματικούς υπευθύνους της καταστροφής αυτής, που μας προειδοποιούν από τα λαχανιασμένα κινητά μας.