Οι εποχές που ο Έκο έγραφε ότι το καλοκαίρι δεν υπάρχουν ειδήσεις έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο νεοφιλελευθερισμός στρογγυλοκαθισμένος στην υπουργική καρέκλα του Παιδείας εκμεταλλεύεται, όπως γράφαμε και στο προτελευταίο φύλλο της «Εποχής», την περίοδο που τα σχολεία είναι κλειστά προκειμένου να επιτεθεί στη δημόσια εκπαίδευση. Περιφερειακοί διευθυντές/ντριες σε Ροδόπη, Χαλκιδική, Πέλλα, Θεσσαλονίκη, Αργολίδα, Β’ Αθήνας, Δυτική Αττική, Πάτρα, Χανιά προχωρούν σε απειλητικά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και σε τηλεφωνήματα σε νεοδιόριστες/ους και διευθυντές/ντριες, προϊσταμένες/ους που απεργούν –απέχουν, σύμφωνα με τις αποφάσεις των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών και των Σωματείων και ζητούν email ή υπεύθυνες δηλώσεις (!) αποδοχής της αξιολόγησης προκειμένου να μην προχωρήσουν σε πειθαρχικά μέτρα. Πρόκειται για ευθεία απόπειρα ποινικοποίησης της απεργίας ως συνδικαλιστικής δράσης, για ευθεία αμφισβήτηση του απεργιακού δικαιώματος που υποτίθεται ότι προστατεύεται από το Σύνταγμα. Μολονότι, στη συντριπτική πλειονότητά τους, οι απειλές αυτές αποδεικνύονται κούφιες ή συναντούν κλειστές πόρτες είναι ενδεικτικές της λογικής μιας εξουσίας που αδιαφορεί για οποιαδήποτε δημοκρατική λειτουργία εντός των σχολικών μονάδων και ονειρεύεται «τάξη και ασφάλεια» σε ένα ισοπεδωμένο σχολείο. Είναι, όμως, εξόχως ανησυχητικό το γεγονός ότι τα πολιτικά κόμματα στην αντιπολίτευση δεν στηλιτεύουν την επίθεση αυτή αλλά περιορίζουν τη ρητορεία τους και τη κριτική τους επί των 11 σημείων που ανακοίνωσαν Μητσοτάκης- Πιερρακάκης εν όψει της νέας σχολικής χρονιάς: 11 σημεία που είτε είναι επιδερμικής σημασίας (5νθήμερες αντί για 3ήμερες αποβολές) είτε ίσχυαν ήδη (όπως το μέτρο με τα κινητά) είτε οδηγούν την πολύπαθη ελληνική εκπαίδευση πολλά βήματα πίσω.
Χωρίς φυσική παρουσία
Γιατί πώς αλλιώς αν όχι οπισθοχώρηση να μην ονομαστεί το γεγονός ότι σε απομακρυσμένες περιοχές, αρχής γενομένης από τη Γαύδο και τους Αρκιούς, τρεις εκπαιδευτικοί θα διδάσκουν δια ζώσης τα κύρια μαθήματα, ενώ οι υπόλοιπες παραδόσεις θα γίνονται live μέσω τηλεδιάσκεψης. Οι μαθητές στις εσχατιές της χώρας, στις περιοχές όπου η εκάστοτε κυβέρνηση πρέπει να δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα ώστε να μην ερημώσουν, γίνονται επισήμως μαθητές δεύτερης κατηγορίας, η τοπική κοινωνία και η τοπική οικονομία στερούνται από μέλη που την αιματοδοτούσαν και το Υπουργείο πανηγυρίζει!
