Πριν 18 χρόνια είχε γραφεί στην παρούσα στήλη το παρακάτω κείμενο, με τίτλο «Στην παγίδα της Δυτικής Δημοκρατίας». Το παραθέτω αυτούσιο:
«Θυμάμαι τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, όπου οι Αμερικάνοι, σε αγαστή συνεργασία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, διαμέλισαν και μοίρασαν τα κομμάτια της πάλαι ποτέ ενιαίας χώρας. Θυμάμαι τα νατοϊκά αεροπλάνα που απογειώνονταν από την βάση του Αβιάνο της Ιταλίας, με τις ευλογίες του «αριστερού» πρωθυπουργού Μάσιμο Ντ’ Αλέμα και γκρέμιζαν μια χώρα στην γειτονιά μας. Θυμάμαι τους ευρωπαίους αριστερούς διανοούμενους που, εκτός λίγων εξαιρέσεων που ακόμα αντιμετωπίζουν το εμπάργκο της Δυτικής Δημοκρατίας (ο διαρκής πόλεμος κατά του Πέτερ Χάντκε συνεχίζεται), συναινούσαν στον πολιτισμό των βομβαρδισμών. Θυμάμαι τη φωτισμένη ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά να επικεντρώνεται μόνο στον ρόλο του Μιλόσεβιτς και να ξεχνά την ιμπεριαλιστική λαίλαπα των συμμάχων μας.
Πριν από λίγες μέρες όλοι παρακολουθήσαμε το έγκλημα στον Λίβανο. Δυστυχώς άρχισαν άμεσα οι απαξιωτικές αναλύσεις για τον ρόλο της Χεζμπολάχ στην κοινωνία του Λιβάνου, για τον φερετζέ, το αλκοόλ, την θέση της γυναίκας στην μουσουλμανική κοινωνία, την ενδοοικογενειακή βία. Κοντά σ’ αυτά και οι επικρίσεις κατά της Χαμάς για τις επιθέσεις αυτοκτονίας και τον ακραίο ισλαμισμό. Εκ του ασφαλούς θεωρίες μη βίας, αφ’ υψηλού ευρωπαϊκές βεβαιότητες για κάθε χρήση και ερμηνείες της πραγματικότητας στην Μέση Ανατολή με τα θέσφατα της Δυτικής, ακυρωμένης, Δημοκρατίας. Πάλι αρχίζουμε να χάνουμε την μπάλα, να βλέπουμε το δέντρο, να χάνουμε το δάσος και να χανόμαστε μέσα στις προαποφασισμένες «αλήθειες» μας. Ο κόσμος της Αριστεράς που παρακολουθεί ανήμπορος τα αίσχη του Ισραήλ και των Αμερικάνων με την ενοχή-συνενοχή της διεθνούς κοινότητας, θέλει σαφείς θέσεις κι όχι μισόλογα. Μπορεί η Αριστερά να πει ευθαρσώς: είμαστε με την Χεσμπολάχ, με την Χαμάς και με το Ιράν;»
Ο βασικός προβληματισμός του παραπάνω κειμένου είχε να κάνει με την δουλική στάση των χωρών του δυτικού κόσμου, με τις υποτιθέμενες δημοκρατικές τους κυβερνήσεις να παίρνουν σαφή θέση υπέρ του Ισραήλ, στην δολοφονική του επίθεση στον Λίβανο τον Ιούλιο του 2006. Σήμερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία και η στάση των αρχηγών των δυτικών κρατών θυμίζει σαλτιμπάγκους στην υπηρεσία των ηγεσιών του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Παρακολουθούμε μια κυβέρνηση φασιστών, φανατικών εβραίων, με σημαία το θρησκευτικό τους δόγμα «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», να δολοφονεί καθημερινά, με την ανοχή και την συνενοχή των υπολοίπων κομμάτων, αμάχους παλαιστίνιους. Ο πόλεμος του 2006 σταμάτησε με συμφωνία στα πλαίσια του ΟΗΕ. Τώρα το κράτος-τρομοκράτης του Ισραήλ επιτίθεται απροκάλυπτα και στις δυνάμεις του ΟΗΕ, με την ελληνική κυβέρνηση να δικαιολογεί ακόμα και τέτοιες τρομοκρατικές ενέργειες. Παρακολουθούμε το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπυ να χρηματίζει, να χειραγωγεί και να εκμαυλίζει πολιτικούς αρχηγούς στις ΗΠΑ και στην θλιβερή Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρακολουθούμε τις εταιρίες όπλων να πλουτίζουν κατευθύνοντας, κυνικά και ανεξέλεγκτα, την γενοκτονία ενός λαού. Παρακολουθούμε τις εβραϊκές κοινότητες στις πόλεις που ζούμε να ευθυγραμμίζονται απόλυτα με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ και να μη βρίσκουν μια λέξη να πουν για το διαρκές έγκλημα των ομοεθνών τους. Παρακολουθούμε, ντροπιασμένοι, σε όλη την Ευρώπη, ηγέτες κρατών τύπου Μητσοτάκη να είναι ηθικά και πολιτικά συνένοχοι στην γενοκτονία της Παλαιστίνης που συνεχίζεται με αμείωτο βαθμό και να έχουν ξεφτιλίσει παραδοσιακές πολιτικές θέσεις των χωρών τους για το δίκιο του παλαιστινιακού λαού. Τέλος, παρακολουθούμε μια κολοβή Αριστερά, να λέει μισές κουβέντες αναμασώντας το κυρίαρχο ιδεολόγημα περί τρομοκρατίας, να κρατά αποστάσεις μην τυχόν και διαστρεβλώσουν τις θέσεις της τα συστημικά ΜΜΕ, να μιλά γενικόλογα υπέρ της Παλαιστίνης χωρίς να παίρνει σαφή θέση υπέρ της Χεσμπολάχ και της Χαμάς, μιας και είναι αυτές που εκπροσωπούν τον παλαιστινιακό λαό, και υπέρ του Ιράν που είναι η μοναδική χώρα που υπερασπίστηκε έμπρακτα την Παλαιστίνη. Ας το καταλάβουν επιτέλους όλοι ότι «Δεν υπάρχει ειρήνη / Χωρίς δικαιοσύνη».
ΥΓ. Στις 27 Ιανουαρίου που είναι η διεθνής ημέρα μνήμης θυμάτων του Ολοκαυτώματος των εβραίων, στέλνεται οδηγία στα σχολεία να αφιερώσουν κάποιες διδακτικές ώρες για αντίστοιχες εκδηλώσεις. Μάθαμε ότι φέτος η ΟΛΜΕ, που μέχρι τώρα ασχολείται με το μέγιστο ζήτημα των χρηματικών αποζημιώσεων των συνοδών καθηγητών στις σχολικές εκδρομές, θα ζητήσει από τους εκπαιδευτικούς να συνδυάσουν αυτές τις εκδηλώσεις με το διαρκές Ολοκαύτωμα των παλαιστινίων από τους εβραίους του Ισραήλ. Χα, χα!
Πάνος Δημητρούδης