Το φθινόπωρο στη Νέα Υόρκη είναι ιδανικό για βόλτες και πικνίκ στο τεράστιο πάρκο της, κάτω από τα χρυσαφένια φύλλα των δέντρων. Για τους άστεγους που πληθαίνουν στους λιγότερο φανταχτερούς της δρόμους, πλησιάζει η αγωνία αν θα βγάλουν τον χειμώνα.
Στην ομιλία της για την αμερικανική οικονομία στο διαλυμένο Πίτσμπουργκ, η Κάμαλα Χάρις δεν μίλησε για άστεγους, αλλά για μεσαία τάξη. «Όταν η μεσαία τάξη είναι δυνατή, η Αμερική είναι δυνατή». Οι άστεγοι συνήθως δεν ψηφίζουν. Η μεσαία τάξη –όποια είναι αυτή– χρειάζεται να πάει στις κάλπες να στηρίξει Δημοκρατικούς υποψηφίους. Μόνο που η αμερικανική οικονομία χρειάζεται πολύ περισσότερα από εύηχα λόγια. Η αναμέτρηση με την Κίνα στις διεθνείς αγορές, η ελεύθερη πτώση της εγχώριας αυτοκινητοβιομηχανίας, το αυξανόμενο δημόσιο χρέος, η εμπορική και ενεργειακή αστάθεια, το αδιέξοδο του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού που διέπει κάθε πτυχή της, μετέτρεψαν την οικονομία σε μεγάλο ασθενή και την καθημερινότητα των πολλών σε μάχη επιβίωσης.
Απέναντι στον τυφώνα, η αμφισημία
Συνεπής στη λογική του οδοστρωτήρα, ο Ντόναλντ Τραμπ υπόσχεται –εκτός των φοροαπαλλαγών για πλούσιους– διπλασιασμό δασμών σε όσα προϊόντα δεν παράγονται στη χώρα και κίνητρα μετεγκατάστασης ξένων εταιρειών στις ΗΠΑ. Χαμηλή φορολόγηση, άκρως ελαστικούς όρους στις εργασιακές σχέσεις, φτηνά εργατικά χέρια. Αντικρούοντάς τον, η υπουργός οικονομικών Τζάνετ Γέλεν προαναγγέλει καταστροφή της οικονομίας και εκτίναξη του δημόσιου ελλείμματος, αν τα μέτρα αυτά εφαρμοστούν, ενώ ο Τζο Μπάιντεν παραδέχεται τις επιπλέον προκλήσεις που επιφέρει στην αγορά εργασίας η τεχνητή νοημοσύνη.
Στην πραγματική ζωή, η απεργία 33.000 εργαζομένων της Boeing που ζητούν 40% αύξηση αποδοχών κοστίζει στην εταιρεία 50 εκατ. δολάρια ημερησίως. Μπροστά στη φτώχεια που εξαπλώνεται, η δυσπιστία των Αμερικανών απέναντι στη Χάρις για θέματα οικονομικής πολιτικής και απασχόλησης υποχωρεί. Δημοσκόπηση του Ipsos την Τρίτη, της δίνει προβάδισμα 47% έναντι 40% του αντιπάλου της.
Για τους τραμπικούς, η Χάρις είναι μαρξίστρια, με δούρειο ίππο της πολιτικές για τον περιορισμό του κόστους στέγασης, το πρόγραμμα παιδικής μέριμνας, την αντιμετώπιση μονοπωλίων και εταιρικών trust. Εντός του κόμματος της, οι συντηρητικότεροι την πιέζουν να ρίξει τους τόνους και να περιορίσει τα μέτωπα. Να δει για παράδειγμα με μεγαλύτερη συμπάθεια τα κρυπτονομίσματα, χωρίς την επιρροή της προοδευτικότερης πτέρυγας που τα θεωρεί καταστροφή των καταναλωτών και του φορολογικού συστήματος και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Της πτέρυγας που πιέζει για τολμηρότερο περιορισμό της εταιρικής απληστίας.
Πόσο νέες πολιτικές χωράνε…
Μπορεί η Κάμαλα να έχει κερδίσει τη στήριξη του Μπέρνι Σάντερς, που επιμένει ότι προέχει να ξεφορτωθούν τον τραμπισμό και μετά να γίνουν οι Δημοκρατικοί κόμμα των εργαζομένων, δεν σημαίνει όμως ότι το υπόλοιπο φάσμα των προοδευτικών και αριστερών Αμερικανών την αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο. Ως εισαγγελέας στο Σαν Φραντζίσκο και γενική εισαγγελέας στην Καλιφόρνια ήταν κατά πολλούς «καταπιεστική και εχθρική προς τις μειονότητες». Αυτός είναι ο λόγος που το κίνημα «Black lives matter» δεν τη στηρίζει. Παρά τις εξαγγελίες της για αναμόρφωση του αστυνομικού σώματος και του ποινικού συστήματος με έμφαση στις φυλακές, οι προτάσεις της θεωρούνται ανεπαρκείς από τις πιο ριζοσπαστικές οργανώσεις.
