Η αντιδημοκρατική σύμπλευση και συσπείρωση των απογόνων των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων – σεκτών, του επισκοπομονισμού – δεσποτοκρατίας και του γεροντισμού συνίσταται στην αβυσσαλέα και γεμάτη μίσος και φθόνο στάση τους απέναντι στην ελληνική – δημοκρατική λαϊκή Ορθοδοξία που αγαπά και σέβεται τις επιστήμες, τις τέχνες και τον πολιτισμό και καθόλου δε διστάζει να προβεί σε χριστιανική αυτοκριτική. Χρήμα και εξουσία τούς συνδέουν. Μου ’παν για έναν παπά του λαού μας που έφτασε στο σημείο να παρακαλέσει να μην ανέβει το βίντεο που χόρευε σε γλέντι γιατί θα τον καρατομούσε ο προφανώς οργανωσιακών καταβολών φεουδάρχης δέσποτάς του, καρατομώντας έτσι την ελεύθερη λαϊκή αυτενέργεια. Το πλέον ειδεχθές είναι ο μηχανιστικός συναισθηματισμός που προωθούν με τα ψεύτικα και γλυκανάλατα κείμενα και κηρύγματά τους, αλλά και οι κομματικοί μηχανισμοί, το αιώνιο όνειρό τους, που έχουν στηθεί με ό,τι πιο φονταμενταλιστικό και παραδοσιαρχικό και ολοκληρωτικό σαν βγαλμένο από χολιγουντιανή ταινία. Οι κομματικοί αυτοί μηχανισμοί πάτησαν πάνω στους ανήθικους και αντιδημοκρατικούς μηχανισμούς της μοναστηριακής και γεροντικής – γκουρουϊστικής προβατίσιας «υπακοής» και πάνω στο πνεύμα σέκτας των παραεκκλησιαστικών φονταμενταλιστών αλλά και στην παραδοσιαρχία του επισκοποκεντρισμού – δεσποτοκρατίας που παράγει ιεροπρεπείς παπαγάλους. Όλα αυτά μαζί, τρία σε ένα, ο φασιστικός φόβος απέναντι στην ελευθερία, η ειδωλολατρία της αυταρχικότητας, και η μανία του σαδομαζοχισμού.
Πώς θα απελευθερωθούν οι εγκλωβισμένοι στους σατανικούς αυτούς μηχανισμούς; Θα πρέπει να το θελήσουν. Είναι δυνατόν οι εγκλωβισμένοι να μην έχουν μελετήσει το Χ.Γιανναράς, Καταφύγιο Ιδεών, Αθήνα, Δόμος, 1987 με αλλεπάλληλες εκδόσεις ώστε να συνειδητοποιήσουν τί εστί μαζικός υπνωτισμός που συγκεκριμένα επέφερε η παραεκκλησιαστική οργάνωση της ΖΩΗΣ στα μέλη της και τη δυστυχία που σκόρπισε; Ο γράφων διάβασε τη μαρτυρία αυτή απνευστί εν μια νυκτί, είχε τους λόγους του… ή το Christoph Maczewski, Η κίνηση της «ΖΩΗΣ» στην Ελλάδα, συμβολή στο πρόβλημα της παραδόσεως της Ανατολικής Εκκλησίας, μτφ. π.Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Αθήνα, Αρμός, 2002. Να εντρυφήσει σε αυτά τα βιβλία, ναι, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα συνεχίσει με τη λαμπρή και άμεση κοινωνικοπολιτική ανάλυση του αλησμόνητου θεολόγου – κοινωνιολόγου Γιώργου Μουστάκη, Καταγγέλω τις παρα-εκκλησιαστικές οργανώσεις: “OPUS DEI” στην Ελλάδα, Αθήνα, εκδόσεις Όρος, 2010 και με τον σπαρταριστό και εμπνευσμένο λόγο όλων των βιβλίων του μοναχού Μιχαήλ (Χατζηαντωνίου) από τις εκδόσεις Δορκάς και όχι μόνο αλλά και να αναζητήσει με πείσμα τα βιβλία του Τάσου Μιχαλά που εκδόθηκαν ιδιωτικά, ιδιαίτερα το Γεροντισμός, «Εκκλησιαστική» αρρώστια που δεν είναι απλό κρυολόγημα, Αθήνα, 2016. Στα πιο βαθιά νερά τώρα: με το κλασικό Γιάννης Γκίνης, Ιεράρχες διάκονοι της χούντας, Αθήνα, εκδόσεις: γιάννης β. βασδέκης, 19812 / αφιέρωμα του περιοδικού ΣΥΝΑΞΗ 125(2013) με θέμα «Χριστιανοί και Ναζισμός» / επιμ. Σ.Ζουμπουλάκης, Νεοναζιστικός παγανισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία, Αθήνα, Άρτος Ζωής, 2013 / Δ.Πλιάτσικας, Χρυσή Αυγή και Εκκλησία, μια επαμφοτερίζουσα σχέση, Αθήνα, Μαϊστρος, 2019 / Nathalie Luca, Οι σέκτες, Αθήνα, Καρδαμίτσας, 2007 / και πλήθος ακόμη.
Πότε αρχίζουμε τη μελέτη για να βρούμε τον εαυτό που πνίγηκε σε απόνερα;