Μεγάλα οικονομικά προβλήματα αντιμετωπίζουν οι σύλλογοι αθλητών με αναπηρία
Οι ΠαραΟλυμπιακοί Αγώνες του Παρισίου ολοκληρώνονται αύριο Κυριακή και για λίγες μέρες οι αθλητές με αναπηρία είχαν δημοσιότητα. Μόλις πέσουν τα φώτα στη γαλλική πρωτεύουσα, αθλητές και αθλήτριες με αναπηρία θα ξαναβρεθούν και πάλι μπροστά στα μεγάλα προβλήματα. Ο ΑΣ ΑμεΑ «Κεραυνός» είναι σύλλογος που καλλιεργεί γκόλμπολ, ποδόσφαιρο ανδρών, κολύμβηση, σκάκι και στίβο, και προς το παρόν εντάσσονται μόνο τυφλοί. Ο πρόεδρος του συλλόγου Σώστης Καραγιαννόπουλος και η αθλήτρια Εύα Γκρίτζαλη μίλησαν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. «Έχασα την όρασή μου ως φοιτήτρια, οπότε αναγκάστηκα να ανακαλύψω το γκόλμπολ πιο μεγάλη. Ωστόσο, πάντα ασχολούμουν με τον αθλητισμό, έκανα βόλεϊ, στίβο. Ο αθλητισμός βοηθάει πάρα πολύ στην κοινωνικοποίηση, να γνωρίσεις φίλους. Εγώ είδα τεράστια διαφορά στην ισορροπία, στην αντίληψη του χώρου, στον προσανατολισμό», ανέφερε η Εύα Γκρίτζαλη.
Από τη πλευρά του, ο Σώστης Καραγιαννόπουλος που είναι αθλητής και πρόεδρος του Κεραυνού υπογράμμισε: «Ως ανάπηρος αθλητής ανέπτυξα πολλές κινητικές δεξιότητες, με βοήθησε πολύ στον προσανατολισμό μου, επειδή αναγκάζεσαι να τρέξεις, σε απελευθερώνει στις κινήσεις σου. Βοηθάει και στην ψυχική υγεία, είναι πάρα πολύ σημαντικό. Έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους με την ίδια αναπηρία, αναγκάζεσαι και συνεργάζεσαι, οπότε γνωρίζεις καλύτερα και τη δική σου αναπηρία. Δικαίωμά μας είναι να μπορούμε να αθλούμαστε. Ο κάθε άνθρωπος, πόσο μάλλον ο ανάπηρος, που και για την υγεία σε πολλές αναπηρίες ο αθλητισμός βοηθάει πάρα πολύ, στις κινητικές, σε ένα παιδί με αυτισμό, πώς θα το μάθεις να βάζει όρια... Αλλά και σε εμάς τους τυφλούς, που ακόμα είναι δύσκολο το αυτονόητο, να μπορούμε να κάνουμε μια βόλτα, με τα προβλήματα που υπάρχουν στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στα Μέσα Μεταφοράς. Όλα τα παιδιά με αναπηρία θα έπρεπε να μπορούν να έχουν επαφή, έστω και πολύ ερασιτεχνικά, με τον αθλητισμό».
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τα σωματεία αθλητών με αναπηρία είναι το οικονομικό, καθώς η πολιτεία σχεδόν αδιαφορεί για την ύπαρξή τους. Ο πρόεδρος του Κεραυνού υπογραμμίζει χαρακτηριστικά: «Την κρατική χρηματοδότηση για ένα σωματείο ΑμεΑ θα μπορούσαμε κάλλιστα να τη χαρακτηρίσουμε κρατική υποχρηματοδότηση, καθώς το ποσό που λαμβάνει κάθε σωματείο για όλη τη χρονιά είναι πραγματικά ξεδιάντροπο, δεν καλύπτει καμία βασική ανάγκη, ούτε για κάλυψη εξοπλισμού, χώρου, προσωπικού, αλλά δεν καλύπτει ούτε τους ίδιους τους αθλητές, οι οποίοι καταφεύγουν πάρα πολλές φορές να χρησιμοποιούν χρήματα από την τσέπη τους. Συνεπώς όλο αυτό, μαζί και με την τελευταία τροπολογία της ΓΓΑ για τη χρηματοδότηση των αθλητικών σωματείων, τα αναγκάζει να μεταβούν στη λύση των χορηγών για να καλύψουν τα έξοδά τους», επισημαίνει, προσθέτοντας ότι «εξαιτίας αυτής της χαμηλής χρηματοδότησης δεν βλέπουν μέλλον οι ανάπηροι αθλητές και τα εκάστοτε σωματεία, γιατί δεν θέλουν να πουλήσουν, αλλά ούτε να κάνουν εμπόριο την αναπηρία τους για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του κάθε αθλήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Αθλητικό Σωματείο ΑμεΑ «Κεραυνός», στο οποίο είμαι προπονητής, που ουδέποτε είχε και ούτε θέλησε να ξεπουληθεί στη μάζα για την αναγνώριση και την «ελεημοσύνη». Τους αγώνες για όλα τα μείζονα ζητήματα τους έδινε από τους δρόμους, μαζί με τον λαό».
