Υπάρχει μια λεπτή γραμμή, μια λεπτή γραμμή συνείδησης που διαχωρίζει τα πράγματα. Από τη μία, βρίσκεται το αποδεκτό, αυτό που βγάζει νόημα, αυτό που μπορεί να μοιάζει δύσκολο, αλλά ονομάζεται κανονικό. Αν όμως κοιτάξεις από την άλλη όχθη της γραμμής, καταλαβαίνεις πως υπάρχει το δυνητικό, το ενδεχόμενο, αυτό που μπορεί να γίνει. Η γραμμή αυτή δεν είναι ορατή. Ακριβώς γιατί η ύπαρξη της μίας πλευράς έχει ως βασική προϋπόθεση την αποσιώπηση της άλλης. Αυτό που μπορεί να γίνει, αυτό που μπορεί να προκύψει, πρέπει πάντοτε να τοποθετείται σε ένα επέκεινα τέτοιο που να μας επιβεβαιώνει διαρκώς την τεράστια απόστασή του. Η κανονικότητά μας δομείται με τη βεβαιότητα πως είναι η μόνη κανονικότητα. Και όμως το «άλλο», το ενδεχόμενο, το τελείως διαφορετικό βρίσκεται μια γραμμή μακριά, σε μια ελάχιστη απόσταση. Αρκεί να απλώσεις το χέρι σου πάνω από τη γραμμή για να το ακουμπήσεις.
Η κανονικότητά μας δομείται από βεβαιότητες τέτοιες που για να υπάρξουν πρέπει διαρκώς να αποδεικνύουν πως οι όροι με τους οποίους υπάρχουν είναι απαράβατοι, σχεδόν ιεροί. Η ιερότητα αυτή προσπαθεί να πείσει πως προκύπτει από κάποια απαράβατη συμφωνία, από κάποια παραδοχή που χάνεται στα βάθη του χρόνου, από μια κατάφαση που ποτέ δεν εξετάζεται και φυσικά ποτέ δεν αμφισβητείται. Στην πραγματικότητα είναι η επιβολή της ισχύος, της εξουσίας. Και όχι μόνο αυτό. Η ιερότητα αυτή –και φυσικά η δυνατότητα να την επιβάλεις– στην πραγματικότητα είναι η μόνη πραγματική ισχύς. Η αμφισβήτησή της (επί της ουσίας και σε μαζικό αριθμό) είναι ταυτόσημη με την πτώση της. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να διασχίσεις τη λεπτή γραμμή. Απλά να αντιληφθείς την ύπαρξη της. Τότε βρίσκεσαι σχεδόν αυτόματα από την άλλη μεριά. Στην επικράτεια του ενδεχομένου.
Έχει, λοιπόν, ενδιαφέρον να δούμε από που αντλούν νομιμοποίηση και ιερότητα τα παράλογα της εποχής μας. Πως ας πούμε μπορεί να ονομάζεται ιερή η ιδιοκτησία κάποιου που υπερσυσσωρεύει έναν πλούτο που δεν χρειάζεται, ενώ ταυτόχρονα η επιβίωση (και εννοώ ακόμα και τη βιολογική επιβίωση) ενός ανθρώπου δεν έχει κανένα βάρος, καμία ιερότητα. Πως, ας πούμε μια υπουργός μπορεί να ξοδεύει στα κρυφά 17.890 ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό για δύο περσικά χαλιά, ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση της οποίας είναι μέλος να μας επιβεβαιώνει σε όλους τους τόνους πως δεν υπάρχουν λεφτά για τα νοσοκομεία και πως όποιος ζητάει κάτι τέτοιο είναι ένας επικίνδυνος λαϊκιστής. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ιερότητα των άχρηστων περσικών χαλιών και την απουσία της σε ό,τι αφορά τη δημόσια υγεία. Είναι η ίδια γραμμή που ορίζει ως αυτονόητη την καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, τη σταδιακή εξαθλίωση, τη ματαίωση κάθε προοπτικής, την καταστροφή της δημόσιας παιδείας, του πολιτισμού, του δημόσιου χώρου και του περιβάλλοντος και ταυτόχρονα ως ιερό δικαίωμα τον πλουτισμό με οποιονδήποτε τρόπο μιας περιορισμένης κάστας γύρω από την κομματική αριστοκρατία και τη μετατροπή μιας ολόκληρης χώρας σε ευκαιριακό προορισμό φτηνών τουριστών.
Αν διεκδικούμε κάτι, αυτό είναι η εκ νέου ιερότητα του αυτονόητου. Μια επικράτεια όπου η ανάγκη και η αξιοπρέπεια του συνόλου είναι το μόνο ιερό. Μια μετατόπιση της γραμμής. Που έχει ως προϋπόθεση τη δόμηση μιας νέας ισχύος. Ακόμα και αν μιλούμε για μια βίαιη μετατόπιση.