Την προηγούμενη εβδομάδα στην Πετρούπολη έγινε μια πολύ μεγάλη διαδήλωση, για τα δεδομένα της περιοχής, ενάντια στη δημιουργία ξενώνα για 25 ανήλικα προσφυγόπουλα. Πάνω από 300 «κανονικοί» άνθρωποι διαδήλωσαν μέσα στον καύσωνα μην τυχόν και φιλοξενηθεί η «δομή» στην πόλη που πάνε σχολείο τα παιδιά τους. Ουδεμία έκπληξη, θα πει κανείς, η ακροδεξιά απλώνεται.
Ισχύει. Το φαινόμενο όμως είναι πιο εκτεταμένο από όσο έχουμε φανταστεί, πιο υπόγειο, περισσότερο εμπεδωμένο στις ψυχές των πολιτών. Δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε γραφικούς με μαιάνδρους, ούτε παληκαράδες ντοπαρισμένους με κόκα. Δεν έχουμε να κάνουμε με περιθωριακούς, μονήρεις ή αμόρφωτους, αλλά με γονείς που έχουν δικές τους δουλειές, οικογένειες, σπίτια σαν τα δικά μας. Κι αυτός ο κόσμος ξεσηκώθηκε ενάντια σε 25 προσφυγάκια. Πάνω από εφτά χιλιάδες μαθητές έχει αυτή η πόλη, ζωή να έχει. Καμία αλλοίωση, καμία αλλαγή, καμία διαφορά δεν θα προέκυπτε.
Ωστόσο σε όποια ηλεκτρονική ομάδα της Πετρούπολης υπάρχει, κινητοποιήθηκαν. Άκεντρα, σοβαρά, συντεταγμένα. «Η από τα κάτω ριζοσπαστικοποίηση είναι πλέον ακροδεξιά με βιτρίνα ανθρωπισμού. Δηλαδή οι αρχηγοί των νοικοκυραίων δεν παραληρούν με ακραία ρατσιστικό λόγο. Ίσα ίσα που το παίζουν ότι θέλουν να βοηθήσουν όλα τα παιδιά του κόσμου. Βασικό επιχείρημα τους άλλωστε αποτέλεσε η ακαταλληλότητα του κτιρίου, λες κ αν το κτίριο ήταν κατάλληλο θα το δέχονταν». Αυτά μου αναφέρει μια εργαζόμενη και κάτοικος της περιοχής.
Μανώλης Μπουσούνης: Η Πετρούπολη έχασε μια δημοκρατική μάχη
Στο δημοτικό συμβούλιο έγινε ο σχετικός χαμός. Οι «κανονικοί» εμφανίστηκαν μαζικά (όπως και ο κόσμος του αντιρατσισμού) παρόλο που η «δομή» δε θα εγκαθίστατο στην πόλη, τελικώς. Ο Μανώλης Μπουσούνης που ήταν υποψήφιος Δήμαρχος πριν λίγα χρόνια και πλέον δημοτικός σύμβουλός σχολιάζει: «Στην Πετρούπολη δόθηκε στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο μια κοινωνική και αξιακή μάχη με την παρουσία εκατοντάδων πολιτών της μιας ή της άλλης οπτικής, με αφορμή τη μετακόμιση ή μη ανηλίκων προσφύγων από τα Σεπόλια. Στο ταχύρυθμο αυτό σεμινάριο κατάλαβα πόσα δεν γνωρίζει μέρος του λαού μας για το τι εστί πρόσφυγας και διαχείριση του προσφυγικού. Για το πόσο έτοιμη είναι η ακροδεξιά να επιβάλλει και στο δρόμο τον τρόμο με αντιδημοκρατικό και ρατσιστικό λόγο και απειλές. Για το πόσο η εκφυλισμένη σοσιαλδημοκρατία ασπάζεται τα επιχειρήματα τους. Χαρακτηριστικά, ο πρώην Δήμαρχος έλεγε «γιατί δεν πάνε στα Βόρεια προάστια τη Δομή» και ανέλυε τι γίνεται σε ανάλογη δομή στο Χαλάνδρι.