Πώς αλλιώς αν όχι οπισθοχώρηση να μην ονομαστεί το γεγονός ότι η ελληνική Πολιτεία θεσμοθετεί αδιαφανώς και ρουσφετολογικά ένα ψηφιακό φροντιστήριο αναγνωρίζοντας έμμεσα ότι η ύλη της Γ΄ Λυκείου που διδάσκεται στο σχολείο, εξαιτίας του υπερβολικού όγκου της και της κακής διάρθρωσης της στα σχολικά βιβλία, είναι αδύνατον να αφομοιωθεί από τα παιδιά, στη διάρκεια του σχολικού προγράμματος. Οι μαθητές/τριες εκτός από το πρωινό σχολείο θεωρείται φυσιολογικό να παρακολουθούν καθημερινά επιπλέον ώρες φροντιστήριο, κάτι που βέβαια συνέβαινε ήδη, αλλά τώρα αποκτά και την «επίσημη βούλα». Αντί να προσεγγιστεί διαφορετικά το πρόβλημα της σχολικής ύλης με δραστική μείωση της, αντί να λειτουργήσει από τις προηγούμενες τάξεις ένας θεσμός Ενισχυτικής Διδασκαλίας που εξατομικευμένα θα σκύβει στις μαθητικές ανάγκες, βαφτίζεται “προοδευτική μεταρρύθμιση” το κονσέρβα φροντιστήριο των τελειόφοιτων (στο μέλλον όλων ανεξαιρέτως) για όσες οικογένειες αδυνατούν να πληρώσουν το δια ζώσης. Η φροντιστηριοποίηση της εκπαίδευσης στα καλύτερα της και η μαθητική – εφηβική ζωή στον διαρκή εγκλωβισμό της σε διδαχή γνώσεων άχρηστων, άχαρων και άσχετων με τις ηλικιακές ανάγκες των μαθητών/τριών.
Σαρδελοποίηση των μαθητών
Πώς αλλιώς αν όχι οπισθοχώρηση να μην ονομαστούν οι εκατοντάδες συγχωνεύσεις – καταργήσεις τμημάτων, κυρίως σε αστικά κέντρα. Από τους 22 μαθητές που νομοθετήθηκε ως μέγιστος αριθμός για κάθε τμήμα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση το 2018 (επί «επαράτου» ΣΥΡΙΖΑ και σε εξαιρετικά δύσκολες οικονομικές συνθήκες) ανεβήκαμε επί Ν.Δ. στον αριθμό 25 το 2020. Στη Δευτεροβάθμια είναι νομοθετημένο και όλο και πιο σύνηθες πλέον το 27 μαθητές/τριες στη τάξη, μια πρακτική που θα γενικευτεί περισσότερο φέτος καθώς ανακοινώθηκε σύμπτυξη σε πάνω από 1.000 τμήματα σε Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση- μόνο στην Π.Ε. Αττικής τα κατηργημένα τμήματα ξεπερνούν τα 200. Δεν πρόκειται απλά για αριθμούς. Η "σαρδελοποίηση" των μαθητών/τριων στη σχολική αίθουσα είναι σαφής καταπάτηση των μορφωτικών τους δικαιωμάτων και νερό στο μύλο της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Τα εκπαιδευτικά Σωματεία προέβησαν σε σχετική διαμαρτυρία στις 4 Σεπτέμβρη έξω από το υπουργείο Παιδείας, ζητώντας συνάντηση με τον Υπουργό. Αντί συνάντησης εισέπραξαν δακρυγόνα και κυνηγητό από τα ΜΑΤ.
Πανηγυρίζει βέβαια επικοινωνιακά το Υπουργείο για τις 10.000 νέες προσλήψεις. Όταν (σπάνια) στριμώχνεται από κάποιο δημοσιογραφική ερώτηση, ομολογεί ότι ο αριθμός των αναπληρωτών που θα προσληφθούν φέτος για να καλύψουν τα κενά στα σχολεία θα είναι σχεδόν δεκαπλάσιος, παρά τις συγχωνεύσεις. Επικαλείται τότε ο κύριος Πιερρακάκης την οικονομική στενότητα της χώρας. Ας σταχυολογήσουμε τρεις ειδήσεις από το ρεπορτάζ του τελευταίου μήνα: 10 δισ. φετινά «απρόσμενα κέρδη» στους ομίλους ενέργειας- κέρδη που αντί να φορολογηθούν επαρκώς χρηματοδοτήθηκαν μερικώς από τα δημόσια ταμεία μέσω της επιδότησης των λογαριασμών ρεύματος, 8,5 εκατομμυρίων ευρώ επιδότηση στην Sky Express επίσης από τα δημόσια ταμεία, 50 εκατομμύρια ευρώ στην Hellenic Train πάντα από τα δημόσια ταμεία και ενώ σχεδόν καμία σιδηροδρομική γραμμή δεν είναι ενεργή εκτός της γραμμής Αθήνας- (Τέμπη)-Θεσσαλονίκης. Είναι σίγουρο ότι ο επιμελής αναγνώστης εύκολα θα βρει και άλλα τέτοια παραδείγματα, σε αντίθεση με τον Υπουργό που δεν ξέρει πως να βρει λύση στα προβλήματα του.
