«Το κάλεσμα του σπουργιτιού»
Έχοντας σημειώσει μεγάλη επιτυχία με το πρώτο του βιβλίο, ο Μάικ, καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο και ευτυχισμένος οικογενειάρχης, ετοιμάζεται για το επόμενο βήμα. Ο ίδιος υπεραγαπά τη γυναίκα του Σάρα, που τον έχει βοηθήσει πολύ στην καριέρα του, και τη μικρή κόρη του, Νέλι. Όταν ένα βράδυ εντελώς αναπάντεχα θα σώσει μια γυναίκα από επίθεση αγνώστου, όλα θα αλλάξουν. Η κοπέλα, η Βαλ, είναι χορεύτρια σε στριπτιζάδικο και ζει με την κατάκοιτη γιαγιά της την οποία φροντίζει με μεγάλη αγάπη. Ο Μάικ την ερωτεύεται χωρίς να το καταλάβει.
«Το κάλεσμα του σπουργιτιού» (Sparrow’s call) του Τιμ Κεντ είναι ένα αναπάντεχο, δυνατό ερωτικό θρίλερ. Το πανέξυπνο σενάριο υπογράφει η Μπίλι Βι, που δεν είναι άλλη από τη συμπατριώτισσά μας Βασιλική Βλάχου που κρατάει για τον εαυτό της τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Βέβαια για όλα όσα πρόκειται να δούμε μας προδιαθέτει το τσιτάτο του Νίτσε που διαβάζουμε στην αρχή: «Ο αληθινός άντρας θέλει δύο πράγματα: τον κίνδυνο και το παιχνίδι. Γι’ αυτό θέλει τη γυναίκα σαν το πιο επικίνδυνο παιχνίδι». Υποβλητικό, προκλητικό, αγωνιώδες, ανατρεπτικό. Με συμπαγές σενάριο, σκηνοθετημένο με ρυθμό και δύο πρωταγωνιστές -Ντέιβιντ Μπαρκ Τζόουνς και Βασιλική Βλάχου- που είναι πραγματικά απολαυστικοί, «Το κάλεσμα του σπουργιτιού» καταλήγει με μια ανατροπή που είναι βήμα από την κόλαση στον παράδεισο.
Η απώλεια της παιδικής αθωότητας
Αρχές της δεκαετίας του 1970, η Μαδαγασκάρη είναι ανεξάρτητη από το 1960 αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται υπό τη διακριτική κηδεμονία της Γαλλίας η οποία διατηρεί βάσεις στο νησί. Σε μια τέτοια αεροπορική βάση ζει ο 10χρονος Τομά, ο πατέρας του οποίου υπηρετεί στην αεροπορία. Εκεί ζουν κι άλλες οικογένειες γάλλων στρατιωτικών που απολαμβάνουν την ομορφιά του τόπου. Ο Τομά διαβάζει κόμικς -αγαπημένη του ηρωίδα είναι η Φαντομέτ- κάνει παρέα με τη συνομήλική του Σουζάν, ανακαλύπτει τον αληθινό κόσμο και την ίδια ώρα ταξιδεύει και μέσα στη φαντασία του. Όμως στη ζωή δεν είναι όλα ιδανικά κι έτσι ο Τομά θα έρθει σε επαφή με τις πρώτες ρωγμές που θα αναστατώσουν το μικρό του σύμπαν.
«Το κόκκινο νησί» (L’ ile rouge) του Ρομπέν Καμιγιό είναι μια ταινία τρυφερή, όπως η παιδική ηλικία που όσο πλησιάζει το φινάλε αρχίζει να σκληραίνει. Σαν να ενηλικιώνεται η ίδια η ταινία και να χάνει όλη την ξεγνοιασιά.
Στο φινάλε ο Καμιγιό υπενθυμίζει το αποικιοκρατικό παρελθόν της πατρίδας του και τους αγώνες των Μαλγάσιων για ανεξαρτησία.
«Μπανέλ και Ανταμα»
Θεϊκή κατάρα
Σε ένα απομακρυσμένο χωριό στη Σενεγάλη, η Μπανέλ κι ο Άνταμα είναι παντρεμένοι και σχεδιάζουν το κοινό τους μέλλον. Αγαπιόταν από παλιά αλλά η μοίρα τους έφερε μαζί όταν ο αδελφός του Άνταμα, που ήταν άντρας της Μπανέλ, πνίγηκε στο πηγάδι και ο Άνταμα παντρεύτηκε τη χήρα του αδελφού του, όπως ορίζει ο ισλαμικός νόμος. Εκείνος είναι συνεσταλμένος και ήσυχος, εκείνη δυναμική, παθιασμένη και διεκδικητική. Οι δυο νέοι σκέφτονται να αποκτήσουν δικό τους σπίτι και να φύγουν από τις οικογένειές τους. Στο μεταξύ ο Άνταμα, που σύμφωνα με την παράδοση πρέπει να γίνει αρχηγός του χωριού, παραιτείται του δικαιώματός του επειδή έχει άλλα σχέδια. Λίγο μετά θα πέσει στην περιοχή μεγάλη ξηρασία, τα αποθέματα νερού λιγοστεύουν, τα ζώα αρχίζουν να πεθαίνουν. Τι έχει συμβεί; Μήπως πρόκειται για κάποιο θεϊκό σημάδι; Κάποια κατάρα;
Η ταινία «Μπανελ και Άνταμα» (Banel e Adama), πρώτη ταινία της γαλλοσενεγαλέζας Ραμάτα-Τουλαγιέ Σι ήταν η επίσημη πρόταση της Σενεγάλης για το Διεθνές Όσκαρ. Υπέροχα χρώματα, φωτεινή φωτογραφία που αναδεικνύει το αφρικανικό φως σε μια ταινία για μια γυναίκα που διεκδικεί μια καλύτερη ζωή και κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί -προσέξτε το αυτό- τι μπορεί να κάνει για να την κερδίσει.
