Σήμερα δεν θα γκρινιάξω καθόλου, οπότε δεν θα ικανοποιήσω όσους, ουκ ολίγους, έχουν ρίξει την στήλη στον καιάδα της απαξίωσης χαρακτηρίζοντάς την εμμονική, κακιασμένη και μηδενιστική. Θα πω μόνο καλά κι ευχάριστα λόγια και μάλιστα για την ίδια την εφημερίδα που ανέχεται αυτή την στήλη εδώ και είκοσι περίπου χρόνια. Και αν θα περίμενε κανείς τα καλά λόγια να έχουν ως προφανή στόχο τους αιώνιους έφηβους που κουβαλάνε στην πλάτη τους τόσα χρόνια την «Εποχή», θα διαψευστεί. Την διαφορά στην εφημερίδα, την κάνουν πλέον νέα παιδιά όπως ο Βασίλης Ρόγγας που, παρότι ασχολείται εδώ και λίγο καιρό με την «Εποχή», η φρεσκάδα της θεματολογίας και των απόψεών του είναι ξεχωριστή και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Αν συνδυαστεί, μάλιστα, με το αριστερό υπόβαθρο και το κινηματικό σύμπαν του Νίκου Γιαννόπουλου από το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, η φρεσκάδα αυτή γειώνεται και μορφοποιείται σε μια δημιουργική ύλη που λείπει πολύ από την Αριστερά των ημερών μας. Ο λόγος, βέβαια, για την συνέντευξη που πήρε ο Βασίλης από το Νίκο, στην περασμένη «Εποχή», με τίτλο: «Ανασύνθεση της Αριστεράς: Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;».
Σε μια συνέντευξη, για να έχει ενδιαφέρον και επιτυχία, πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν οι ερωτήσεις αλλά και ο τρόπος, οι αιχμές και η κατεύθυνση που δίνει αυτός που τις θέτει. Κυρίως αν έχεις απέναντί σου έναν συνομιλητή που διαθέτει τεράστια πολιτική πείρα, δεν κωλώνει να απαντήσει ακόμα και σε θέματα ταμπού για την Αριστερά και, το κυριότερο, απέχει πολύ από τις συμβάσεις των επαγγελματιών της πολιτικής οι οποίες συνήθως οδηγούν σε απεραντολογίες, αοριστολογίες και στρογγυλέματα. Στην διαχείριση μιας τέτοιας συνομιλίας, ο Βασίλης τα πήγε μια χαρά και μάλιστα, με τις ερωτήσεις-πάσες του, έδωσε στο Νίκο την ευκαιρία να ξεδιπλώσει απόψεις που συνήθως κρύβονται κάτω από το χαλί και έχουν αντισυμβατικό περιεχόμενο, σε σχέση με τις συμβάσεις όποιου αριστερού χώρου έχει αναφορά ο καθένας μας.
Για τους ξένους στην ίδια πόλη, ΜέΡΑ25 και Νέα Αριστερά, ο Νίκος Γιαννόπουλος τονίζει ότι «πέραν από το τι έγινε το 2015, πρέπει να βρουν τρόπους κοινού βηματισμού. Δεν μπορεί το ΜέΡΑ25 να ζητάει διαρκώς εξηγήσεις για το 2015. Το 2015 ήταν μια καταστροφή, αλλά έχουν περάσει 9 χρόνια. Η Νέα Αριστερά οφείλει να κάνει μια αυτοκριτική γιατί παρέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2023. Δεν λέω για αυτομαστίγωμα, αλλά δεν μπορείς να κοιτάξεις μπροστά αν δεν πεις και κάποια πράγματα για το πριν».
Για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, χώρο όπου έχει θητεύσει για πολλά χρόνια, υποστηρίζει ότι περνά «μια βαθιά ιδεολογική, πολιτική και στρατηγική κρίση. Κρίση αξιοπιστίας και ταυτόχρονα παντελούς έλλειψης αυτογνωσίας που δεν επιτρέπει, στην πλειονότητα των οργανώσεων της, να πάρει κάποιες πρωτοβουλίες που, αν μη τι άλλο, να ανοίξουν λίγο τα πράγματα. Είδαμε, λόγου χάρη, στο Αντιρασιστικό Φεστιβάλ ότι στη δική μας πρόταση να συμμετέχει η Νέα Αριστερά μπήκε σκληρό βέτο». Και καταλήγει αφοπλιστικά ότι «κάποιες συλλογικότητες που καταλαβαίνουν τι συμβαίνει πρέπει να κάτσουν ανοιχτά, ειλικρινά και να κουβεντιάσουν με αφετηρία ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς στραβά αρμενίζουμε».
Για το αν μια ενδεχόμενη ανασύνθεση περιλαμβάνει και τη ρεφορμιστική αριστερά, ο εικονοκλάστης Γιαννόπουλος τολμά να πει ότι «ανασύνθεση χωρίς ρεφορμισμό δεν γίνεται, γιατί αλλιώς είναι μια πολύ στενή και αυτοαναφορική διαδικασία. Ο ρεφορμισμός παίζει σημαντικό ρόλο στην κινηματική δράση, στην ανασύνταξη και επηρεάζει αλλά και επηρεάζεται, όπως φάνηκε στην ιστορία του Φόρουμ».
Ο Νίκος δεν μασάει τα λόγια του κι έχει το πολιτικό και κινηματικό εκτόπισμα ώστε να το κάνει εύστοχα και προκλητικά, άσχετα αν τορπιλίζει παγιωμένες και αυτάρεσκες βεβαιότητες και αναντίρρητα ταμπού της Αριστεράς. Με το να υπενθυμίζει, όμως, θέματα όπως το σκληρό βέτο μη συμμετοχής της Νέας Αριστεράς στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, κινδυνεύει να τού κόψουν την καλημέρα, όπως συνέβη και στον υπογράφοντα την παρούσα στήλη που ανακίνησε το ίδιο θέμα πριν λίγο καιρό.
Πάνος Δημητρούδης