Στον μήνα που πέρασε από την πρώτη τηλεοπτική αναμέτρηση αναμεσά στον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και στον προηγούμενο πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Καταρχήν, στις 13 Ιουλίου ένας 20χρονος, ο Τόμας Μάθιου Κρουκς από την Πενσυλβάνια αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον πρώην πρόεδρο Τραμπ. Τον τραυμάτισε ελαφριά στο αυτί, σκότωσε έναν από τους παρευρισκόμενους στην εκδήλωση και τραυμάτισε βαριά άλλους δυο. Λίγες μέρες μετά, στις 21 Ιουλίου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν παραιτήθηκε από υποψήφιος μετά από τις αντιδράσεις που υπήρξαν μέσα στους Δημοκρατικούς για την εικόνα που παρουσίασε στην τηλεοπτική αναμέτρηση.
Ένα πρώτο στοιχείο που πρέπει να δει κάποιος, είναι η κυριαρχία της εικόνας και του θεάματος στην σύγχρονη πολιτική σκηνή. Όσο απογοητευτική ήταν η εικόνα ενός ηλικιωμένου που τα έχει χαμένα και μπερδεύει τις λέξεις του στην τηλεοπτική αναμέτρηση, μια εικόνα αδυναμίας, στον ακριβώς αντίποδα ήταν η εικόνα του Τραμπ, με αίματα στο πρόσωπο να χαιρετά το πλήθος με σηκωμένη την γροθιά. Σε μια χώρα που έχει φετιχοποιήσει τη δύναμη, που όσες μαζικές δολοφονίες και αν γίνουν σε σχολεία, το δικαίωμα στην οπλοκατοχή είναι περίπου ιερό, η αναμέτρηση ανάμεσα στις εικόνες αδυναμίας του Μπάιντεν και πυγμής του Τραμπ είναι σαν να έχουν βγει από ταινία του Χόλυγουντ. Ένα μεγάλο μέρος της καμπάνιας του Τραμπ ήταν βασισμένο στην αδυναμία του Μπάιντεν, κάτι που η απόσυρσή του από την κούρσα για την προεδρία ανέτρεψε, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια αμηχανία. Τα διαφημιστικά του Τραμπ θυμίζουν καλοκαιρινά κλιπ του Μητσοτάκη, «τι γκόμενος είσαι συ», και αξυρισιές όταν επιβλέπει τις φωτιές. Μπορεί πολλές φορές να τα βλέπουμε ως γελοία, αλλά δεν μπορούμε πλέον να παραβλέπουμε τη δύναμή τους.
Ένα σημαντικό στοιχείο ήταν οι τρομακτικές ελλείψεις στην ασφάλεια της εκδήλωσης του Τραμπ. Ο δράστης περιφερόταν επί μια ώρα, το πλήθος τον είδε στη σκεπή με το όπλο, φώναξε την τοπική αστυνομία, η οποία όταν απειλήθηκε με το όπλο, έκανε πίσω και λίγα λεπτά μετά ξεκίνησαν οι πυροβολισμοί και τότε οι ελεύθεροι σκοπευτές της μυστικής υπηρεσίας σκότωσαν τον δράστη. Το αποτέλεσμα είναι πολλές θεωρίες συνομωσίας, ενώ ένα κομμάτι της υπερ-θρησκευόμενης Δεξιάς είναι βέβαιο ότι ο Τραμπ σώθηκε από θεϊκή παρέμβαση.
Οι εκλογικές αναμετρήσεις τόσο στην Αμερική, όσο και στο υπόλοιπο κόσμο, κερδίζονται ολοένα και πιο συχνά βάση στοχευμένων μηνυμάτων σε ειδικά ακροατήρια. Για παράδειγμα, στις εκλογές του 2016, καθώς δεν υπήρχε εκπροσώπηση του αφρο-αμερικάνικου πληθυσμού, υπήρξε και μειωμένη προσέλευση στις κάλπες. Αντίθετα, στις εκλογές το 2020, επιλέχθηκε ως αντιπρόεδρος κάποια που θα εκπροσωπούσε εν μέρει τον αφρο-αμερικάνικο πληθυσμό. Ταυτόχρονα, η αντιπρόεδρος Καμάλα Χάρις ως παιδί μεταναστών εκπροσωπούσε και αυτό το κομμάτι του πληθυσμού. Από τη μια μεριά, είναι σημαντικό όλα τα τμήματα του πληθυσμού να εκπροσωπούνται, από την άλλη όταν τα πάντα γίνονται για την εικόνα και δεν ακολουθούνται από έμπρακτα μέτρα και πολιτικές καταλήγουν να έχουν διακοσμητικό ρόλο.
Η παρουσία της πρώτης μη-λευκής γυναίκας υποψήφιας προέδρου σίγουρα θα ταράξει τα νερά. Παρατηρούμε, όπως και με την υποψηφιότητα της Χίλαρυ Κλίντον το 2016, να κατηγορούνται και οι δύο ως πολύ επιθετικές και ισχυρογνώμονες, κάτι που ποτέ δεν θεωρείται μειονέκτημα για έναν άνδρα πολιτικό. Με το που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα Χάρις, ξεκίνησε ένας κατακλυσμός από χαλκευμένα νέα και ειδήσεις, συμπεριλαμβανομένων και επεξεργασμένων φωτογραφιών. Κατά τη γνωστή γκεμπελική τακτική «λέγε-λέγε, στο τέλος κάτι θα μείνει».
Η τελική επιλογή για τον/την υποψήφιο/α πρόεδρο από τη μεριά των Δημοκρατικών θα γίνει στο συνέδριό τους, 19-22 Αυγούστου, με επικρατέστερη υποψήφια τη σημερινή αντιπρόεδρο. Καθώς φαίνεται, η επιλογή δεν θα γίνει βάσει πολιτικών θέσεων, αλλά με το ποιος/α υποψήφιος/α έχει τις πιο πολλές πιθανότητες να κερδίσει τον Τραμπ. Σαν κάτι να μου θυμίζουν αυτά…