Άλλος τρόπος ν’ αγαπάς
Η Έλεν είναι χορεύτρια κι ο Ντόβιντας διερμηνέας της νοηματικής. Οι δυο τους γνωρίζονται όταν η Έλεν πρόκειται να κάνει μαθήματα κινητικής σε ένα γκρουπ κωφών που συνοδεύεται από τον Ντόβιντας. Από την πρώτη στιγμή θα νιώσουν έντονη έλξη η μία για τον άλλον και σύντομα θα βρεθούν πολύ κοντά. Όχι τόσο κοντά όμως ώστε να κάνουν σεξ, αφού ο Ντόβιντας αποκαλύπτει στην Έλεν ότι είναι ασεξουαλικός, δηλαδή αδυνατεί να νιώσει έλξη για οποιοδήποτε άτομο! Κι έτσι οι δύο νέοι, επειδή θέλουν να είναι μαζί, αρχίζουν να αναζητούν διάφορους τρόπους ερωτικής προσέγγισης. Όχι στερεοτυπικούς και συμβατικούς.
Το «Slow» (Tu man mieko neprimeni – αδυνατώ να κατανοήσω γιατί στην Ελλάδα κυκλοφορεί με αγγλικό τίτλο) της λιθουανής σκηνοθέτριας Μαρίγια Καβταράντζε είναι ένα τρυφερό φιλμ που διερευνά μια ιδιότυπη ερωτική σχέση, πέρα από τα καθιερωμένα. Ακόμη, μέσω του Ντόβιντας, θέτει το ερώτημα: «τι σημαίνει να είσαι άντρας;» αμφισβητώντας ξεκάθαρα την επικρατούσα αντίληψη. Η πρόταση της Λιθουανίας για το Διεθνές Όσκαρ.
Μικροί, άγνωστοι ήρωες
Είναι οι τελευταίες μέρες του πολέμου που έχει ήδη κριθεί και ο ποιητής Ραφαέλ Σάντσεθ Μάθας, από τα ιδρυτικά στελέχη της Φάλαγγας του Φράνκο, καταφέρνει να γλυτώσει από μια μαζική εκτέλεση και να το σκάσει στο παρακείμενο δάσος. Κρυμμένο πίσω από κάτι θάμνους τον ανακαλύπτει ένας στρατιώτης των Δημοκρατικών, ο οποίος όμως δεν τον μαρτυρά στους συντρόφους του και τον αφήνει να φύγει. Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος; Η δημοσιογράφος Λόλα ξεκινά μια μεγάλη έρευνα και διερευνά τα γεγονότα συγκεντρώνοντας μαρτυρίες από επιζώντες μάρτυρες ή συγγενείς αυτοπτών μαρτύρων.
Ταινία του 2003, «Οι στρατιώτες της Σαλαμίνας» (Soldados de Salamina) του Νταβίντ Τρουέμπα είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Χαβιέρ Θέρκας, που κυκλοφόρησε το 2001 και αποτέλεσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Δημοσιογραφική έρευνα, εικόνες από το παρελθόν, ανασύνθεση της μνήμης σε μια συναρπαστική ταινία αφιερωμένη στους ανθρώπους εκείνους που δεν αναφέρονται πουθενά αλλά υπήρξαν πραγματικοί ήρωες. Στους ανθρώπους που στις δύσκολες στιγμές κατάφεραν να δουν πέρα από τη στιγμή, προς το αύριο. Το αύριο της συμφιλίωσης μέσα από τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης.
Η άγνωστη πόλη
Ο Δημήτρης Μπαβέλλας με το ντοκιμαντέρ «Dourgouti town» μας ξεναγεί στον χώρο και τον χρόνο και συγκεκριμένα στην ιστορία μιας περιοχής του Νέου Κόσμου γνωστή ως Δουργούτι.
Το Δουργούτι βρίσκεται πλάι στη Συγγρού και υπάρχουν μέχρι σήμερα οι προσφυγικές πολυκατοικίες που είχαν χτιστεί για να αντικαταστήσουν τις παράγκες από λαμαρίνα όπου έμεναν αρχικά οι πρόσφυγες. Εκεί, μάλιστα, γυρίστηκε το 1954 η γνωστή ταινία του Νίκου Κούνδουρου «Μαγική πόλη». Φαίνεται όμως ότι οι σκηνοθέτες μας αγάπησαν ιδιαίτερα την περιοχή επειδή εκεί γυρίστηκαν κι άλλες ταινίες όπως η μικρού μήκους «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν» (1961) του Κώστα Φέρρη, «Το χαμίνι» (1960) του Οδυσσέα Κωστελέτσου, «Άγγελος» (1982) του Γιώργου Κατακουζηνού, «Runaway day» (2013) του Δημήτρη Μπαβέλλα, η σειρά «Κάθοδος» (1983) του Γιώργου Μιχαηλίδη κ.ά.
Πολύ καλός αφηγηματικός ρυθμός, πλούσιο αρχειακό υλικό (φιλμ, φωτογραφίες) που μας φέρνει σε επαφή με τη φτώχια, τη προσφυγιά, την κατοχή, την εθνική αντίσταση αλλά και με την καθημερινότητα των κατοίκων, με τα καφενεία, την αγορά, τους αθλητικούς συλλόγους, τους τεκέδες κ.α. Εξαιρετική δουλειά.