Χωρίς στέγη
Όμως δεν είναι αυτό το μόνο πρόβλημα που μοιάζει ανυπέρβλητο για το Υπουργείο. Εξίσου ανυπέρβλητο πρόβλημα αποδεικνύεται και η στέγη για τους εκπαιδευτικούς που φτάνουν για να αναλάβουν υπηρεσία σε τουριστικές ή σε φοιτητικού προορισμού περιοχές της χώρας και καταλήγουν να κοιμούνται σε αυτοκίνητα μέχρι τα μέσα Οκτώβρη και μετά να βρουν σπίτι (νερό, ρεύμα, φαγητό κλπ.) με μισθό ντροπής 776 ευρώ για τον νεοδιόριστο. Εξίσου ανυπέρβλητο πρόβλημα αποδεικνύεται και η παράλληλη στήριξη των μαθητών με διάγνωση μαθησιακών προβλημάτων. Αν υποθέσουμε ότι ένα δημοτικό 300 μαθητών χρειάζεται τουλάχιστον 10 εκπαιδευτικούς παράλληλης στήριξης για 10 μαθητές με γνωμάτευση από ΚΕΔΥ ή από δημόσιο Νοσοκομείο, το πιθανότερο είναι ότι θα πάρει μόνο 4 εκπαιδευτικούς και θα πρέπει ο Σύλλογος Διδασκόντων να επιλέξει ποιοι θα είναι οι 4 «τυχεροί» που θα λάβουν τελικά τη στήριξη- οι υπόλοιποι 6 θα είναι «απλά» άτυχοι. Στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση η αναλογία κάλυψης των αναγκών είναι ακόμα χειρότερη. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση πολλοί γονείς μαθητών με ειδικές μαθησιακές ανάγκες προσλαμβάνουν με δικά τους έξοδα (εννοείται εφόσον μπορούν) ιδιώτες εκπαιδευτικούς παράλληλης στήριξης που εργάζονται ανασφάλιστοι 30 ώρες στα σχολεία.
Τα «ανυπέρβλητα προβλήματα» της λογικής του Υπουργείου θα μπορούσαν να γεμίσουν πολλές ακόμα γραμμές. Τεράστιες κτιριακές ελλείψεις- ανεπάρκειες, τα βιβλία που η συγγραφή τους ανατέθηκε σε μεγάλα φροντιστήρια, η ενδοσχολική βία καθρέφτης της εξωσχολικής κοινωνικής βίας, η ασυδοσία στη λειτουργία των ιδιωτικών σχολείων, η απουσία επιμόρφωσης εκπαιδευτικών, το γιατί επιλέγεται σαν λογοτεχνικό ανάγνωσμα η Πηνελόπη Δέλτα και όχι η Άλκη Ζέη, τα Θρησκευτικά στο σχολείο- ο κατάλογος σχεδόν δεν έχει τελειωμό. Απέναντι σε αυτά τα προβλήματα που η κυβέρνηση αδυνατεί να λύσει ή επιλέγει απαντήσεις από τα πλέον σκοτεινά δωμάτια το ερώτημα είναι ποιος θα αντιπαρατεθεί; Οι εκπαιδευτικοί μόνοι τους; οι εκπαιδευτικοί και κάποιοι γονείς; ο Δον Κιχώτης αγκαλιά με τον μασκοφόρο Ζορό; ή μήπως τα μέτωπα (αριστερά, προοδευτικά, ....) που όλοι ευαγγελίζονται ως απάντηση στη λαίλαπα Μητσοτάκη έχουν ελπίδα να αποκτήσουν υπόσταση μόνο όταν ξεκινήσουν από τα επιμέρους; Την Παιδεία, την Υγεία, το Περιβάλλον, κλπ. Λέμε τώρα....