Δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο ως διαδικασία να στηθεί ένα φεστιβάλ. Χρειάζεται κόσμο, τις δεξιότητες των οποίων πρέπει να μπορεί μια καλή ομάδα να κατανείμει έτσι ώστε να είναι χρήσιμες, σίγουρα κάποια έστω και μικρή οικονομική αβάντα, κάποια εμπειρία που πρέπει να αναζητηθεί -κι όταν ανευρεθεί να υποστείς το μάθημα-, κοινότητα που να ενδιαφέρεται ή να εικάζεις βάσιμα ότι μπορεί να αποκτήσει κοινοτικό αίσθημα επειδή θα την χωρικοποιήσεις στον ίδιο τόπο, κάμποση έμπνευση και αντίληψη του τι συμβαίνει καλλιτεχνικά - πολιτικά - κοινωνικά, σθένος να αντέχεις την κούραση και τα σίγουρα απρόοπτα, συνεννοήσεις επί συνεννοήσεων, σίγουρα και πάνω από όλα πολιτική στόχευση. Α, και γύρω στα εκατό κιλά άγχος που σε εγκαταλείπει (καλώς εχόντων) μόνο όταν μαζευτούν όλα.
Όλα αυτά τα πολλά τα πέτυχαν όσοι, όσες και όσ@ έστησαν κι έζησαν το Φεστιβάλ «Reclaim the future» της Νεολαίας της Νέας Αριστεράς. Πότε πρόλαβαν! Που βρήκαν τόσο θράσος να διατρανώσουν πως μπορούν, το θέλουν και το γεγονός ότι τα κατάφεραν με πείσμα –όχι τα μισοκατάφεραν, το έκαναν για να γίνει, «εντάξει ψιλοκαλά πήγε» – όντως έφεραν εις πέρας ένα μαζικό πολιτικό - καλλιτεχνικό γεγονός, τηρουμένης της αναλογίας ότι ήταν η πρώτη τους φορά, είναι απορίας άξιο και ταυτόχρονα όρος ενός εντελώς γνήσιου κι απροϋπόθετου θαυμασμού.
Αν σε όλο αυτό σκεφτούμε πως το Φεστιβάλ θαφτηκε μιντιακά, πως τη δεύτερη ημέρα η βροχή έπαιζε κρυφτό με το Αιγάλεω μέχρι αργά το απόγευμα, τότε το κατόρθωμα της προσέλκυσης περίπου χίλιων πολιτών κάθε μια από τις δυο ημέρες αξίζει ακόμα πιο πολλά συχαρίκια.
Συζητήσεις αληθινές με διαφορετικούς ανθρώπους από διαφορετικούς τομείς, δηλαδή πραγματικά πάνελ (κι όχι manels), αναλύσεις για την άκρα δεξιά, την Αριστερά, εκθέσεις φωτογραφίας, πανό με ριζοσπαστικά αιτήματα και συνθήματα, η Παλαιστίνη παντού, χοροί, σουβλάκια και μπύρες και μεταναστευτικές κουζίνες, περίπτερα (της Εποχής μας παρούσας) και μουσικές (λαϊκά, ρεμπέτικα, έντεχνα, ηλεκτρονική) που κράτησαν ως αργά και τις δυο ημέρες.
«Η δημιουργία εναντιωματικών χώρων σημαίνει τη δημιουργία χώρων όπου η θεωρία, η πολιτική κινητοποίηση και η συγκρότηση ενός κοινού είναι απολύτως αλληλένδετα», απάντησε κάποια στιγμή στη συνέντευξή του στην Εποχή των Βιβλίων ο Ζοφρουά ντε Λαγκανρί την προηγούμενη Κυριακή. Αυτό ακριβώς συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα στο Reclaim κι εμείς δεν θα είχαμε έστω για δυο μέρες έναν τέτοιο, εναντιωματικό χώρο χωρίς την προσπάθεια της Νεολαίας της Νέας Αριστεράς. Και του χρόνου!