Μια ξεχωριστή βραδιά με μεγάλη συμμετοχή κόσμου αποδείχθηκε η ανοιχτή συζήτηση με πρωτοβουλία των ΟΜ της «Νέας Αριστεράς» Πλ. Βικτωρίας, Κυψέλης, Πλ. Αμερικής, Νεάπολης-Εξαρχείων τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου, στο χώρο μπροστά από τη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, το ιστορικό κτίριο που σώθηκε από την κατεδάφιση χάρης στους αγώνες των κατοίκων.
Ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης, με την ευχέρεια λόγου που τον διακρίνει, συνέδεσε τις θέσεις των ομιλητών, εκκινώντας από τις διαπιστώσεις και συνεχίζοντας με τις αναλύσεις στην αναζήτηση απαντήσεων και στις λύσεις που απαιτούν οι συνθήκες. Κεντρικός πυρήνας των ερωτήσεων «Η θέση της Αριστεράς απέναντι στη γκρίζο κύμα της Άκρας Δεξιάς και τις πολλαπλές λειτουργίες του». Θέτει ερωτήματα και αναδεικνύει προβληματισμούς όπως: Πώς η Αριστερά θα συνδεθεί με τα λαϊκά στρώματα; Η ακροδεξιά απειλή υποτιμάται ή υπερεκτιμάται; Ακροδεξιά- Νεοδεξιά, τι τις συνδέει;
Ο Κωστής Καρπόζηλος, ιστορικός, συγγραφέας εστίασε στην ανάγκη: «Η Αριστερά να επιδείξει “ηθικό ρεαλισμό”, να συγκρούεται ιδεολογικά με την ακροδεξιά μέσα από θετικά παραδείγματα που αμφισβητούν την πολιτική του φόβου και της ανασφάλειας, αναδεικνύοντας το θετικό ρόλο της μετανάστευσης, τον αντιεθνικισμό, τη δημιουργία υποδειγμάτων αλληλεγγύης ως απάντηση στην εξατομίκευση (…) Η απάντηση στο ερώτημα τι κάνουμε είναι η συγκρότηση ένας πολυφωνικού χώρου της Αριστεράς που θα δίνει νόημα στις ζωές των ανθρώπων, φέρνοντας στην πρώτη γραμμή τις φωνές της νέας εργατικής τάξης, της δεύτερης μεταναστευτικής γενιάς, της ριζοσπαστικής νεολαίας, του μαχητικού αντιφασισμού». Εστίασε στο παράδειγμα “πολιτικής του κατεπείγοντος” το Νέο Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία.
Η Δέσποινα Παπαδοπούλου, κοσμήτορας της Σχολής Πολιτικών Επιστημών του Πάντειου Πανεπιστημίου επεσήμανε το πρόβλημα της νομιμοποίησης του νεοφιλελεύθερου πολιτικού λόγου από τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου: «Ιδιαίτερα σημαντικό το χαρακτηριστικό της σύγχρονης ακροδεξιάς, που σε Ευρώπη και Αμερική τη βλέπουμε να εμφανίζεται σε κυρίαρχη κοινοβουλευτική θέση, είναι ότι προωθεί ένα ήπιο πρόσωπο νεοφιλελεύθερων θέσεων πολιτικής, ακραία συντηρητικών, αλλά που όμως ανταποκρίνονται στο φόβο, τη διαμαρτυρία και τη δυσαρέσκεια των πληθυσμών τους (…) Με την έννοια αυτή, δεν μπορούμε να μιλάμε ευθέως για την ακροδεξιά με το βίαιο πρόσωπο που γνωρίσαμε με τα τάγματα εφόδου της ΧΑ στην Ελλάδα, όμως μπορούμε να μιλάμε για μία ισχυρή Νεοδεξιά (alternative right) άκρως επικίνδυνη (…) Ο νεοδεξιός λόγος κρύβει έναν ισχυρότατο ρατσισμό στοχεύοντας τον κοινωνικό διαχωρισμό, με αποτέλεσμα αυτό να αποτυπώνεται και στο εκλογικό αποτέλεσμα».
