Μετά από μια χρονοτριβή με διαδικασίες, διαβουλεύσεις και τελικά συμβιβασμούς στα παρασκήνια, ο Μισέλ Μπαρνιέ παρουσίασε τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης χωρίς να φέρνει τίποτα καινούργιο, εκτός του ότι σηματοδοτεί τη στροφή του μακρονισμού στη Δεξιά και την Ακροδεξιά. Πρόκειται για μια κυβέρνηση «των ηττημένων», όπως αναφέρουν τα κόμματα της Αριστεράς και τα μίντια, τα οποία επισημαίνουν τις ευθύνες του προέδρου Μακρόν, ο οποίος αγνόησε το μήνυμα των εκλογών και αρνήθηκε τη νέα πραγματικότητα, δηλαδή ότι το Νέο Λαϊκό Μέτωπο αναδείχτηκε από τις κάλπες η πρώτη κοινοβουλευτική δύναμη με σχετική πλειοψηφία και 192 βουλευτές. Ο Μακρόν απέρριψε την πρόταση του Μετώπου για την πρωθυπουργοποίηση της Λούσι Καστέτ, παραβιάζοντας με βίαιο τρόπο τη δημοκρατική νομιμότητα. Ορισμένοι μιλούν για πραξικόπημα. Ο ίδιος είχε μιλήσει πριν για εθνική ενότητα και δημοκρατικό τόξο.
Τελικά στην κυβέρνηση Μακρόν – Μπαρνιέ μετέχουν 39 υπουργοί –οι περισσότεροι προέρχονται από το μακρονικό μπλοκ και τους ρεπουμπλικάνους, συν ένας από τον σοσιαλιστικό χώρο. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για ένα υπουργικό συμβούλιο στο οποίο μετέχουν κυρίως παλιά στελέχη του κεντρώου χώρου και των συντηρητικών, φιλελεύθερων και ορθόδοξων. Κάποιοι από αυτούς είναι αρκετά γνωστοί για τις αντιδραστικές, ρατσιστικές και ομοφοβικές απόψεις τους. Όπως ο υπουργός Εσωτερικών Μπρούνο Ρεντιγιό, επικεφαλής των ρεπουμπλικάνων στη Γερουσία, ο οποίος δεν έχει τίποτε άλλο να πει πέραν της επιβολής της τάξης. Αυτοί δίνουν τον τόνο και προκαλούν τη δυσφορία και την αμφιβολία στο ίδιο το κυβερνητικό στρατόπεδο. Δεν είναι συνεπώς τυχαίο ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός μίλησε για τα ανθρώπινα δικαιώματα ως κεκτημένο και πως δεν πρόκειται να θιγούν. Πρόσθεσε ότι δεν πρόκειται για μια κυβέρνηση «συγκατοίκησης», αλλά «ανάγκης», στην οποία «όλοι στρατευτήκαμε για να βοηθήσουμε τον πρόεδρο». Η πολιτική, όμως, που αναφέρθηκε, είναι αυτή ακριβώς που αποδοκιμάστηκε στις εκλογές του Ιουλίου. Για τη συνέχιση αυτής της σκληρής πολιτικής απέναντι στα λαϊκά στρώματα, δεν αρκεί μόνο η συμμετοχή στην κυβέρνηση των ρεπουμπλικάνων, απαιτείται δηλαδή η συμβολή και άλλων δυνάμεων –γι’ αυτό εξάλλου μίλησε ο Μακρόν για δημοκρατικό τόξο– μόνο που η διεύρυνση όχι μόνο δεν ήρθε από τον δημοκρατικό χώρο, αλλά αντίθετα ήρθε από την Ακροδεξιά του Εθνικού Συναγερμού. Βέβαια, όχι με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση, αλλά με την ανάθεση από τον πρόεδρο Μακρόν σε αυτόν ενός εποπτικού ρόλου, προκειμένου να αποφύγει μια πρόωρη πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης. Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν πρόκειται να αποφύγει την πρόταση μομφής από τις δυνάμεις του Νέου Λαϊκού Μετώπου με την ευκαιρία της επικείμενης συζήτησης του προϋπολογισμού στη Βουλή. Σημειώνεται ότι η πρόταση αυτή για να έχει κάποιο πολιτικό αποτέλεσμα, θα πρέπει να υπερψηφιστεί από 289 βουλευτές, ενώ για την κατάθεσή της αρκούν μόνο 58. Επομένως, για να μην περάσει η πρόταση μομφής, θα είναι κρίσιμη η συμπεριφορά του Εθνικού Συναγερμού. Όμως, είναι σαφές πως αυτός δεν έχει τη διάθεση να ρίξει την κυβέρνηση, καθώς είναι ορατά τα φιλικά του αισθήματα απέναντί της. Έτσι, ο ρόλος του Εθνικού Συναγερμού δεν περιορίζεται μόνο στις ψηφοφορίες στη Βουλή, αλλά επεκτείνεται μέχρι και στον έλεγχο της συμπεριφοράς των υπουργών.
