Πάνε δέκα χρόνια που η Αννίτα δεν είναι πια μαζί μας. Δέκα χρόνια στα οποία συνέβησαν πολλά, πολλά στον κόσμο που θα την χωρούσαν, πολλά στη ζωή μου. Με κάποιο τρόπο έμαθα να ζω χωρίς αυτή, να υποχωρώ μπροστά σε αλλαγές που δεν την συμπεριλαμβάνουν, στη ζωή που προχωράει χωρίς την τρυφερή της παρουσία. Πολλές φορές, σαν τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις, νιώθω το βάρος της μνήμης, ένα βάρος προσωπικό που οφείλω να υπενθυμίζω στους γύρω μου, κυρίως σε αυτούς που την έζησαν και την αγάπησαν ή την γνώρισαν και σίγουρα την εκτίμησαν. Για μια γυναίκα η οποία ήταν πάρα πολλά πέραν της σημαντικής της ιδιότητας για εμένα να είναι μαμά μου. Μιας προσωπικότητας που είχε τόσα πολλά να πει και να κάνει, από τη καθημερινότητα μέχρι τα μεγάλα. Από την προσφορά της στην τοπική αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη στην οποία αφιερώθηκε μέσα από τη δουλειά της, στα προγράμματα ένταξης των μεταναστών και απεξάρτησης και επανένταξης τοξικοεξαρτημένων, τα οποία απαιτούσαν μια άλλη στρατηγική και πολιτική, στη δράση της σε πολλά κοινωνικά μέτωπα κατά της αδικίας όπως το γυναικείο κίνημα και οι έμφυλες διακρίσεις, τα δικαιώματα των φυλακισμένων. Σε ζητήματα που παραμένουν ανοιχτά και επίκαιρα όπως το παλαιστινιακό, η Αννίτα προσέφερε πολλά μέσα από έναν ζόρικο και επικίνδυνο ακτιβισμό, εκεί κάθε τόσο στο πεδίο, δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους, να κινδυνεύει μαζί τους τη ζωή της στον αγώνα τους για γη και ελευθερία που ήταν και δικός της. Και άλλα πολλά, που ίσως κι εγώ ξεχνάω πια, αλλά μου υπενθυμίζουν κάθε τόσο αναφορές και πρόσωπα, από τη Νέα Σμύρνη όπου υπήρξε γραμματέας του ΚΚΕ Εσωτερικού, από την Καλλιθέα, τη γειτονιά που υπήρξε το βασικό της πεδίο ενασχόλησης από το 1990 και μετά, την Κύπρο, το Άμστερνταμ και τη Γενεύη, από ανθρώπους σε τόπους και μέρη από όλο τον κόσμο που ταξίδεψε και έδρασε.
Η Αννίτα ήταν πολύ ξεχωριστή και σπάνια. Η βαθιά της καλοσύνη και ακεραιότητα συνδυαζόταν με μια ιδιαίτερη ευφυία στην προσέγγιση της με τους ανθρώπους πράγμα που της επέτρεπε να είναι δοτική και διεισδυτική χωρίς να το κάνει θέμα. Είχε έναν κομψό τσαμπουκά να τοποθετείται στον χώρο και μια φυσική ικανότητα να αγκαλιάζει όσους ήταν δίπλα της, από τις λέξεις και την άπλετη φροντίδα στα καθημερινά, αφιέρωνε τον χρόνο της στους ανθρώπους και έφτιαχνε γύρω της χώρο για αυτούς. Κυρίως τις γυναίκες. Τις γυναίκες για τις οποίες δούλεψε για να ζήσουν καλύτερα, τις πολλές γυναίκες δίπλα της στις οποίες φερόταν με ξεχωριστή προσέγγιση και ευαισθησία. Και αυτές την αγαπούσαν γιατί τις αγαπούσε κι αυτή.
