Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μετρ των πολιτικών επιστημών για να καταλάβει ότι ζούμε πλέον την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό προσκήνιο, σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Το εντυπωσιακό μ’ αυτό το κόμμα είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει δημιουργήσει μια στρατιά νέων στελεχών με βάση το κληρονομικό δίκαιο. Παλιά επώνυμα στελέχη του βαθέως ΠΑΣΟΚ κληροδότησαν στα παιδιά τους τον φανατισμό του πρασινοφρουρού και τις θέσεις τους στον κομματικό μηχανισμό, τον οποίο συμπληρώνουν και πολιτικές καρικατούρες όπως η υποψήφια του πρώτου γύρου Νάντια Γιαννακοπούλου. Συνυπολογίζοντας και την κονιορτοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, τα μεγάλα αφεντικά μέσα στο πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό σύστημα, έχουν αποφασίσει ότι ο παλιός κραταιός δικομματισμός πρέπει σύντομα να επανέλθει στο προσκήνιο ώστε να εξυπηρετήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντά τους. Άλλωστε το ΠΑΣΟΚ, παρά την σημιτική στροφή του προς τον ακραιφνή δεξιό εκσυγχρονισμό και την μετέπειτα μνημονιακή του απαξίωση, διατηρεί ακόμα σημαντικές προσβάσεις και ισχυρές δυνάμεις στην τοπική αυτοδιοίκηση, σε κοινωνικούς και οικονομικούς φορείς, σε επιμελητήρια, σωματεία, εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες εργαζομένων, με αποκορύφωμα το νοσηρό, ιδιοκτησιακό μοντέλο της πασοκικής ΓΣΕΕ. Συνεπώς, δεν είναι τυχαίο το εντυπωσιακό, επικοινωνιακό ταρατατζούμ των εσωκομματικών εκλογών που μάζεψε 300.000 ψηφοφόρους και, με την εκλογή του νέου αρχηγού την Κυριακή, προβλέπεται να εκτινάξει σε μεγάλα ύψη τις δημοσκοπικές επιδόσεις του νέου ισχυρού πόλου του καλλιεργούμενου δικομματισμού. Όσοι, βέβαια, όπως ένα τμήμα της Νέας Αριστεράς, προσδοκούσαν μια σύμπλευση της Κεντροαριστεράς ως αντίπαλο δέος του μητσοτακισμού αλλά και ως ευκαιρία για ένα πιθανό κυβερνητικό πλασάρισμα, θα νοιώσουν μεγάλη ματαίωση κι απογοήτευση. Ένα ΠΑΣΟΚ με αέρα στα πανιά του και με τα μίντια να επενδύουν πάνω του όλο και περισσότερο, δεν θα γυρίσει καν να κοιτάξει κάποιους παρίες που βολοδέρνουν κάτω από το 2%.
Και μέσα σ’ αυτό το κλίμα, εμφανίζονται σαν μαϊντανοί οι «Απαράδεκτοι», με την προσθήκη του Σταμάτη Φασουλή του τόσο μακρινού «Ελεύθερου Θεάτρου». Ένας φίλος μού έδωσε την εξής ερμηνεία: τα παιδιά έχουν ξεπέσει πια, τους έχει εν πολλοίς ξεχάσει ο κόσμος και κάνουν μόνον αδιάφορες κι απαξιωμένες δουλειές στο θέατρο και στα τηλεοπτικά σήριαλ. Ούτε παρουσιάζουν πλέον χρυσοπληρωμένες μουσικές εκπομπές ούτε αναβιώνουν με ουρανομήκεις ερμηνείες τα τραγούδια του Μίκη ούτε έχουν πέραση ως μέλη κριτικών επιτροπών σε σόου της τηλεόρασης. Έχουν ανάγκη από λεφτά τα παιδιά, τί να κάνουν; Η δουλειά δεν είναι ντροπή και ένα προεκλογικό σποτάκι, δουλειά είναι κι αυτό…
Εντάξει, να το δεχτώ, αλλά σποτάκι υποστήριξης της Διαμαντοπούλου ρε παιδιά; Δεν πηγαίνατε κατευθείαν να διαφημίσετε τον Μητσοτάκη; Αυτοί οι δυο μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, τυχαία βρίσκονται σε διαφορετικά κόμματα, κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι η Διαμαντοπούλου είναι ο δούρειος ίππος του Μητσοτάκη μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Αν ξεχάσατε την θητεία της στο υπουργείο Παιδείας όταν άφησε τα σχολεία χωρίς βιβλία, σας θυμίζω την πρότασή της, μνημείο ελιτισμού και αριστοκρατικής αντίληψης, να μη δίνεται απολυτήριο Λυκείου στους μαθητές που δεν γνωρίζουν πλήρως την αγγλική γλώσσα, που επανέφερε μιλώντας στο 8ο Πανελλήνιο Συνέδριο Επιστημών Εκπαίδευσης. Ο λόγος της, που κατά τον μπαρουτοκαπνισμένο «αριστερό» Σπύρο Παπαδόπουλο δεν είναι ξύλινος, απεναντίας είναι εφιαλτικά κυνικός και τόσο επιδεικτικά νεοφιλελεύθερος που μπροστά της ωχριούν οι εκπρόσωποι της σχολής του Σικάγου.
Πολλά έχουν ειπωθεί για τον ρόλο της τέχνης και του πολιτισμού στο πολιτικό γίγνεσθαι. Υπάρχει η ανατρεπτική τέχνη που γεμίζει ασφυκτικά τα αρχαία θέατρα σε όλη την Ελλάδα και περνά τολμηρά μηνύματα για την γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης και τον δολοφονικό ρόλο του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Υπάρχει και η «τέχνη» θεραπαινίδα της εξουσίας που χαριεντίζεται, απενοχοποιεί και στηρίζει τα χειρότερα δείγματα της ελληνική πολιτικής σκηνής προσδοκώντας δημοσιότητα και μελλοντικά οφέλη. Διαλέγουμε και παίρνουμε...
Πάνος Δημητρούδης