«Δεν βάζουμε στο ζύγι τη δική μας αναπηρία, πόσο ανάπηρος είσαι, τόσα λεφτά θα πάρεις. Εμείς λέμε ότι το κράτος το ίδιο πρέπει να αναλάβει πώς θα αθληθεί ο ανάπηρος –και ο αρτιμελής– γιατί είναι δικαίωμά μας. Είναι πολύ σημαντικό ο γονιός να αντιληφθεί την ευθύνη που έχει το κράτος και να την διεκδικήσει. Μόνο με αγώνα, στήριξη και αλληλεγγύη, να είναι δίπλα στα σωματεία, μπορούμε να καταφέρουμε κάτι. Είναι δικαίωμα. Ούτε πρέπει να πιστεύουμε σε δήθεν βοήθειες, ούτε υπάρχουν ήρωες, ούτε είναι δικό του ατομικό καθήκον να βρει λύση. Αν λάβεις υπόψη και την ακρίβεια, ότι ένας από τους δυο γονείς μπορεί να είναι άνεργος ή να έχει κι άλλα παιδιά που θέλουν φροντιστήριο, και έχει και ένα παιδί με αναπηρία, που δεν υπάρχει σχεδιασμός από το κράτος, φανταζόμαστε όλοι πόσο δύσκολο είναι ακόμα και να πάει σχολείο. Οπότε το να μιλήσουμε για Αθλητισμό φαντάζει κάτι ουτοπικό για τα περισσότερα παιδιά με αναπηρία. Όπως είναι δύσκολο ερασιτεχνικά να αθληθεί στις γειτονιές ένα παιδί τυπικής ανάπτυξης, τα ίδια προβλήματα πολλαπλασιάζονται για τα παιδιά με αναπηρία». Σε ό,τι αφορά από εκεί και πέρα την ανάπτυξη του αθλητισμού για Άτομα με Αναπηρία, τονίζει ότι «τα σωματεία που καλλιεργούν τα αθλήματα δεν έχουν ουσιαστική βοήθεια από το κράτος».
Ο Σώστης Καραγιαννόπουλος θυμίζει την περίπτωση πρωταθλήτριας με αναπηρία, της οποίας το σπίτι της στην Ελευσίνα πριν από λίγο διάστημα πήγε να πλειστηριαστεί, σημειώνοντας ότι «η αθλήτρια έχει φέρει μετάλλια, έχει φέρει αναγνώριση για τη χώρα μας. Και αν δεν ήταν τα ταξικά σωματεία και η γειτονιά της, θα την είχαν πετάξει έξω από το σπίτι της. Μόνο με τη διεκδίκηση μπορείς να καταφέρεις κάποια πράγματα. Αν περιμέναμε το κράτος ή κάποιον φιλάνθρωπο, ή αν είχαμε χορηγό την ίδια την τράπεζα που το πλειστηρίασε, θα μπορούσαμε να πούμε μην το πλειστηριάσετε; Αυτοί που κλέβουν τον ιδρώτα τον δικό μας ή αυτόν που είναι απέναντί μας, θα τον έχουμε χορηγό γιατί μας λυπάται ή γιατί θέλει να προβληθεί; Σε καμία περίπτωση».
Πηγή: Εφημερίδα Ριζοσπάστης