Η Λεπέν και η φιλοσοφία της κυβέρνησης
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο Μπαρνιέ, κατόπιν διαμαρτυρίας της Λεπέν, τράβηξε το αυτί του υπουργού Οικονομικών, Αντουάν Αμάν, αναγκάζοντάς τον να ανασκευάσει δήλωσή του ότι το υπουργείο του είναι ανοιχτό σε όλους εκτός από αυτούς που δεν σέβονται τη δημοκρατική νομιμότητα –εννοώντας τον Εθνικό Συναγερμό. Μάλιστα η Λεπέν δήλωσε «πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός θα πρέπει να εξηγήσει σε όλους τους υπουργούς του, ποια είναι η φιλοσοφία της κυβέρνησής του. Γιατί φαίνεται ότι ορισμένοι δεν την έχουν κατανοήσει καλά». Ο πρωθυπουργός, σύμφωνα με το Franceinform, τηλεφώνησε στη Λεπέν για να την διαβεβαιώσει για τη στάση της κυβέρνησης και ότι ανακάλεσε στην τάξη τον υπουργό του. Το επεισόδιο αυτό πήρε ευρύτατες διαστάσεις και, όπως γράφτηκε, πρόκειται για το πρώτο ψυχόδραμα στις σχέσεις της κυβέρνησης με τον Εθνικό Συναγερμό και σίγουρα δεν θα είναι το τελευταίο. Κάποιο αναρωτιούνται εάν ο Μπαρνιέ μπορεί να στηρίζεται στις πλάτες του Εθνικού Συναγερμού, καθώς έτσι θα είναι όμηρος μιας απειλής πρότασης μομφής. Από την άλλη, έχουν δημοσιευτεί άρθρα που κάνουν λόγο για στρατηγική του Εθνικού Συναγερμού προκειμένου να επηρεάζει την πολιτική της κυβέρνησης. Επομένως, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για τη διάρκεια και το μέλλον αυτής της κυβέρνησης.
Η Αριστερά οργανώνει την αντίστασή της
Μπροστά σε αυτή τη νέα κατάσταση, η Αριστερά έχει ήδη αντιδράσει με μαζικές διαδηλώσεις στο κέντρο του Παρισιού και των μεγάλων πόλεων της Γαλλίας, καταγγέλλοντας την αντιδημοκρατική πολιτική του Μακρόν, ο οποίος συμπεριφέρεται ως «απόλυτος μονάρχης». Οι αντιδράσεις θα συνεχιστούν –ήδη έχουν προγραμματιστεί κινητοποιήσεις– για να τεθούν τα μεγάλα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα και, με την ευκαιρία της συζήτησης του προϋπολογισμού στη Βουλή, να δοθεί μάχη για να μην περάσει η αντιλαϊκή πολιτική. Βέβαια, η κυβέρνηση αναμένεται να προσφύγει ξανά στο άρθρο 41.9, όπως είναι η προσφιλής της πρακτική. Η πρώτη μεγάλη κινητοποίηση πάντως έχει οριστεί για την 1η Οκτωβρίου, με πρωτοβουλία των συνδικάτων, της νεολαίας και των κοινωνικών οργανώσεων.