Τις τελευταίες μέρες διεξήχθη το συνέδριο της ΟΛΜΕ, σε μια περίοδο όπου η κυβέρνηση επιχειρεί μια ολομέτωπη επίθεση απέναντι στο δημόσιο σχολείο. Πέρα από τις όποιες αλλαγές στους συσχετισμούς μεταξύ των παρατάξεων, το ζητούμενο ήταν να προκύψει από τις διαδικασίες μια επεξεργασμένη αγωνιστική κατεύθυνση σε σχέση με τα πολλά ανοιχτά μέτωπα στον χώρο της εκπαίδευσης. Ο απλός εκπαιδευτικός χρειάζεται, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τη στήριξη του σωματείου για να αντιμετωπίσει τις καθημερινές πιέσεις που δέχεται στα σχολεία.
Όσον αφορά τις αριστερές παρατάξεις, αυτές οφείλουν να βρουν κοινές συνισταμένες που θα ευνοούν την κοινή τους στάση σε κομβικά ζητήματα, να απεκδυθούν ηγεμονικούς ρόλους και να κατευθυνθούν, με ενωτικές πλειοψηφίες, στην ανάκτηση των συνδικαλιστικών αντανακλαστικών τους και στην υλοποίηση ρεαλιστικών αγωνιστικών αποφάσεων. Είναι κρίμα, σε έναν εργασιακό χώρο όπου υπάρχει, αθροιστικά, υπεροπλία των αριστερών δυνάμεων, να μην υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ τους. Η εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα οι αριστερές παρατάξεις στους εκπαιδευτικούς δεν είναι και πολύ ενθαρρυντική:
● Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις (εξωκοινοβουλευτική Αριστερά), διατηρούν μια έντονη και συνεπή αγωνιστική παρουσία, παρά την κακοδαιμονία των μικρών αριστερών χώρων που τις συνιστούν και βρίσκουν έδαφος πολιτικής επιβεβαίωσης στον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό. Το χαρακτηριστικό του ανεδαφικού επαναστατικού βερμπαλισμού αποτελεί μια παγιωμένη, απωθητική πραγματικότητα που καμιά συνιστώσα των Παρεμβάσεων δεν φαίνεται να επιθυμεί να ξεπεράσει.
● Στις παρατάξεις των Συνεργαζόμενων Κινήσεων (ΣΥΝΕΚ) συνυπάρχουν δυνάμεις που εντάσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Νέα Αριστερά. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός στην περίοδο διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και η εμμονική προσήλωση στο νόμο Γαβρόγλου για την εκπαίδευση, έχουν υποθηκεύσει τα αριστερά και κινηματικά αντανακλαστικά αυτής της παράταξης. Οι ΣΥΝΕΚ, ως δεύτερη δύναμη σε ποσοστό στο προηγούμενο 20ο συνέδριο της ΟΛΜΕ, επέλεξαν να περάσουν μαζί με την ΔΑΚΕ της Νέας Δημοκρατίας και την ΠΕΚ του ΠΑΣΟΚ όλες τις αποφάσεις του συνεδρίου, έχοντας απέναντι τις άλλες παρατάξεις της Αριστεράς. Στην παρούσα συγκυρία, φαίνεται ότι η συνύπαρξη των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς αποτελεί μια ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί.
● Η παράταξη ΑΣΕ (ΠΑΜΕ) με ενισχυμένες τις δυνάμεις της, δεύτερη δύναμη πλέον στην ΟΛΜΕ, επιχειρεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, με την αυτόκεντρη όμως τακτική της πιθανά να ενταθεί περισσότερο λόγω της ενίσχυσής της. Η γνωστή, πάγια τακτική – ή ψηφίζετε τις θέσεις του ΠΑΜΕ ή δεν βγαίνει καμιά απόφαση – δεν οδηγεί πουθενά εκτός από αδιέξοδες κομματικές επιβεβαιώσεις. Κρίσιμη θα είναι η κοινή στάση που θα κληθεί να έχει, μαζί με τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις και τις ΣΥΝΕΚ, στα σημαντικά ανοιχτά ζητήματα του κλάδου. Θα τολμήσει, ως πρώτο βήμα, να προτείνει αριστερό προεδρείο στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, αφήνοντας πίσω την πάγια τακτική της για αναλογικό προεδρείο που δίνει τον πρόεδρο στην ΔΑΚΕ;
Στο κομβικό θέμα της αξιολόγησης, όπου το υπουργείο θα εντείνει τις πιέσεις μέσα στην επόμενη σχολική χρονιά, το εκπαιδευτικό κίνημα οφείλει να έχει έγκαιρη, συνεπή κι αποτελεσματική στάση. Οι επιτελείς του υπουργείου κι διοικητική πυραμίδα χρησιμοποιούν ήδη κάθε εκβιαστικό και εκφοβιστικό μέσο για να περάσουν διά πυρός και σιδήρου τον επιθεωρητισμό και την κατηγοριοποίηση των σχολείων. Η παράταξη της ΔΑΚΕ αποτελεί το μακρύ χέρι της κυβέρνησης κι επιχειρεί με παρελκυστικές μεθόδους να εμβολίσει τις αντιστάσεις των εκπαιδευτικών. Στο πρόσφατο 21ο συνέδριο της ΟΛΜΕ όταν είδε ότι θα χάσει μια κρίσιμη ψηφοφορία για την αξιολόγηση - δεν προβλέφτηκαν αρκετές απουσίες λόγω προχωρημένης ώρας ούτε η αλλαγή στάσης συνδικαλιστών των ΣΥΝΕΚ που πρόσκεινται στη Νέα Αριστερά - αποχώρησε από την ψηφοφορία, ακυρώνοντας την δυνατότητα να προκύψει οποιαδήποτε απόφαση λόγω έλλειψης απαρτίας. Την διαλυτική αποχώρηση της ΔΑΚΕ ακολούθησε και η πλειοψηφία των συνέδρων των ΣΥΝΕΚ οι οποίοι παραμένουν αγκυλωμένοι στην μη στήριξη της κήρυξης απεργίας-αποχής από τις τοπικές ΕΛΜΕ, χρησιμοποιώντας πανομοιότυπο φοβικό και εκβιαστικό αφήγημα με αυτό της ΔΑΚΕ και του υπουργείου.
Αποτελεί ζητούμενο ποιος θα είναι, από εδώ και πέρα, ο ρόλος των συνδικαλιστών των ΣΥΝΕΚ που πρόσκεινται στη Νέα Αριστερά, με το δεδομένο ότι καταλαμβάνουν μία από τις δύο θέσεις των ΣΥΝΕΚ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ. Με βάση τους υπάρχοντες συσχετισμούς, αν αυτή η ψήφος αθροίζεται μαζί με τις ψήφους των άλλων αριστερών παρατάξεων, θα είναι αρκετή για την δημιουργία αγωνιστικής πλειοψηφίας. Πόσο εύκολο, όμως, είναι για τους συνδικαλιστές της Νέας Αριστεράς να διαφοροποιηθούν, βάζοντας σε κίνδυνο την συνοχή της παράταξης των ΣΥΝΕΚ και το δικό τους συνδικαλιστικό μέλλον; Στα συνδικαλιστικά αδιέξοδα, μια κατεύθυνση μόνο υπάρχει: προς τα αριστερά!
Πάνος Δημητρούδης