Ότι να’ ναι δηλαδή, αρκεί να ποτίσει το φόβο, τον λαϊκισμό και τον ακραίο συντηρητισμό. Η Πετρούπολη έχασε μια δημοκρατική μάχη αλλά και την ευκαιρία της τυχόν παρουσίας των προσφύγων έτσι ώστε, ανάμεσα σε άλλα, να αποκτήσει τμήματα ένταξης στα σχολεία, Κέντρο Υγείας, καλύτερη συγκοινωνία και να φτιάξει το εν λόγω κτίριο για μετά, όπως ορίζει το σχετικό ΦΕΚ για τις άλλες 27 δομές.
Η διοίκηση του Δήμου δέχτηκε άδικη επίθεση αλλά όφειλε να αποτελέσει φυσική ηγεσία του δημοκρατικού κόσμου σε όλα τα επίπεδα ωστόσο δεν το έπραξε διότι η κάλπη πολλές φορές φιλτράρει... Πόσο μάλλον όταν δεν έχει απλή αναλογική. Τα ανήλικα προσφυγοπούλα για κάθε πολίτη είναι το όριο στην ύπαρξη πανανθρώπινων αξιών στις μέρες μας. Αυτό υπερασπιζόμαστε αλλά και τη νομιμότητα όπως ορίζεται στο πλαίσιο του αντιρατσιστικού νόμου».
Θοδωρής Σκυφτούλης: Ενάντια στον ρατσισμό με το σώμα μας
Ο Θοδωρής Σκυφτούλης, ηθοποιός και κάτοικος της περιοχής με διαρκή δημόσια ριζοσπαστική δράση, μου έστειλε το δικό του σχόλιο: «Ήταν πριν λίγα χρόνια που φιλοξενήσαμε στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο, στον Βοτανικό Κήπο στην Πετρούπολη, τρεις οικογένειες προσφύγων. Η κοινωνία της πόλης τους αγκάλιασε με τεράστια ζεστασιά κ αλληλεγγύη. Κάνεις δεν έλεγε για βρωμιάρηδες, για «λάθρο». Δυστυχώς, λίγα χρόνια αργότερα ζήσαμε για να το δούμε κ αυτό στην Πετρούπολη: ο όχλος αποδοκίμασε την εγκατάσταση προσφυγοπουλών σε δομή και μάλιστα με τρόπο επιθετικό. Τι άλλαξε; Το αφήγημα δυστυχώς. Η ανάθεση για άλλη μια φορά αποδείχτηκε καταλύτης. Με λίγα λόγια το βίωμα κ η δράση κοινοτήτων μπορεί να δώσει την λύση και σε αυτό. Καμία κυβέρνηση καμία δημοτική παράταξη. Μόνη η άμεση δράση κ σχέση με το υποκείμενο».
Η κάτοικος της περιοχής, που προτιμά να μείνει ανώνυμη, νομίζω συμφωνεί και προσθέτει: «το ανθρωπιστικό τους προφανώς είναι βιτρίνα. Όταν ο όχλος των νοικοκυραίων στριμώχτηκε (διαδικτυακά κ δια ζώσης) άρχισε ατάκες τύπου ‘πάρτε τους σπίτι σας, είστε άπλυτοι, πώς θα παίζουν τα παιδιά μας στην παιδική χαρά, δεν έχουν κάνει εμβόλια’».
Ο Θοδωρής συνεχίζει: «Η εμπειρία μας στην φιλοξενία των προσφύγων πριν λίγα χρόνια ήταν κάτι που μας σημάδεψε όλους μας! Δεν είμαστε πια οι ίδιοι άνθρωποι. Κάθε φορά που μιλάμε με αυτούς τους ανθρώπους που ζουν πια στην Γαλλία και στην Ολλανδία η χαρά, τα δάκρυα κ η υπόσχεση για αντάμωση είναι μια αξία που σου λέει ότι για κάτι τέτοια πρέπει να ζεις και να αγωνίζεσαι. Έχοντας ως δεδομένο ότι η κοινωνία ρέπει στην Ακροδεξιά είναι σαν να παραδεχόμαστε μια ήττα κ αυτό ίσως είναι ένα μεγάλο λάθος. Πρέπει να επανοηματοδοτησουμε την έννοια της αλληλεγγύης με τρόπο δυναμικό, παρόντες και παρούσες με το σώμα μας, ενάντια σε κάθε είδους ρατσιστικές συγκεντρώσεις κ απειλές. Αλλιώς είναι σαν να παραδεχόμαστε την ήττα του ανθρώπου».