Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι το υπουργείο Παιδείας έχει κηρύξει, ανοιχτά και χωρίς προσχήματα, τον πόλεμο εναντίον του δημόσιου σχολείου και των εκπαιδευτικών. Το πρόσφατο πογκρόμ, με την παράνομη άρνηση μονιμοποίησης των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών, με τις καταργήσεις ολιγομελών τμημάτων και τις συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, δεν διασκεδάστηκε με τις συναντήσεις των προϊσταμένων του υπουργείου με την ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ. Επιβεβαιώθηκε μάλιστα ότι η πολιτική της κυβέρνησης για την Παιδεία είναι άτεγκτη, ισοπεδωτική και χωρίς κανένα περιθώριο ουσιαστικού διαλόγου. Σ’ αυτό τον πρωτοφανή πόλεμο, τον ρόλο της εμπροσθοφυλακής, από την πλευρά του υπουργείου, παίζουν όλες οι διοικητικές βαθμίδες, με την πιο απαράδεκτη και αντισυναδελφική δουλειά να διεκπεραιώνουν οι περισσότεροι διευθυντές των σχολείων. Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, το γεγονός ότι πρόσφατα δημιουργήθηκε και συγκροτήθηκε σε σώμα η πανελλήνια ένωση διευθυντών σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τι να σημαίνει άραγε αυτή η εξέλιξη; Οι διευθυντές αυτονομούνται και παύουν να είναι μέλη του σωματείου των καθηγητών, της ΟΛΜΕ; Διαχωρίζονται πλήρως από τους συναδέλφους τους και αποτελούν το μακρύ χέρι επιβολής των υπουργικών μέτρων; Και η ΟΛΜΕ τι στάση θα κρατήσει απέναντί τους, θα τους διατηρήσει ως μέλη του σωματείου; Υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις με κωμική διάσταση. Το ψηφοδέλτιο της ΠΕΚ (ΠΑΣΟΚ) στην Δ’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης καταρτίζεται κατά 90% περίπου από διευθυντές σχολείων. Θα πάψει άραγε να υπάρχει το ψηφοδέλτιο στις επερχόμενες εκλογές των ΕΛΜΕ τον Δεκέμβρη, μετά από αυτή την εξέλιξη;
Πρόσφατα, ο διευθυντής του 1ου Γενικού Λυκείου Πυλαίας, υπερβάλλοντας ζήλο, χωρίς να του ζητηθεί και ως μη όφειλε, λειτούργησε ως βασιλικότερος του βασιλέως και έστειλε έγγραφο στην Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Θεσσαλονίκης με τα ονόματα επτά καθηγητών που είχαν δηλώσει συμμετοχή στην απεργία-αποχή της Δ’ ΕΛΜΕ για τους μέντορες-συντονιστές. Η Διευθύντρια Εκπαίδευσης, χρησιμοποιώντας το εν λόγω έγγραφο, ζήτησε από τους επτά καθηγητές, κυρίως μέλη της Αυτόνομης Ριζοσπαστικής Κίνησης - Αγωνιστικές Παρεμβάσεις και της ΑΣΕ (ΠΑΜΕ), έγγραφες διευκρινήσεις. Το γεγονός αυτό έρχεται να προστεθεί στις δεκάδες διώξεις που έχουν ασκηθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα, με στόχο τον εκφοβισμό και την κάμψη του αγωνιστικού φρονήματος των εκπαιδευτικών απέναντι στο κομβικό ζήτημα της αξιολόγησης. Μετά από αυτή την στάση, μπορεί ο εν λόγω διευθυντής να παραμένει μέλος της Δ’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης;
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, κρίσιμο και καθοριστικό ζητούμενο είναι η δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης που θα οδηγήσει στην ενωτική κι αποτελεσματική δράση των αριστερών συνδικαλιστικών παρατάξεων. Η ΑΣΕ (ΠΑΜΕ), με αυξημένες δυνάμεις στην ΟΛΜΕ και αναβαθμισμένο τον ρόλο της, κρατά πλέον περισσότερο αγωνιστική στάση και συναντιέται σε θέσεις και δράσεις με τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις (εξωκοινοβουλευτική Αριστερά). Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι έχουν εκλείψει οι παλιές συνήθειες του ηγεμονισμού, με συνέπεια να υποβαθμίζεται ότι δεν μπορεί να ελεγχθεί απόλυτα. Οι χρόνιες παθογένειες, η δυσπιστία και ο διαγκωνισμός για την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των παρατάξεων, οδηγεί τελικά στο γεγονός κάποιες διαφορές ήσσονος σημασίας, όπως η παρουσία ή όχι δικηγόρου στις παραστάσεις διαμαρτυρίας στην Διεύθυνση Εκπαίδευσης, να προβάλλονται ως κυρίαρχες και διαιρετικές. Έτσι οδηγούμαστε στο αρνητικό αποτέλεσμα να βαλτώνουν οι απαιτούμενες δράσεις για την στήριξη των διωκόμενων εκπαιδευτικών. Αυτές οι συμπεριφορές, σε μια περίοδο που ο εκπαιδευτικός συνδικαλισμός δέχεται πρωτοφανή επίθεση, είναι περιττή πολυτέλεια και θα πρέπει να αποφεύγονται, μπροστά στον στόχο να στηριχθούν επιτυχώς οι καθηγητές που διώκονται γιατί ασκούν το, συνταγματικά κατοχυρωμένο, δικαίωμά τους στην απεργία.
Καθοριστική στάση στο ζήτημα των διώξεων των εκπαιδευτικών, μέχρι στιγμής δυστυχώς αρνητική, κρατά η παράταξη των ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά). Αν άθροιζε τις δύο ψήφους που έχει στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ με τις ψήφους των άλλων αριστερών παρατάξεων, θα είχε επιτευχθεί η πλειοψηφία που θα είχε ήδη βγάλει ψήφισμα συμπαράστασης στους επτά εκπαιδευτικούς της Δ’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης και θα δρομολογούσε μια συνολική, κεντρικά σχεδιασμένη, αντίσταση απέναντι στα σχέδια εκφοβισμού του εκπαιδευτικού κινήματος. Μήπως θα έπρεπε η Νέα Αριστερά να μην εκτίθεται πολιτικά, ενόψει μάλιστα του ιδρυτικού της συνεδρίου, με την αντιδραστική και συμβατική στάση συνδικαλιστικού της στελέχους, μέλους του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, που ανήκει μάλιστα στο πανελλαδικό της συντονιστικό;
Πάνος Δημητρούδης