Η τρυφερή, ευαίσθητη και όμορφη Αννίτα με την ξεχωριστή αισθητική και την άποψη για καλή ζωή από το σπίτι της, τη μαγειρική, τα ταξίδια, τα ξεχωριστά δώρα, δώρα προσωπικά για τον καθένα, ενδεικτικά της προσοχής που έδινε σε κάθε άνθρωπο και του χρόνου που επένδυε σε κάθε έναν. Και τις απολαύσεις που πίστευε ότι πρέπει να έχουν οι άνθρωποι για να είναι χαρούμενοι και χορτάτοι. Και η ίδια ήταν χορτάτη από ζωή όπως είναι αυτοί οι άνθρωποι που ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκαν την αγάπη, την αξιοπρέπεια και την προσφορά.
Πολλές φορές σκέφτομαι πώς θα ήταν αν ζούσε. Πού θα ήταν, τι θα έκανε, έλεγε για κείνο και το άλλο. Πώς θα ήταν η ζωή μου με αυτή. Κρατάω την περιουσία που μου άφησε, το φίλτρο να διαβάζω τη ζωή όπως μου έμαθε. Και δεν θα σταματήσω να μιλάω για αυτήν, ειδικά στο εγγόνι της που έρχεται. Δέκα χρόνια μετά.
Όλγα Μπαλαούρα
.jpg)
Για την ακτιβίστρια, αεικίνητη Αννίτα Μιχαηλίδου
Γνώρισα την Αννίτα στις εκλογές του 1994. Βέβαια, γνώριζα τον σύζυγο της τον Μάκη από το 1974 στις συγκεντρώσεις της Εθνικοτοπικής Ηλείας. Άτομο με έντονο ακτιβισμό, αεικίνητη , επίμονη στις απόψεις και ιδέες της. Γραμματέας του ΚΚΕ Εσωτερικού στις μεγάλες δόξες του στη Νέα Σμύρνη. Αργότερα Γραμματέας της ΚΙΒ Καλλιθέας.
Πρωτοπόρα να δουλέψουμε στην βάση για να αλλάξουν τα πράγματα κυριαρχίας στον κοινωνικό αποκλεισμό ομάδων χωρίς δικαιώματα. Συμμετείχε στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ομάδας Πόλεων για μια άλλη πολιτική για την αντιμετώπιση των εξαρτημένων ατόμων και τη μείωση του κίνδυνου των ενέσιμων ναρκωτικών.
Ταξίδια στην Ευρώπη, έντονη δουλειά, ανταλλαγή εμπειριών. Το πρόγραμμα της Φρανκφούρτης – Γενεύης , την προσέγγιση των κοινωνικών υπηρεσιών με έντυπα διάφορων πόλεων της Κεντρικής Ευρώπης. Ημερίδες σε συνεργασία με την Πάντειο Σχολή για το κοινωνικό προφίλ της Καλλιθέας.
Το 1999 η Αννίτα ήταν έμμισθη συνεργάτης μου στην Κοινωνική Πολιτική του Δήμου. Συνεργαστήκαμε για τη σωστή λειτουργία των Δημοτικών Ιατρείων (βοήθεια από τον Τάκη Παναγιωτόπουλο), τον Ιατρικό Παιδιατρικό έλεγχο Δημοτικών Σχολείων (μεγάλο πρόβλημα παιδιά μεταναστών – Αλβανία), Μαθήματα Πολιτικής Προστασίας Εθελοντών, Προγράμματα Κατασκηνώσεων Οικονομικά Αδυνάτων , Στέγαση σε προσφυγικά Αστέγων.
Το 2006 εγκαταλείπω τον Δήμο.
Όταν επανήλθα η Αννίτα υπηρετούσε στο Δημοτολόγιο στο Τμήμα Μεταναστών…
Έχουν αρχίσει τα προβλήματα υγείας της.
Υ.Γ. Μου λείπουν οι συζητήσεις στο σπίτι της. Πέρασαν τα χρόνια και δεν γνώρισα άλλον με Όνειρο – Σχέδιο – Πίστη να παλεύει με τόσο πάθος για τον αποκλεισμό του κοινωνικού αποκλεισμού.
Πάνος Γαλανόπουλος, αντιδήμαρχος Δήμου Καλλιθεας