Τριβές δημιουργεί και η υπαναχώρηση στο θέμα των εξορύξεων δια της μεθόδου fracking. Ωστόσο, με δεδομένη την παγκόσμιας εμβέλειας πολυεπίπεδη σύγκρουση για το κλίμα, η πλειοψηφία των πράσινων οργανώσεων δίνουν στη Χάρις κριτική στήριξη, παρά την ύπαρξη «πράσινης» (αρκετά αμφιλεγόμενης) υποψηφιότητας, στοχεύοντας σε εγκατάλειψη των ορυκτών καυσίμων και ισχυρότερη κλιματική ατζέντα, ενώ πιστώνουν στο δίδυμο Μπάιντεν – Χάρις τη μείωση εκπομπών μεθανίου από τις εξορύξεις στην Αλάσκα.
Κατά την «Our Wisconsin Revolution», η Χάρις πάλεψε σθεναρά και κέρδισε μια ιδιαίτερη σχέση με το προοδευτικό κίνημα. Από την πλευρά τους, οι «Προοδευτικοί Δημοκράτες της Αμερικής», ενεργοί σε 31 πολιτείες, για πρώτη φορά στηρίζουν ανοιχτά υποψήφιο, πιέζοντας για τολμηρότερη οικονομική πολιτική. Όσο για τις φεμινίστριες, βλέπουν την ευκαιρία να σπάσει η « γυάλινη οροφή».
...τα παλιά καλούπια;
Προχθές η κυβέρνηση Μπάιντεν ανακοίνωσε βοήθεια 8,7 δισ. δολαρίων στο Ισραήλ. Και ενώ –αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύουμε ή θα επιθυμούσαμε οι υπόλοιποι– η εξωτερική πολιτική δεν είναι από τα βασικότερα επίδικα των εκλογικών αναμετρήσεων στις ΗΠΑ, αφού η συγκολλητική ουσία του φυλετικού και πολιτισμικού μωσαϊκού της χώρας είναι η ευτυχία ως επιτυχία και η «μεγαλοσύνη της ως υπερδύναμης», η γενοκτονία στη Γάζα άλλαξε τα δεδομένα, όπως παλιότερα το Βιετνάμ.
Στις αρχές του μήνα, νέες μεγάλες διαδηλώσεις για κατάπαυση του πυρός και ελευθερία στην Παλαιστίνη έγιναν στη Νέα Υόρκη, σε συνέχεια όσων συγκλόνισαν για μήνες πόλεις και πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Η παλαιστίνια δημοσιογράφος Μπιζάν Αουντά κερδίζει το βραβείο Emmy ταινίας μικρού μήκους, για το «Εδώ Μπιζάν από τη Γάζα – είμαι ακόμα ζωντανή», με ανταποκρίσεις της στο Αλ Τζαζίρα.
Για τον Τραμπ τα πράγματα είναι απλά. Κάθε μουσουλμάνος είναι τρομοκράτης, η Χάρις έχει σπόνσορα το Ιράν. Ο ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Ρόμπερτ Κένεντι ο νεότερος (!) κατηγορεί τη διευθύντρια του Αραβοαμερικανικού Ινστιτούτου, Μάγια Μπέρι, για υποστήριξη της Χαμάς και της Χεζμπολάχ.
Σε μια χώρα βαθιά πολωμένη, σε μόνιμα καλλιεργούμενο πανικό για πιθανά τρομοκρατικά χτυπήματα μετά την 11η Σεπτεμβρίου, το σύνθημα «ο Τραμπ μας διχάζει, η Χάρις μας ενώνει» παγιδεύει την ίδια και απομακρύνει αριστερές δυνάμεις. Πώς να ενωθούν αλληλέγγυοι στους Παλαιστίνιους με ρατσιστές ισλαμοφοβικούς;
Όπως και στο συνέδριο των Δημοκρατικών, σε συγκεντρώσεις υποψηφίων γίνονται παρεμβάσεις ακτιβιστών κατά της στήριξης των ΗΠΑ στην κυβέρνηση Νετανιάχου, οι οποίοι προπηλακίζονται από μέρος του ακροατηρίου. Όταν συμβαίνει στην αντιπρόεδρο, αντιδρά με ψυχραιμία. Αν και επαναλαμβάνει τη δέσμευση της για ειρήνευση στην περιοχή, δύο ασφαλή ανεξάρτητα κράτη και καταδικάζει τις σφαγές αμάχων, στοχεύοντας συντηρητικότερα ακροατήρια χάνει αριστερούς ψηφοφόρους. Ακόμα και εντός του κόμματος, μέλη του Κογκρέσου, όπως η Ιχάν Ομάρ και της Γερουσίας, όπως η Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ, ζητούν σαφείς απαντήσεις και πράξεις αντί διακηρύξεων.
Ο Νετανιάχου αφαιμάσσει την αριστερή τροφοδότηση της Χάρις πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ο Πούτιν και ο Ζελένσκι, παρά την ψυχροπολεμική ένταση.
Αν και κάποιες αριστερές συλλογικότητες επιδιώκουν εμπλοκή των μελών τους στο στρατόπεδο Χάρις ως εφαλτήριο ορατότητας και μοχλό πίεσης για ριζοσπαστικότερα ανοίγματα, η Κάμαλα χρειάζεται να αποσαφηνίσει τις επιλογές της, πριν οι εκλογείς που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά της γυρίσουν την πλάτη.