Είκοσι πέντε μέρες μετά αιφνιδιαστικό κλείσιμο του ημερήσιου φύλλου της «Αυγής», τα ερωτήματα για τη σκοπιμότητα αυτής της ενέργειας παραμένουν ανοιχτά. Η επίκληση των οικονομικών λόγων που οδήγησαν στο λουκέτο δεν είναι πειστική, καθώς η «Αυγή» επιβίωνε ακόμη και όταν ο συνασπισμός ήταν στο 3%, διότι υπήρχε η πολιτική βούληση να κρατηθεί ανοιχτή. Και οι τρόποι κατόπιν βρίσκονταν. Επιπλέον, το αρχικό επιχείρημα για την εξοικονόμηση πόρων “πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ” από το κόστος του χαρτιού και της εκτύπωσης, κατέπεσε γρήγορα καθώς είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πως το κόστος του χαρτιού-εκτύπωσης ανέρχεται στις 220.000 ευρώ ετησίως. Και αν αφαιρέσουμε και τα έσοδα που χάνονται από τις πωλήσεις του καθημερινού φύλλου, τότε το διακηρυσσόμενο όφελος δεν ξεπερνά τις 100.000.
Είναι αδιανόητο δηλαδή ότι για αυτό το ποσό έκλεισε το ιστορικό φύλλο της αριστεράς και του τόπου, που λειτουργεί από το 1952. Η παραδοχή αυτή από μόνη της φθάνει για να κατανοήσει κάποιος ότι οι λόγοι του λουκέτου δεν είναι οικονομικοί, ή δεν είναι πρωτίστως οικονομικοί. Ακόμη κι αν οι εμπνευστές του σχεδίου είχαν στο μυαλό τους ότι μετά το σοκ του λουκέτου θα ακολουθούσε η συρρίκνωση των θέσεων εργασίας, γι’ αυτό εξάλλου στις πρώτες συναντήσεις με τον ισχυρό μέτοχο η κεντρική δήλωση ήταν ότι “θα καταβληθεί κάθε προσπάθεια να απορροφηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι εργαζόμενοι στο σάιτ και το κυριακάτικο φύλλο”.
Κι αν ήταν αυτή η αρχική σκέψη, πάντως, φαίνεται ότι δεν μέτρησαν καλά ή υποτίμησαν τις αντιδράσεις των εργαζομένων, οι οποίες και ήταν σφοδρές υπερασπιζόμενοι την ιστορία της εφημερίδας και τα δικαιώματά μας. Όπως πράξαμε και την τελευταία φορά στις αρχές του 2022 όταν είχε τεθεί στο τραπέζι επί ηγεσίας Αλ. Τσίπρα το κλείσιμο της «Αυγής», όμως οι κινητοποιήσεις μας και ο κόσμος που μας στήριξε, μαζί με την πολιτική ενσυναίσθηση που επικράτησε, οδήγησαν το Πολιτικό Συμβούλιο να αποφασίσει εν τέλει την εξυγίανση εν λειτουργία, και όχι το λουκέτο.
Η σκέψη μας πάντα ήταν ότι το ζήτημα της διατήρησης ή όχι της «Αυγής» με τα υπαρκτά οικονομικά προβλήματα (λιγότερα πάντως σήμερα από άλλες περιόδους) είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης. Και φέρνοντας αυτή την πάγια θέση στο σήμερα, εκτιμούσαμε μεταξύ άλλων πως η έλλειψη βούλησης συνδέεται με το γεγονός ότι η εφημερίδα με τον αναπαλλοτρίωτο αριστερό ιστορικό χαρακτήρα της δεν εξυπηρετεί πλέον το πολιτικό σχέδιο ή αφήγημα της νέας ηγεσίας υπό τον Στ. Κασσελάκη. Η πολιτική πυροδότηση εντούτοις που ακολούθησε του κλεισίματος από τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ με υπόνοιες για μαύρα ταμεία και βολές προς τον Αλ. Τσίπρα που φωτογράφιζε ως υπονομευτή, αναπόδραστα έφερε ενώπιόν μας τη διερώτηση: είναι δυνατόν το λουκέτο να συνδέεται με την εργαλειοποίηση της υπόθεσης της εφημερίδας στο πλαίσιο μιας ευρύτερης εσωκομματικής αντιπαράθεσης; Πόσο πιθανό είναι το κίνητρο να ήταν το κόψιμο του ομφάλιου λώρου με ό,τι σχετίζεται με τον “παλαιό ΣΥΡΙΖΑ” μέσω της αποδόμησης του ιδεολογικοπολιτικού συμβολικού φορτίου που φέρει η εφημερίδα το οποίο συνιστά ταυτόχρονα συνεκτικό ορόσημο για αρκετό κόσμο που ασκεί κριτική στη σημερινή ηγεσία και το νέο μπλοκ ηγεμονίας που έχει συσταθεί;
Προσωπικά δεν έχω καταλήξει ακόμη. Όπως και να έχει, το πέρασμα του χρόνου και η ενδεχόμενη όξυνση των εσωτερικών πολιτικών αντιφάσεων στον ΣΥΡΙΖΑ, θα φανερώσει ίσως πολλά περισσότερα για το ιστορικό και πολιτικό ατόπημα να σταματήσει να κρεμιέται στα περίπτερα η καθημερινή ΑΥΓΗ, η έλλειψη της οποίας στη διαμόρφωση της πολιτικής και κοινωνικής ατζέντας, εκτιμώ θα φανεί πολύ σύντομα
Η λεγόμενη πνευματική ένδεια και κατάπτωση που συντελείται τριγύρω μας απλώνεται μεταξύ άλλων όταν απογυμνώνεις την καθημερινή εμπειρία από τις συλλογικές μνήμες και τα νοήματα. Και εμείς οι εργαζόμενοι αρνηθήκαμε να συναινέσουμε σε αυτό, αρνηθήκαμε να αφήσουμε να περάσει αμαχητί το λουκέτο στην «Αυγή». Για αυτό πήραμε εξαρχής θέση, υψώνοντας αυτονόητα ταξικές αντιστάσεις με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις μας, προστατεύοντας την αξιοπρέπειά μας, κάνοντας το χρέος μας απέναντι στην ιστορία. Το άγος ανήκει σε άλλους, και όχι σε μας.