Ο Κώστας Παπαδάκης, συνήγορος Πολιτικής Αγωγής, στη δίκη της ΧΑ, δημοτικός Σύμβουλος με την «Ανατρεπτική Συμμαχία για την Αθήνα» υπογράμμισε την ανάγκη «να μην χαρίζουμε στην ακροδεξιά περισσότερα από αυτά που έχει και που είναι. Να μην την υπερεκτιμούμε. Η τιμωρητική κατάληξη της ΧΑ αποτελεί μεγάλη ανατροπή στην ιστορία της χώρας μας. Είναι το αντιφασιστικό κίνημα αυτό που δεν επέτρεψε να οργανωθεί κινηματικά η ακροδεξιά, που εμπόδισε να δημιουργηθεί ένας συνδετικός ιστός των διαφόρων κομματιών της (…) Οι λόγοι της ανάπτυξης της ακροδεξιάς πολλοί. Κυριότερος η αδυναμία της Αριστεράς να διαμορφώσει πρόταση απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό». Είναι «Επείγουσα ανάγκη για ένα ισχυρό αντιφασιστικό κίνημα παντού στην κοινωνία», κατέληξε.
Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, δημοσιογράφος, συγγραφέας τόνισε: «Η αφοπλιστική απάντηση στο ερώτημα τι θα κάνει η ακροδεξιά αν έρθει στα πράγματα είναι η κατάσταση στην Παλαιστίνη (…) Κινδυνεύουμε από την υποτίμηση, όχι από την υπερεκτίμηση της ακροδεξιάς. Να μην παραβλέψουμε ότι έχει αναδειχθεί στην κυβέρνηση οκτώ από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (…) Η ακροδεξιά δεν αποτελεί κίνημα μαζών όμως επηρεάζει την ατζέντα ακόμη και των Σοσιαλδημοκρατών (…) Η επιρροή της σε ένα κομμάτι της εργατικής τάξης εκφυλίζεται, όμως η ραχοκοκαλιά της είναι η μεσαία τάξη (…) Τώρα μιλάμε για Μεταφασισμό, όμως στην επόμενη κρίση υπάρχει κίνδυνος, με την ανάπτυξη του εθνικισμού, να μεταμορφωθεί σε Νεοφασισμό». Υπογράμμισε με τη σειρά του την ανάγκη για ένα δυνατό αντιφασιστικό κίνημα.
Ακολούθησαν παρεμβάσεις από τους Πράσινους-Οικολογία, που επεσήμαναν ότι «η Ακροδεξιά κερδίζει επειδή συνηθίζουμε να μιλάμε για ένα αφηρημένο σύστημα με τους όρους συστημικός, αντισυστημικός και όχι συγκεκριμένα για την ανισότητα, για τα δικαιώματα, για την οικολογία». Η Πρωτοβουλια Αλβανών Μεταναστών και Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής τόνισαν ότι «το 15% της εργατικής τάξης αποτελούν οι μετανάστες χωρίς δικαιώματα, τροφή στην ακροδεξιά ρητορεία. Η Αριστερά επιβάλλεται να είναι περισσότερο ενημερωμένη για τα προβλήματα των μεταναστών στα καυτά θέματα της άδειας παραμονής, της πρόσβασης στην υγεία, των εργασιακών δικαιωμάτων, της ιθαγένειας, της ασφάλειας, για να μπορέσει να τους συμπαρασταθεί ουσιαστικά εκφράζοντας παράλληλα το αντιρατσιστικό, αντιφασιστικό ρεύμα» Τέλος, από τη Νεολαία της Νέας Αριστεράς επισημάνθηκε: «Κάνοντας την αυτοκριτική μας, και εμείς στη νεολαία έχουμε ευθύνες για τη μετατόπιση της κοινωνίας δεξιότερα. Αυτό που μπορούμε και που απαιτείται να γίνει άμεσα, είναι η συγκρότηση ενός λαϊκού πολιτικού μετώπου, που θα δίνει τις ιδεολογικές μάχες απέναντι στον συντηρητισμό της κοινωνίας και στον ακροδεξιό λόγο»